Płazy

SERCE

Składa się z dwóch przedsionków, jednej komory, zatoki żylnej oraz stożka tętniczego. Zatoka żylna leży na górze prawego przedsionka - służy do przyjmowania utlenowanej w skórze krwi oraz odtlenowanej krwi dużego obiegu. Komora zawiera specjalne struktury w postaci blaszek oraz belek, które mają za zadanie utrudniać mieszanie krwi odtlenowanej z natlenowaną. Stożek tętniczy zaś jest niedługi i stanowi przejście w pień płucny. Przedsionki są okryte gładką ścianą. Praca serca jest pod kontrolą układu nerwowego, choć w samym sercu występują struktury będące jego rozrusznikami. Całe krążenie nie należy do najwydajniejszych, gdyż u płazów występuje zmiennocieplność - w gruncie rzeczy jest zależne od temperatury panującej na zewnątrz.

KRĄŻENIE

Krążenie można podzielić na dwa obiegi - mały oraz duży. Mały utlenia krew w płucach. Następnie krew ta płynie żyłami płucnymi wprost do lewego przedsionka, skąd przedostaje się do lewej części komory. Natomiast krew z serca wraca do płuc pniem płucnym, który rozgałęzia się na tętnice płucne i w końcu osiąga naczynia włosowate płuc. Duży układ dostarcza krew z tlenem do wszystkich komórek ciała. Z lewej części komory krew jest wypychana do aorty, a stamtąd do coraz to mniejszych tętnic. Natomiast wraca ona z dwutlenkiem węgla żyłami głównymi aż osiągnie zatokę żylną , prawy przedsionek oraz prawą część komory. Płazy posiadają ponadto trzeci obieg, zwany skórnym. Krew w nim krążąca utlenia się w naczyniach włosowatych skóry, gdzie dostaje się poprzez liczne odgałęzienia tętnicze z tętnicy płucnej. Natlenowana krew płynie najpierw żyłami skórnymi, a potem żyłami głównymi i wpada do zatoki żylnej - tam miesza się natlenowana krew z krążenia skórnego oraz odtlenowana krew z dużego obiegu. Jednak jak się okazuje, nie ma to znacznego wpływu na wydajność.

WYDALANIE

Płazy posiadają dwie nerki. Ich mocz spływa do steku, gdzie następnie osiąga pęcherz moczowy (tu może następować resorpcja wody z moczu, jeśli jest taka potrzeba). Larwy płazów żyją w wodzie, więc podobnie jak u ryb ich produktem metabolizmu wydalanym na zewnątrz jest amoniak. Natomiast u dorosłych osobników jest to mocznik (mniej toksyczny w środowisku bez wody). Woda wnika do organizmu płazów poprzez skórę, natomiast nie jest wypijana. Podobnie jak wnikanie do, także tracenie wody z organizmu odbywa się przez skórę. Dlatego też ciało pokrywa zrogowaciały naskórek, będący jednocześnie izolacją.

ROZMNAŻANIE

Mimo, że płazy na ogół żyją w środowisku lądowym, to jednak do rozrodu potrzebują środowiska wodnego. Jedynie ogoniaste zapładniają się wewnętrznie. U pozostałych dochodzi do zapłodnienia zewnętrznego. Samica składa jaja do wody, ale najpierw pobiera ona zostawione przez samca w wodzie spermatofory. Oocyty u płazów są niemałe, a jaj także jest olbrzymia ilość. Jaja otaczane są zazwyczaj galaretowatą substancją i tworzą skrzek. Płazy nie opiekują się młodymi. Larwy zwane kijankami żyją w wodzie. Posiadają zewnętrzne skrzela oraz ogon. Są roślinożerne - ich pokarm stanowi głównie plankton. Do takiego odżywiania przystosowane jest ich jelito, które jest wydłużone. Podczas przeobrażania się, najpierw wykształcają się tylne kończyny, a później dopiero przednie. Skrzela i ogon ulegają redukcji i powstają płuca. U płazów występuje niekiedy zjawisko neotenii.

ODDYCHANIE

Dorosłe osobniki posiadają jedną parę płuc. Są one wykształcone w postaci worków. Jednak oddychają głównie poprzez skórę - jest to możliwe, gdyż nie posiadają one żadnego twardego pancerzyka. Larwy natomiast posiadają skrzela - ze względu na środowisko życia - które później zanikają. Na lądzie płazy ciągle są narażone na przesuszanie się skóry. Ukrwienie podskórne sprawia, że nie mogą one żyć w środowisku hipertonicznym (np. w morzu). Układ oddechowy składa się z nozdrzy zewnętrznych oraz wewnętrznych, jamy gębowej, krtani, tchawicy oraz płuc. Z powodu braku klatki piersiowej, płazy nie mają mechanizmu wentylacji, takiego jak ssaki. U bezogonowych następuje wentylowanie przez ruchy dna gardzieli.

SZKIELET

Występuje w nim silny kręgosłup oraz mocne kończyny. Płazy podnoszą tułów dzięki kończynom - są czworonożne. Czaszka jest wyjątkowo lekka, a przy tym mocno skostniała. Taki efekt jest możliwy dzięki redukcji niektórych elementów. Posiada ponadto duże oczodoły oraz wiele homodontycznych zębów. U płazów pojawia się pierwsza kostka słuchowa zwana strzemiączkiem. Połączenie z kręgosłupem nastąpiło dzięki obecności dwóch kłykci potylicznych. Bezogonowe w odcinku tułowiowym są krótsze - bo muszą skakać. Żebra są wyjątkowo krótkie i nie tworzą z mostkiem klatki piersiowej. Kręg krzyżowy łączy się z kośćmi biodrowymi tworząc obręcz miednicową. Zaś kość ogonowa utworzona ze zlanych kręgów ogonowych - tworzy urostyl.