Mianem świerzbowców określamy pajęczaki z rodzin Sarcoptidae oraz Psoroptidae, rząd roztocza. Ich głównymi obiektami żerowania są przedstawiciele kręgowców, przede wszystkim ptaki oraz ssaki. Te drobne roztocza mierzące zaledwie kilka dziesiątych milimetra ( od 0,1 do 0,8 mm) pasożytują głównie na a raczej "w" skórze tych zwierząt.
Pożywienie stanową dla nich warstwa naskórka bądź też znajdujące się głębiej płyny ustrojowe, wysiękowe, do których to drążą w skórze korytarze. Większość z tych roztoczy jest kosmopolityczna, chociaż zdarza się gatunki ściśle przypisane jednej gromadzie bądź gatunkowi żywicielskiemu. Jednak przeważa tendencja do przenoszenia się między gospodarzami np. zwierzętami a człowiekiem. Są one przyczyną powstawania choroby o nazwie świerzb, która przejawia się nieustannym, intensywnym swędzeniem skóry, utratą sierści u zwierząt, pojawianiem się strupów oraz nadżerek.
Gatunkiem świerzbowca występującym u ludzi jest świerzbowiec ludzki, z łaciny Sarcoptes scabiei. Osiąga on mniej więcej rozmiar 0,4 mm i bytuję on w ludzkim naskórku drążąc w nim kanaliki. Jego obecność powoduje intensywne swędzenie, które z czasem prowadzi do powstawania ran oraz wtórnych infekcji bakteryjnych na skórze.
W latach 90-tych, świerzb został uznany w Polsce za chorobę społeczną, której najwięcej przypadków odnotowywuje się na północno-zachodnich terenach naszego kraju. Znane są rozliczne podgatunki świerzbowca ludzkiego, jakie jak Sarcoptes scabiei varcanis atakujący psy, Chorioptes bovis, czyli świerzbowiec pęcinowy, który jest zmorą takich zwierząt jak konie oraz różne zwierzęta przeżuwające; Notoëdres cati dokuczający kotom, który może przenosić się także na ludzi itd.
Przedstawicielem gatunku, który pasożytuje wewnątrz ciała jest świerzbowiec płucny. Zamieszkuję on głównie płuca, oskrzela a także worki powietrzne kurowatych (ptaki). Może wywoływać u nich stany zapalne prowadzące nawet do śmierci zwierzęcia.
