Guglielmo Marconi przyszedł na świat Marcowi 1874 roku. Ojciec był bogatym właścicielem ziemskim w Lombardii, natomiast matka urodziła się w Irlandii. Rodziców stać było, aby zapewnić synowi prywatną edukację. Przez krótki tylko okres czas uczył się w szkole we Florencji. Kolejny etap edukacji stanowiły studia na bolońskim uniwersytecie.

Głównymi przedmiotami zainteresowań młodego Marconiego była fizyka, szczególnie elektryczność. Gdy na studiach w trakcie jednego z wykładów zapoznał się z rezonatorem skonstruowanym przez Hertza całkowicie zawładnął on umysłem młodego naukowca. Na strychu domu swoich rodziców urządził sobie pracownię, w której zaczął przeprowadzać własne eksperymenty finansowane przez ojca.

Bardzo szybko jego wysiłek przyniósł pierwsze rezultaty. Mając niespełna dwadzieścia lat Marconi skonstruował pierwsze urządzenie nadawczo - odbiorcze dzięki któremu możliwe było przesyłanie fal radiowych na odległość.

W roli nadajnika wykorzystał iskrownik zbudowany wcześniej przez Hertza, natomiast dzięki detektorowi możliwe było przekształcenie fali radiowej w prąd elektryczny. W pierwszych próbach z użyciem nowego mechanizmu Marconiemu udało się uruchomić dzwonek przymocowany do detektora.

Pierwsze sukcesy zachęciły młodego wynalazcę do dalszej pracy nad urządzeniem. Tym razem skoncentrował się nad uzyskaniem większego zasięgu. W pracach eksperymentatorskich pomagał mu brat. Początkowo Marconi wysyłał i odbierał fale Marcowi ogrodzie przy domu. Ale już wkrótce zaczął osiągać większe odległości. I tak w roku 1896 przeprowadził udaną próbę przesyłu fal radiowych na odległość trzech kilometrów.

Dostrzegając możliwości wykorzystania swojego urządzenia w telegrafii zaczął szukać wsparcia finansowego w rządzie włoskim. Jednak jego wynalazek nie spotkał się z zainteresowaniem.

Sytuacja ta zmusiła konstruktora do wyprowadzki do Londynu. Tutaj jego urządzenie wzbudziło duże zainteresowanie i Ministerstwo Poczty wsparło Marconiego finansowo.

Dzięki temu już w roku 1896 pierwsza sieć radiowa pojawiła się w Londynie. Początkowo obejmowała tylko kilka budynków, ale już rok później udało się stworzyć aż 13 kilometrów sieci.

Wkrótce połączeni wyszły poza Londyn.

W wynalazku Marconiego marynarka wojenna upatrywała polepszenia kontaktu z obiektami na morzu. W efekcie w Lavernack Point w roku 1897 zainstalowano pierwszą stację telegrafu. Rok później Marconi uzyskiwał już zasięg 40 kilometrów.

Marconi oprócz fizyki miał jeszcze jedną pasję, był mianowicie zapalonym żeglarzem. W roku 1898 udało mu się połączyć oba zainteresowania. Na prośbę gazety irlandzkiej wynalazca został sprawozdawcą regat płynąc na holowniku tuż za zawodnikami i zdając relację z przebiegu zawodów.. Relacja z tych regat była historycznym wydarzeniem, po raz pierwszy bowiem nadano sprawozdanie sportowe przez radio.

Aparatura radiowa była coraz powszechniej instalowana na okrętach marynarki wojennej. I nie tylko, bowiem pojawiała się ona również na okrętach pasażerskich.

Kolejny sukces Marconiego to przesył fal radiowych na odległość 50 kilometrów. Udało się dzięki temu stworzyć łączność radiową między Wielką Brytanią i Francją przez kanał La Manche.

Jednak prawdziwe triumfy święcił wynalazca dopiero w roku 1901 kiedy udało się uzyskać łączność radiową przez Ocean Atlantycki. Fale radiowe pokonały odległość 3000 km dzielącą miasto St. Johns w Nowej Funlandii z miastem Poldhu w Kornwalii.

Od tego czasu łączność radiowa stawała się coraz bardziej popularna.

Marcowi roku 1909 Marconi został uhonorowany Nagrodą Nobla w dziedzinie fizyki. Zmarł 20 lipca 1937 roku.