Radiacja adaptacyjna to wg encyklopedii biologicznej "ewolucyjne zróżnicowanie się pojedynczej linii rodowej , w wyniku którego z jednego wyjściowego gatunku powstaje wiele form przystosowanych do odmiennych środowisk". W wyniku radiacji może dojść do powstania wielu nowych gatunków organizmów. Radiacja ssaków nastąpiła w kredzie. Można powiedzieć, ze era kenozoiczna jest erą ssaków. Pomimo, że ssaki są najmniej liczną gatunkowo grupą organizmów, to można je spotkać w najróżniejszych środowiskach: w wodzie, powietrzu, na lądzie, w lesie, na łąkach, na pustyni czy w klimacie arktycznym.
Ssaki nie zmieniają zazwyczaj środowiska. Większość z nich po przystosowaniu się do warunków życia, nie zmienia "miejsca zamieszkania" i żyje w tym rejonie od tysiącleci.
Ssaki żyjące w środowisku wodnym wtórnie się do niego przystosowały. Doszło do redukcji kończyn tylnych. U niektórych z nich pozostały narządy szczątkowe, np. u waleni można zauważyć resztki kości po obręczy miednicowej. Kolejnymi przystosowaniami do życia w wodzie są: odwłosienie ciała, ssaki mają gładką skórę. Przed zimnem chroni je gruba warstwa tkanki tłuszczowej. Na końcu ciała posiadają poziomą płetwę, narząd ruchu. Ciało jest opływowe. Nozdrza zewnętrzne znajdują się na tylniej stronie głowy. Dzięki temu nie muszą w całości wynurzać się z wody, żeby nabrać powietrza. Ssaki wodne są płucodyszne. Rzędem żyjącym wyłącznie w wodzie są walenie. Dzielą się one na zębowce i fiszbinowce. Zębowce mają wtórnie homodontyczne zęby. Należą do nich delfiny, kaszaloty, narwale i orki. Fiszbinowce mają zredukowane zęby, pokarm odfiltrowują. Należą do nich: płetwal błękitny, finwal. Zwierzęta te porozumiewają się za pomocą ultradźwięków.
Niektóre ssaki żyją wprawdzie w wodzie, ale na czas rozrodu wychodzą na ląd. Mają podobnie jak ssaki typowo wodne opływowy kształt ciała, grubą warstwę tkanki tłuszczowej podskórnej, kończyny przednie i tylne mają kształt nieco przypominający płetwy. Są to ssaki owłosione. Należą do rzędu płetwonogich. Zalicza się tu między innymi: foki, uchatki i morsy
Zwierzęciem żyjącym głównie w wodzie jest bóbr zaliczany do rzędu gryzoni. Żyje w Euroazji i Ameryce północnej. Spotkać je można przy potokach i jeziorach. Na terenach podmokłych budują żeremia z chrustu i mułu. Są to budowle nadwodne, ale wyjścia, których jest kilka znajdują się pod wodą. W żeremiach zamieszkują całe kolonie bobrów. Są zwierzętami o aktywności zmierzchowej i nocnej. Żeremia są jak tamy na rzece, utrzymują wysoki stan wody. Jeżeli potok przepływa przez las, to można tam spotkać również bobra.
Zwierzęta zamieszkujące lasy są zazwyczaj mniejsze, maskująco ubarwione i bardzo zwinne. Ssaki te poszukują pokarmu w ściółce, wdrapują się na drzewa.
Mieszkańcami tego środowiska są też jelenie, daniele, żubry(Puszcza Białowieska), dziki. Są również zwierzęta spędzające większość czasu na drzewach, np. gatunek jeżozwierza- urson, leniwiec.
W Polsce typowym mieszkańcem drzew jest wiewiórka. Amerykańska "siostra" polskiej wiewiórki, polotucha może przelatywać z drzewa na drzewo dzięki fałdowi skórnemu rozpiętemu na kończynach przednich i tylnych.
Środowisko powietrzne w pełni zostało opanowane przez nietoperze. Są to jedyne ssaki, które potrafią latać. Zamieszkują one dziuple, jaskinie, stare strychy. Mają świetnie wykształcony słuch, porozumiewają się za pomocą ultradźwięków. Odżywiają się innymi zwierzętami, krwią albo roślinami. Błona lotna rozpięta jest na wydłużonych palcach kończyny przedniej i częściowo tylnej, w zależności od gatunku.
Przedstawicielami zajączków są króliki i zające. Króliki są hodowane przez ludzi. W naturze można je spotkać na otwartych terenach, łąkach i polach. Mieszkają w norach. W szczęce górnej mają dwie pary siekaczy, w żuchwie jedną parę. Siekacze rosną przez całe życie. Mają długie uszy, krótki ogonek. Kończyny tylne są dłuższe niż przednie. Są to zwierzęta stopochodne. W kończynie tylnej jest 5 palców, w przedniej 4 palce. Mają owłosione stopy. Zmniejsza to urazowość na śliskiej powierzchni. Są zwierzętami roślinożernymi.
Środowisko pustynne opanowały w sposób doskonały wielbłądy. Przedstawicielem jest wielbłąd jednogarbny(dromader) i wielbłąd dwugarbny(baktrian). W suchym, gorącym klimacie bez wody potrafią one wytrzymać wiele dni. Wielbłąd zaczyna wydzielać pot przy ekstremalnie wysokich temperaturach. Do zagęszczenia krwi dochodzi bardzo powoli. W garbie lub garbach nagromadzona jest tkanka tłuszczowa, która działa jak parasol słoneczny. Stopy wielbłąda są na dużych "poduszkach", żeby nie zapadały się w pustynnym piasku. "Poduszki" to skórne zgrubienia na stawach skokowych i nadgarstkach. Żywią się pustynną roślinnością.
Podczas burzy piaskowej wielbłądy chowają nozdrza zewnętrzne przed pyłkiem.
