Szwecja to kraj położony w Europie Północnej, we wschodniej części Półwyspu Skandynawskiego. Obejmuje wyspy Gotlandię i Olandię, a także mniejsze wyspy przybrzeżne. Szwecja południowa charakteryzuje się równinnym ukształtowaniem terenu, a pokrywają je osady lodowcowe z okresu zlodowacenia. Szwecja środkowa i północna jest bardziej górzysta - z wysokimi górami wzdłuż granicy z Norwegią, których stoki opadają stopniowo ku wschodowi. Rzeki płyną z zachodu na wschód w kierunku Zatoki Botnickiej. Szwecja charakteryzuje się dużą liczbą jezior, z których największymi są Wener i Wetter w południowej części kraju. Jeziora stanowią prawie 9% powierzchni całej powierzchni. Ich geneza związana jest z erozją podlodowcową oraz zamknięciem odpływu rzek przez osady pochodzące z lodowców. Północna Szwecja przypomina krajobrazem północną Norwegię, a Szwecja południowa - Danię.
Powierzchnia Szwecji wynosi 450 000 km². Lasy stanowią 53 % obszaru kraju, góry - 17 %, pola uprawne - 8 %, a jeziora i rzeki - 9 %. Rozciągłość równoleżnikowa to 1 574 km, a rozciągłość południkowa 499 km. Stolicą jest Sztokholm, ludność przekracza 9 milionów, językiem urzędowy jest szwedzki, ale uznawane są też języki mniejszości (lapoński, fiński, meänkieli, jidisz, romski). W jednoizbowym parlamencie zasiada 349 posłów. Ponad 80 % mieszkańców należy do szwedzkiego kościoła państwowego. Najważniejszymi towarami eksportowymi są produkty przemysłu papierniczego, sprzęt elektryczny i komputerowy, produkty przemysłu samochodowego, chemicznego, farmaceutycznego, spożywczego, maszyny, stal i żelazo. Najważniejsze towary importowane to przede wszystkim produkty przemysłu samochodowego, naftowego, akcesoria samochodowe, maszyny, sprzęt elektryczny i komputerowy, maszyny, produkty spożywcze, tekstylia i obuwie.
Pod względem klimatycznym obszar Szwecji cechuje się dużym zróżnicowaniem. Wiąże się to m.in. z południkową rozciągłością terytorialną kraju. Południowa część Szwecji ma klimat umiarkowany, natomiast środkowa i północna - klimat chłodny. Średnie temperatury powietrza są wyższe (o 10 st. C w styczniu i o 3 st. C w lipcu) niż powinny być w tych szerokościach geograficznych, co wynika z silnego wpływu ciepłego Prądu Północnoatlantyckiego (przedłużenie Prądu Zatokowego) na masy powietrza w północnej Europie przy równoczesnej przewadze wiatrów zachodnich. Średnie temperatury w styczniu wynoszą od 0 st. C na południu do -14 st. C na północy i w górach, w lipcu odpowiednio od 15 - 17 st. C do 10 - 11 st. C. Ilość opadów maleje z zachodu na wschód, ich roczna suma wynosi na południu 1000 mm, 300 - 400 mm na północy, 1500 - 1700 mm w górach (miejscami do 2000 mm). Ze względu na przebiegające przez Szwecję koło podbiegunowe północne, na jej obszarze zaznacza się zjawisko dnia i nocy polarnej, co ma znaczący wpływ na klimat obszarów północnych. Dzień polarny trwa tam od 21 maja do 24 lipca, a noc polarna od 2 grudnia do 12 stycznia.
Król jest głową państwa szwedzkiego, ale mimo to ma niewielkie uprawnienia. Przez wieki systematycznie je tracił na rzecz innych organów państwowych: parlamentu, rządu i innych urzędów centralnych. Formalnie jednak w dalszym ciągu jest podmiotem władzy wykonawczej. Najnowsza odsłona konstytucji tak ogranicza jego prerogatywy, że są one nawet mniejsze od uprawnień królowej brytyjskiej. Do kompetencji szwedzkiego króla należą: reprezentowanie Szwecji wobec innych głów państw i dyplomatów, zwierzchnictwo w państwowym Kościele ewangelicko - luterańskim, uroczyste otwieranie sesji parlamentu i wręczanie Nagrody Nobla. Monarcha ma również prawo do informowania go przez premiera o stanie państwa i najważniejszych pracach rządu. Szwedzi obchodzą tradycyjne święta protestanckie: Boże Narodzenie (Jul), Wielkanoc (Påsk), Zielone Świątki (Pingst), Wniebowstąpienie (Kristi himmelsfärd). Świeckie dni świąteczne to 1 maja z tradycyjnymi pochodami ruchu robotniczego i 6 czerwca, będący od 2005 r. Świętem Narodowym Szwecji. Szwedzi obchodzą też święta o tradycji pogańskiej: Wieczór Walpurgii (Valborg), 30 kwietnia i Noc świętojańską (Midsommar). 13 grudnia tradycyjnie świętuje się przynoszącą światło Świętą Łucję (Sankta Lucia).
Szwecja została zasiedlona około VI tysiąclecia p.n.e. przez plemiona germańskie, miedzy innymi Swebów (nad jeziorem Melar) i Gotów, które utrzymywały kontakty handlowe z ziemiami naddunajskimi i Rzymem. W VIII-IX wieku wikingowie szwedzcy, zwani we wschodniej Europie Waregami, organizowali wyprawy do Bizancjum i Bagdadu przez ziemie ruskie, gdzie założyli osady warowne i podporządkowali sobie miejscową ludność (odegrali również ważną role w ukształtowaniu się państwowości na Rusi). Tak zwaną epokę wikingów (lata 800 - 1050) cechowała wyraźna ekspansja na wschód. Wikingowie dokonywali licznych wypraw łupieskich i handlowych na wschodzie wybrzeża Morza Bałtyckiego, zapuszczali się nawet na tereny obecnej Rosji, gdzie zakładali osady kupieckie i księstwa, czego przykładem mogło być księstwo Ruryka w Nowogrodzie. Wikingowie podążający na wschód dotarli do Morza Czarnego i Morza Kaspijskiego, gdzie rozwijali kontakty handlowe z Bizancjum i dominiami arabskimi. W IX-X wieku rozpoczął się proces chrystianizacji kraju. W XI wieku Olaf Skötkonung jako pierwszy z władców szwedzkich przyjął chrzest, a w 1210 Eryk Knutsson został koronowany przez rzymskiego arcybiskupa. W roku 1397 książę słupski Eryk Pomorski, w myśl postanowień unii kalmarskiej, został władcą połączonych królestw Danii, Norwegii i Szwecji. Uprzywilejowane stanowisko Danii wywołało silną opozycje w Szwecji i Norwegii (sztokholmska krwawa łaźnia). Mimo znaczących trudności z utrzymaniem jedności unia kalmarska przetrwała do czasu wyboru na króla Szwecji Gustawa I Wazy w 1523 roku. Dynastia Wazów utrzymała tron szwedzki do 1720. Jej przedstawiciele panowali także w Polsce. Do najwybitniejszych władców należał Gustaw II Adolf, twórca potęgi kraju, panujący w latach 1611-1632. Klęska w wojnie północnej (1700-1721) zamknęła okres, w którym Szwecja liczyła się jako mocarstwo europejskie. W polityce wewnętrznej nastąpiło przejście od absolutyzmu Wazów do monarchii parlamentarnej. Toczona w latach 1741-1743, zakończona klęską, wojna z Rosją doprowadziła do częściowego poddania kraju wpływom carów. Zasiadający na tronie w latach 1771-1792 Gustaw III przywrócił absolutny system rządów. Do wojen napoleońskich Szwecja przystąpiła jako sojusznik Wielkiej Brytanii. W 1809 po wojnie rosyjsko-szwedzkiej Rosja zajęła Finlandię i Wyspy Alandzkie. W 1814 Szwecję i Norwegię połączono w jedno państwo - jego władcą został marszałek armii napoleońskiej J.B. Bernadotte, który w 1818 koronował się na króla jako Karol XIV. Od 1889 działała Szwedzka Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza. Po zakończeniu wojen napoleońskich Szwecja proklamowała neutralność i zdołała utrzymać ten status przez cały XIX wiek oraz podczas obu wojen światowych. W okresie międzywojennym polityka Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej pomogła przełamać recesję Wielkiego Kryzysu lat 30. XX wieku. Po II wojnie światowej Szwecja przystąpiła do ONZ, wprowadziła reformy socjalne, które doprowadziły do powstania wzorcowego państwa opiekuńczego. W 1959 wzięła udział w utworzeniu Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA). Na początku lat 90. Szwecja odeszła od tradycyjnej zasady niezaangażowania składaj w 1991 wniosek o przyjęcie do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, nie zawierający zastrzeżenia o zachowaniu neutralności. W wyborach 1991 porażkę poniosła Szwedzka Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza, która prawie nieprzerwanie rządziła od 1932. W 1994 Szwecja podpisała dokument Partnerstwo dla pokoju. Po referendum akcesyjnym z początku 1995 Szwecja została członkiem Unii Europejskiej.
Najbardziej znani na świecie Szwedzi to: Carl von Linné, Anders Celsius, Alfred Nobel, Carl Michael Bellman, Selma Lagerlöf, August Strindberg, Pär Lagerkvist, Astrid Lindgren, Carl Milles, Carl Larsson, Anders Zorn, Gunnar Asplund, Ingmar Bergman, Greta Garbo, Ingrid Bergman, Gustav III, Gustaw I Waza, Gustaw II Adolf, Królowa Krystyna, Axel Oxenstierna, Karol X Gustaw, Karol XII, Gustaw III, Gustaw IV Adolf, Johann Gyllenstierna, Raul Wallenberg, Dag Hammarskjöld oraz Olof Palme.
