1. Różnice między rolnictwem ekologicznym a tradycyjnym.
2. Co w dzisiejszych czasach powoduje wymieranie gatunków?
3. Lista zwierząt, które wymarły na skutek działalności człowieka.
4. Czerwona Księga, - co to takiego?
5. Parki narodowe w Polsce - podaj dokładna nazwę, opisz logo i gatunki zarówno flory jak i fauny według następujących kryteriów:
- Wiek- najstarszy i najmłodszy park
- Powierzchnia - największy park
6. Opisz park tatrzański i słowiński
Ad1.
Jedną z najstarszych, a zarazem podstawową dziedziną gospodarki jest rolnictwo. Głównym celem tego przemysłu jest zarówno produkcja pożywienia do bezpośredniego spożycia, jak również takiego, które wymaga dalszej obróbki w działach przemysłu spożywczego. Druga gałąź rolnictwa to produkcja dóbr przemysłowych, takich jak włókna (bądź to pochodzenia roślinnego bądź to zwierzęcego), używek i surowych skór dla zaspokojenia pozostałego zapotrzebowania człowieka, niezwiązanego z pożywieniem. Przeciwieństwem tego rodzaju rolnictwa jest rolnictwo ekologiczne. Podstawowe różnice to przede wszystkim: ograniczenie lub nawet całkowite pominiecie środków chemicznych, wyrób zdrowej żywności, dopuszczenie różnego rodzaju zarządzania i ograniczenie do niezbędnego minimum zatruwanie środowiska.
Rolnictwo ekologiczne a rolnictwo tradycyjnym - różnice
|
Rolnictwo ekologiczne
|
Rolnictwo konwencjonalne inaczej tradycyjne
|
| Zastosowanie energii z węgla kamiennego, ropy i gazu. Zarządzanie konkretną uprawą Wykorzystywanie zasobów aż do degradacji Jakościowość ze względu na wartości biologiczne na średnim poziomie. Przechowywanie w złych warunkach. Stawianie na ilość nie na jakość Nasilone zarządzanie gospodarstwem i powierzchnia nieadekwatna do otoczenia i warunków produkcji Główny nacisk na kalkulacje ekonomiczną, specjalizacja pod tym kątem Obfita chemizacja- stosowanie nawozów mineralnych, chemiczne regulatory wzrostu, biocydy. Znaczna mechanizacja w celu udogodnienia pracy. Zanieczyszczenie przyrody Produkt o przypadkowej jakości |
Ad.2
Główne przyczyny drastycznego spadku populacji wielu gatunków zwierząt obejmujące wszystkie szerokości geograficzne to oprócz polowań także destrukcja naturalnego środowiska.
Działalność człowieka od zawsze była przyczyną powodującą wymieranie gatunków. Niemniej świeżo minione 400 lat to prawdziwe przyśpieszenie w ewaluacji tego procesu. Głównym czynnikiem jest raptowny przyrost społeczeństwa. Zwięczenie tego przyrostu, czyli maksymalnej liczebności możemy spodziewać się pod koniec XXI stulecia. Jeżeli starania mające na celu powstrzymanie tego zjawiska będą owocne to liczba ta osiągnie stan mierzony na 10-11 miliardowa. Jeżeli wysiłki okażą się fiaskiem na koniec wieku będzie nas 15 miliardów. Wniosek z tego jest jeden źródła pokarmowe nie będą wystarczające dla tak olbrzymiej liczby mieszkańców globu, czego etapem końcowym będzie wzdłuż i wszerz głód. W takim oto momencie chronione środowiska, rezerwaty przyrody i parki narodowe staną się jedynym pragnieniem kłusowników, rolników nieposiadających ziemi uprawnej i wszystkich głodujących. Dlatego tez zachowanie powiązania obszarów leśnych z rezerwatami przyrody to jedyna szansa na wstrzymanie narastającego zjawiska, jakim jest wymieranie gatunków. Może, bowiem okazać się, że właśnie ten fakt stanie się najpoważniejszym wyzwaniem naszego stulecia. Kim jest winowajca? Jako główne przyczyny podawane jest obok łowienia ryb i niszczenie ich siedlisk także światowa wymiana handlowa. Oprócz tego człowiek w dzisiejszych czasach coraz głębiej sięga w niedostępny mu w przeszłości świat dzikich zwierząt, wpływa na to głownie budowa nowych dróg m.in. do przewozu drewna. Człowiek nie tylko sięga w rejony dawniej niedostępne, lecz również pozbawia życia żyjące na tym terenie zwierzęta w celach konsumpcyjnych. Jeżeli to zjawisko występuje z dużą intensywnością, gatunek poszkodowany w tym wypadku wymiera. Eksperci uprzedzają ze takie zachowanie stanowi także niebezpieczeństwo dla człowieka.
"Wyniszczając gatunki, ingerujemy w systemy podtrzymujące nasze życie. Ziemia nie ocaleje, jeśli jej różnorodność biologiczną ograniczymy do ogrodów zoologicznych" to słowa Dawida Bracketta, przewodniczący Komisji do spraw Przetrwania Gatunków działającej z ramienia The World Conservation Union. Destrukcja dotykająca środowisko naturalne to niewątpliwie główny czynnik sprawczy zanikania gatunków. Ożywiony wzrost liczby ludności połączony jest z koniecznością zajmowanie terenowa, które niegdyś należały do zwierząt. Idealnym przykładem są tropikalne lasy deszczowe i ich los. Tropikalne obszary leśne stanowią schronienie dla co najmniej połowy wszystkich gatunków fauny i flory, niektórzy uczeni uważają ze może to być nawet 90 procent. Usuwanie drzew i zmiany zachodzące w metodyce uprawy ziem są przyczyna tego ze zachodnie afrykańskie dżungle tracą na krajobrazie. Skutkiem zmniejszenia powierzchni lasów w skutek ich wycinania na Półwyspie Indyjskim była zmiana w klimacie, cześć obszarów cierpi z powodu powodzi, podczas gdy na obszarze innej cześć drastycznie zmniejszyła się liczba opadów. Wylesienie mające na celu przygotowanie ziemi do hodowli powoduje śmierć fauny i flory. Edward Wilson, pełniący funkcje profesora na Uniwersytecie Harvarda uważa ze, co roku ulega zniszczeniu pewna cześć lasów tropikalnych, szacowana na jeden procent. Lecz nie należy sądzić ze to niewiele, ponieważ stopniowe zanikanie tych terenów to śmierć tysięcy gatunków zwierząt i roślin. Niepokój wywołuje fakt, ze cześć z nich prawdopodobnie nie będzie miała szansy na opisanie ich zanim wygasa.
Obliczenia pracownika Uniwersytetu Stanu Tennessee Stuarta Pimma, które zostały podane przez pismo National Geographic mówią o tym ze "11 procent ptaków, czyli 1100 gatunków z ogólnej liczby 10 000 występujących na całej ziemi, znajduje się na krawędzi zagłady. Jest mało prawdopodobne, by większość spośród tych 1100 gatunków żyła długo po końcu XXI wieku(...) Grupa poważnych botaników stwierdziła niedawno, że co ósmej roślinie grozi wyginięcie. I dotyczy to nie tylko gatunków na wyspach bądź w lasach deszczowych albo wyłącznie ptaków czy imponujących ssaków(..) Zagrożone jest wszystko i wszędzie.(..)"
Coraz częściej określa się wymieranie gatunków terminem epidemia. Najczęściej to chciwość ludzka jest przyczyna destrukcyjna. Na nic się zdają wysiłki i szczere chęci mające na celu zachowanie bogactwa przyrody
Ad.3
Do najbardziej znanych wymarłych gatunków należą:
-Tur (Bos primigenius)
Bos primigenius będący zwierzęciem nadzwyczajnie silnym i agresywnym, swoja wagą mieścił się w przedziale od 600 do 800 kilo. Charakteryzował go muskularny kark a także masywna przednia cześć ciała. Siedliskiem tej cennej zwierzyny łownej były zarówno lasy liściaste jak i mieszane. Jedynie monarcha był uprzywilejowany w polowaniach na te zwierzynę i także on roztaczał nad nim szczególną ochronę. Obowiązkiem królewskich nadzorców, a także powołanej specjalnie w tym celu służby łowieckiej była opieka nad ubywającym stadem i sporządzanie raportów o ich stanie. Z zapisków dowiadujemy się ze w wiekach XIV i XV zwierze to występowało na obszarach Mazowsza i południowej Lubelszczyzny. Na początku XVI wieku sfera występowania tura zmniejszyła się gwałtownie i obejmowała zaledwie lasy sochaczewskie. W przeciągu kolejnych 50 lat liczebność turów spadla do 50 osobników. Czas przynosił nie tylko zmiany w liczebności, ale co za tym idzie także ograniczenia w przestrzeni zajmowanej przez ta zwierzynę. Koniec XVI wieku przynosi nowe regulacje w prawie dotyczące nadzoru gatunkowego, co częściowo obok wybuchu zakaźnej choroby trawiącej stado przyczyniło się do procesu wyginięcia. Lustracje mające miejsce z początkiem XVII dowiodły ze tury osadziły się w Puszczy Jaktorowskiej. Zgon ostatniego tura ma miejsce właśnie w tej puszczy w 1627 roku.
Tarpan (Equus gmelini)
Charakteryzował się nieznaczną budową ciała i mierzył zaledwie 1,35 m wzrostu, maści szarej o szerokim czole.
Były to konie słynące z ogromnej wytrzymałości w stosunku do surowości klimatu, odporności na zachorowania i znoje. Znane były ze swojej szybkości i trudności w procesie ujarzmiania. Zamieszkiwały zarówno tereny otwarte jak i tereny półotwarte, do których należą głównie stepy i lasostepy. Pojedyncze przypadki występowania w lasach należy łączyć z działalnością człowieka. Okres średniowiecza to ograniczenie życia tarpana do lasów środkowoeuropejskich, w późniejszym okresie już tylko puszcze we wschodniej części Polski, w Prusach Wschodnich a także na terenie Litwy, Białorusi i obszarach Ukrainy i Rosji. W XV i XVI wieku można już mówić o niezwykłej rzadkości tych zwierząt. Spotkać można je było na zwierzyńcach dostojników.
Najdłuższy żywot tarpana na terenach polskich został odnotowany w Puszczy Białowieskiej, miało to miejsce w 1728 roku. Ostatnie osobniki w celach ochronnych zostały odłowione z końcem XVIII wieku i przewiezione do zwierzyńca Zamojskich, mającego swoja siedzibę na Roztoczu, tam udało im się przetrwać do początku XIX wieku. Likwidacja zwierzyńca z 1806 roku spowodowała rozdanie tarpana mieszkającym w pobliżu chłopom. Skrzyżowanie tarpana z koniem domowym, jakie miało miejsce przyczyniło się do powstania prymitywnej rasy, która ochrzczona została nazwa - konik polski. W latach 40 XX wieku, a dokładnie rzecz biorąc w 1936 roku udało się odszukać i odkupić mieszance koni, charakteryzujące się najbardziej widocznymi cechami pierwotnymi i przewieść je do Białowieży z zamiarem rekonstrukcji gatunku. Eksperyment przyczynili się do pozyskania w 1939 roku około 40 osobników typu tarpan. Niestety wraz z nadejściem wojny ślad po tym gatunku zaginął. Ponowna próba miała miejsce w 1955 roku. Lecz i ta hodowla w ośrodku niedaleko Popielna skazana była na klęskę. Wyginięciu tarpana przysłużyły się polowania a także zbytnia asocjacja ich z końmi domowymi, co obudziło chęć odławiania ich w celu udomowienia
Dront dodo - dodo (Raphus cucullatus)
Był dużym ptakiem nielotnym, zamieszkującym wyspę Mauritius. Natychmiast po odkryciu gatunku Raphus cucullatus w 1685 roku został on wytępiony. Przywiezione z Europy zwierzęta domowe
Zjadały z apetytem pisklęta i jaja tych ptaków, co obok działalności człowieka znacznie przyczyniło się do wymarcia gatunku.
Grupę mniej znanych gatunków wymarłych stanowią:
- Gołąb Wędrowny,
- Zebra Równikowa,
- Ptak Moa,
- Struś Madagaskarski,
- Alka Olbrzymia,
- Antylopa Niebieska,
- Papuga Karolińska
Ad4.
Rejestr gatunków, których życie jest zagrożone nazywany jest Czerwoną Księgą. Jest to lista zawierająca wszystkie gatunki zarówno zwierząt jak i roślin, którym grozi wyginiecie, w skład Czerwonej Księgi wchodzi także dokładny opis jak również dokładna mapa rozmieszczenia opisywanego osobnika. Z informacji zawartych na liście możemy dowiedzieć się o stopniu zagrożenia danego gatunku a także z uwagi na rzadkość występowanie o metodach i sposobach mających na celu zapobieganie wyginięciu.
Czerwona Księga zwierząt została opracowana w Polsce w 1992 w Zakładzie Ochrony Przyrody i Zasobów Naturalnych PAN w Krakowie, rok później powstali taki odpowiednik tej księgi, lecz opisujący rośliny zagrożone wymarciem.
W roku 1949 w ramach Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów (skrót: UICNR) powstała komisja ds. Ochrony wymierających gatunków. Głównym zadaniem komisji jest opracowywanie spisów zwierząt, którym grozi wyginiecie a także szukanie przyczyn ich wymierania i przeciwdziałanie temu procesowi. Działalność komisji przyczyniła się do powstanie pierwszej listy gatunków bliskich wymarcia na skale światową. Rok 1962 jest datowany jako rok wydania międzynarodowej księgi, zawierającej około 300 gatunków. Gatunki umieszczone zostały na stronnicach "Czerwonej księgi danych" w zależności od stopnia zagrożenia przyporządkowane zostały poszczególnym kolorom. Gatunki będące na krawędzi zagłady zostały oznakowane kolorem czerwonym i w ten oto sposób dały także nazwę całemu dokumentowi. Oznaczenie karty kolorem zielonym to znak, iż prezentowane na ich stronnicach gatunki udało wyprowadzić się ze stanu zagrożenia. Księga ta ulega ciągłej aktualizacji.
Statystyki mówią o wymarciu lub ewentualnym wycofaniu się z terenów Polski gatunków, których liczba waha się od 11 do 15, miało to miejsce w przeciągu ostatnich 400 do 500 lat. Wśród tych, które miały szanse przetrwać, 40 wciąż znajduje się w sytuacji zagrożenia i wciąż narażone są na ryzyko całkowitej zagłady. Gatunki szczególnie narażone to, jeśli chodzi o ssaki: podkowiec mały, świstak, foka szara, nocek orzęsiony, morświn, norka europejska i żbik. Zagrożone gatunki ptaków to grupa składająca się z pustułeczki, dropa, biegusa zmiennego, orlika grubodziobego, sokola wędrownego, dubelta, kulona, orla włochatego, brodźca leśnego, głuszca, ostrygojada, rybitwy popielatej, bekasika, puszczyka mszarnego, kulona, rybitwy białowąsej, nadgórnika i pomurnika. Do zagrożonych gadów nalezą: jaszczurka zielona, waz Eskulapa i żółw błotny. Wśród ryb jest to koza zlatała, skrzelopływka bagienna łosoś europejski. Grupę zagrożonych bezkręgowców stanowią: niepylak apollo, modraszek rozchodnikowiec, kniejowiec sudecki, zieleńczyk globularia, kniejowiec barwny większy, modraszek gniady i nadobnica alpejska.
I choć spis ulega ciągłym zmianom prawdopodobnym jest ze cześć z wyżej wymienionych gatunków nie istnieje już na ziemiach polskich. Alarmująca wygląda groźba, która wisi nad losem nietoperza jaskiniowego i innych dużych ptaków mających swe siedziby w siedliskach stepowych, na bagnach i mokradłach. Działalność mająca zapobiec wyginięciu tych gatunków to w obecnym momencie nie tylko bierne pozostawienie tych zwierząt w spokoju, ale przede wszystkim czynna ochrona związana z nakładem finansowym i działaniach angażujących ekspertów w tych dziedzinach. Cześć gatunków umieszczonych w księdze to nie tylko osobniki, których istnienie zagrożone jest na polskich ziemiach, lecz nawet na forum europejskim.
W książce nie znalazły miejsca gatunki zwierząt, których choć liczba i zakres występowania wykazuje tendencje spadkowe to występują jeszcze zbyt często i zbyt gęsto, aby wejść w zakres gatunków zagrożonych. Grupa ta składa się z krogulca, jelenia, kumaka nizinnego, bociana białego, cietrzewia, brodźca krwawodziobego, bociana czarnego, jarząbka, pustułki, zimorodka, przepiórki, gniewosza plamistego, gołębia siniaka, troci wędrownej, brzany, strzebli potokowej, brzanki, troci jeziornej, podróżniczki, certy, lipienia, raka rzecznego, grzebiuszki ziemnej, głowacza białopłetwego, minoga Wladykowa, rozpiora, minoga morskiego i raka stawowego.
Wnioski, które nasuwają się po zapoznaniu się z zawartością Czerwonej Księgi to, iż coraz mniej jest miejsc gdzie zagrożone gatunki mogą odnaleźć spokój, to natomiast prowadzi do niesamowitego zawężenia obszaru bytowanie, tak jak to ma miejsce w przypadku Bekasa Dubelta i Bekasika, zamieszkujących jedynie Bagna Biebrzanskie. Miejsce to upodobały sobie także inne cenne gatunki, do których należą m. in. rożeniec, , sowa błotna, rybitwa białoskrzydła kureczka kropiatka, kulik wielki, batalion, błotniak zbożowy, orlik grubodzioby.
Także Puszcza Białowieska ofiarowała schronienie wielu gatunkom. Do najważniejszych należą: żubr, orzeł włochaty, ryjówka średnia, dzięcioł trójpalczasty, zając bielak, sóweczka, włochatka i dzięcioł białogrzbiety.
Jednakże wpisanie w rejestr Czerwonej Księgi czy tez objecie prawna ochrona to stanowczo za mało. Decydującym warunkiem, jaki musi być zapewniony gatunkom to zagwarantowanie im możliwości do życia i rozwoju w ich naturalnych, odpowiadanych im środowisku naturalnym. Powszechne rozpowszechniona chemizacja doprowadza do zatruwania przyrody, czego skutki widać na przykładach gatunków będących pod obserwacja - w około 150 gatunków spośród 344 odnotowano spadek liczebności. Oprócz chemizacji negatywny wpływ maja także mechanizacja dokonywana jedynie w celach ułatwienia pracy człowiekowi bez względu na otoczenie, usuwanie obszarów leśnych, dopuszczenie obszarów do celów turystycznych i komercyjnych, jak również wandalizm i kłusownictwo. Czynniki te dotykają najmocniej te gatunki zwierząt, które do przeżycia potrzebują spełnienia określonych, specyficznych warunków jak na przykład bagna czy torfowiska. Cześć zwierząt lądowych ponosi śmierć pod kołami samochodów, zwierzęta wodne czeka ten sam los w wodach skażonych bądź tez odprowadzanych z elektrociepłowni wodach podgrzanych. Problemem ryb wędrownych jest brak przepływek w zaporach i progach wodnych na rzekach. Owady giną głównie w wyniku chemizacji, nowego zagospodarowania terenów łąk poprzez zalesianie, wycinkę starych drzew bądź tez staja się obiektem zainteresowania kolekcjonerów.
Ad.5 Białowieski Park Narodowy jest najstarszym polskim parkiem narodowym.
Położenie: wschodnia cześć Polski, województwo podlaskie, graniczy z Białorusią. Puszcza Białowieska, która jest najbardziej naturalnym kompleksem leśnym to centralna cześć Białowieskiego Parku Narodowego.
Powierzchnia: 10502 ha, w roku 1996 miało miejsce jej powiększenie, dodano wówczas ponad 5 tysięcy ha. "Rezerwat Ścisły" będący najstarsza częścią parku zajmuje 4747 ha, Ośrodek Hodowli Żubrów 274 ha, zaś Park Pałacowy 48 ha. Ponad 90 % obszaru zajmują ekosystemy leśne.
Historia: w roku 1921 założono lenistwo "Rezerwat", tę datę przyjmuje się jako początek Białowieskiego Parku Narodowego, w roku 1932 nazwę zmieniono na "Park Narodowy w Białowieży". Reaktywacja po II wojnie światowej miała miejsce 1947 roku, park otrzymał wówczas dziś obowiązującą nazwę - Białowieski Park Narodowy. Rok 1977 to rok, w którym UNESCO wpisało tenże park na listę światowych rezerwatów biosfery. W roku 1979 Białowieski Park Narodowy został uznany za pierwszy a równocześnie jedyny na obszarach polskich teren Dziedzictwa Światowego. W roku 1992 następuje przez UNESCO rozszerzenie granice tego terenu na przyległą do Białowieskiego Parku Narodowego "Bielawieżskają Puszczę", białoruską cześć parku. W 1997 roku przyznano BPN Dyplom Europy.
Flora: parku szacowana jest na 4500 gatunków, na co składają się: 725 gatunków roślin naczyniowych, 300 gatunków grzybów i 277 gatunków porostów. Na liście rzadkich roślin, które mamy okazje podziwiać właśnie w BNP znajdują się arnika górska, fiolek bagienny, kosaciec syberyjski, turówka wonna i pelnik europejski. Suma zbiorowisk roślinnych wynosi 40, z czego znaczna cześć stanowią zbiorowiska leśne. Dominują grądy typowe, grądy niskie, lęgi a także bory mieszane. Niewielka powierzchnie zajmują bory świeże i bory bagienne. Szczególna uwagę należy poświęcić Rezerwatowi Ścisłemu, który od 1921 roku zachował się przed ingerencja człowieka, na którego terenie zakazane są wszelkie prace leśne. Średni wiek drzewostanów na tym obszarze oceniany jest na 126 lat, przy czym należy wiedzieć ze w Polsce średni wiek to 54 lata. Puszanskie drzewa mogą szczycić się nie tylko imponującym wiekiem, lecz także rozmiarami. Do "rekordowcow" należą świerki, osiągające ponad 52 metry wysokości, dęby, których wiek wyliczony został na ponad 400lat. Jeden z nich, który stal się już legenda to Dąb Jagiełły powalony w 1947 roku, po ponad 500 latach przez wiatr.
Fauna: parku to przede wszystkim bogactwo - 10000 gatunków, z przewaga bezkręgowców. Grupę najliczniej reprezentowanych stanowią owady - 8500 gatunków. Spora cześć stanowią gatunki rzadkie, bądź objęte ochrona. Symbolem parku jest żubr, którego ostatnie 10000 okazy żyjące w BPN niestety wyginęły w 1919 roku. Gatunek ten sprowadzona ponownie na teren rezerwatu w 1929 roku,. Swój dom na obszarach parku znalazło 7 gatunków gadów, 12 gatunków płazów i 120 gatunków ptaków, 44 gatunków ssaków miedzy innymi bobry, wilki i rysie no i.... Około 250 sztuk żubrów.
Biebrzanski Park Narodowy w Osowcu jest największym parkiem na terenach polskich.
Położenie: obszar północno- wschodniej Polski, tereny województwa podlaskiego. Obszar to 59223 hektara plus otulina wokół parku zajmująca 66824 hektara. Lasy zajmują 15547 hektara, grunty rolne- 18181, nieużytki- 24604, wśród których znajduje się mający największa wartość ekosystem - Bagno Biebrzanskie. 3936 Hektarów stanowi ścisły rezerwat zwany "Czerwone Bagno". Konwencja RAMSAR chroni teren parku swoja konwencja, majach na uwadze wartościowe i rzadkie w Europie obszary bagienno- torfowe, bogactwo świata ptaków i zróżnicowanie fauny.
Historia: data powstania to rok 1993.
Flora: charakteryzuje się ogromna różnorodnością a także obecnością wielu gatunków rzadkich. Jest to doskonale miejsce dla roślin pochodzenia północnego, reliktów glacjalnych oraz roślin naczyniowych. Rośliny naczyniowe, których reprezentacje stanowi 17 gatunków miedzy innymi: wierzba lapońska, gnidosz królewski, brzoza niska, welniaczak alpejska, skalnica torfowiskowa i turzyca strunowa wraz z 8 gatunkami mszaków, takich jak skorpionowiec brunatny i mszar nastroszony zasługują na szczególna uwagę. Spośród 872 gatunków roślin naczyniowych pełne 67 objętych jest ochrona gatunkowa, a 9 gatunków umieszczono w Czerwonej Księdze, jako okazy zagrożone wyginięciem. Do tej grupy nalezą: fiolek torfowy, wierzba borówkolistna, szachownica kostkowata i wełniaczka alpejska. Siedliska mokradłowe to skupisko 60 zespołów roślinnych. Na uwagę zasługuję duża grupa zbiorowisk mechowiskowych i turzycowo - mszystych. Region borealny Biebrzańskiego Parku Narodowego zamieszkują zarośla brzozy niskiej, las świerkowo - olszowy, mechowisko złocieńców z wełniaczką alpejską i boru sosnowego z turzycą strunową. Niezmiernym walorem biebrzańskiej doliny jest dwukierunkowość strefy ekologicznej - poprzeczność i podłużność stref siedliskowych. Widać to szczególnie w rozmieszczeniu roślinności uwarunkowanej stosunkami hydrologicznymi, w Basenie Dolnym biebrzańskiej doliny jak również w Basenie Środkowym. Tylko liczne wyspy mineralne i zarośla, szczególnie te wierzbowo - brzozowe zakłócają strefowość poprzeczną.
Fauna: Biebrzanski Park Narodowy stanowi enklawę dla ptaków wodno- błotnych. Na obserwowane 263 gatunki tych zwierząt składają się 185 gatunków lęgowych. 21 Spośród 56 gatunków zagrożonych gatunków ptaków w Polsce znalazło schronienie w Dolinie Biebrzy. Należą do nich: rybitwa czarna, dubelt, orlik grubodzioby i wodniczka. Dla niektórych z nich jest to jedyne miejsce gdzie mogą czuć się dobrze, jest to jedyna gwarancja, która pozwala na utrzymanie populacji tych ptaków w Europie Środkowej. Oprócz ptaków Biebrzanski Park Narodowy jest domem dla 5 gatunków gadów, 12 gatunków płazów, 37 gatunków ryb i 47 gatunków ssaków. Jedynie fauna bezkręgowców nie jest dobrze rozwinięta i składa się z 19 gatunków pijawek, 400 gatunków pająków, jak również 607 gatunków motyli.
Park Narodowy "Ujście Warty" w Górzycy jest najmłodszym parkiem na terenach Polski.
Historia: w roku 2001 a dokładnie 19 czerwiec został przyjęty projekt utworzenia tego parku narodowego. Działalność rozpoczęto 1 lipca tego roku.
Położenie: województwo lubuskie, historyczna delta gdzie Warta uchodzi do Odry. Powierzchnia to 8038 hektarów. Obszar parku to cześć Parku Krajobrazowego Ujście warty jak również rezerwatu przyrody Slońsk istniejącego od 1977 roku. Konwencja RAMSAR objęła ten teren w roku 1984 ze względu na siedliska ptaków wodnych i błotnych, i ich szczególne znaczenie dla tych zwierząt. Celem Konwencji RAMSAR jest ochrona terenów ważnych dla ptaków, stanowiących ich siedlisko życiowe a wiec głównie terenów podmokłych. Do najistotniejszych zadań parku należy objecie całego obszaru konwencja.
Flora: przede wszystkim różnorodność cechuje ten obszar. Teren ten zajmuje około 50 zespołów roślinnych, a występujące tam rośliny naczyniowe (400 gatunków) to prawie 30 % flory występującej na terenie Krainy Wielkopolsko-Kujawskiej. W związku z działalnością człowieka brak na tych terenach roślinności leśnej, zwłaszcza tej o charakterze łęgowym i naturalnych zbiorowisk zwanych auksochorycznymi. Unikatowość i naturalność to oprócz już wyżej wspomnianej różnorodności cechy charakterystyczne. Park jest siedliskiem wielu zagrożonych wymarciem roślin naczyniowych. Szata roślinna stanowi ciekawy teren badawczy, jak również dydaktyczny, co stanowi doskonała możliwość do studiowania struktur i dynamizmu rozwoju flory jak również obserwacja zmian będących wynikiem świadomego działania hydrologicznego. Zmiany, jakie można był w ten sposób zaobserwować to silne przekształcenie roślinności w dolinach rzecznych Europy.
Fauna: teren parku to przede wszystkim teren lęgowy ptactwa wodnego i błotnego - jeden z najważniejszych w Polsce. Z obserwacji wynika ze 245 gatunków zamieszkuje ten teren, z czego dla 160 gatunków jest to obszar głównie lęgowy. Te grupę stanowią 7 - 8 gatunków kaczek, 4 gatunki perkozów, 9-10 gatunków ptaków, siewkowych jak również 5 gatunków chruścieli. Klasyfikacja przeprowadzona przez organizacje BirdLife International wykazała ze teren parku jest gniazdem aż 26 gatunków, które są zagrożone wymarciem. Na liście tej znajdują się derkacz, bąk, rybitwa czarna, wodniczka, rycyk, bączek i żuraw. Także poza sezonem rozrodczym rola parku dla tych zwierząt jest nieoceniona. Na tym obszarze szczególnie dobrze pierza się gęsi gęgawy, kaczki- cyraneczki i krzyżówki a także łabędzie nieme i łyski. Podczas trwania tak zwanej migracji jesiennej obszar parku jest koncentracja wodnego i błotnego ptactwa, szczególnie gęsi białoczelnej i zbożowej. Jest to okres gdzie liczba gęsi znajdująca tu swój nocleg sięga 200 tysięcy. Czas zimowy to najobszerniejsze w Polsce zimowisko łabędzia krzykliwego, sięga nawet 2500 osobników, jak również ważne miejsce spoczynku dla bielika - około 50 osobników.
Występowanie szopa pracza i norki amerykańskiej utrudnia ochronę ptactwa. Lecz Parka Narodowy "Ujścia Warty" to nie tylko ptactwo, to także 34 gatunki ssaków, przynależące do 13 rodzin. Tatrzański Park Narodowy - Zakopane.
Historia: Utworzenia parku datuje się na rok 1954, ówczesny obszar zajmował 21556 hektarów. Na dzień dzisiejszy wynosi on 21164 ha. 5660 ha zajmują zbiorowiska wysokogórskich turni i hal, zaś 15189 ha to lasy. 1,8% terenu stanowią grunty rolne i wody. Ścisłą ochroną został objęty teren zajmujący 11514 hektara, na który składają się w dużej mierze ekosystemy leśne. O tym ze Tatry potrzebują ochrony wiedziano już pod koniec XIX wieku, wówczas to zostały podjęte pierwsze próby utworzenia na tym terenie parku narodowego. Także Słowacja uczestniczyła w tych rozmowach. Formalne utworzenie parku na obszarze leśnym należącym do państwa datuje się na rok 1937 jednakże dopiero po wojnie w 1947 została powołana jednostka administracyjna parku. Ostatecznie data 30 września 1954 roku uznawana jest za początek dziejów Tatrzańskiego Parku Narodowego, kiedy to zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów zostali on powołany do życie. W roku 1993 UNESCO uznając ten teren za rezerwat biosfery jak i międzynarodowy obszar o ogólnoświatowym znaczeniu wpisał zarówno Tatrzański Park Narodowy jak również słowacka cześć parku- Tatransky Narodni Park) na swoja listę.
Położenie: południowa cześć Polski, graniczącą ze Słowacją, teren województwa małopolskiego.
Flora: cechy charakterystyczne to piętrowość w układzie roślinności. A zatem z góry do dołu obszar zajmuje turnie i piętro alpejskie, następnie strefa traworośli i kosówki (do 1800 m n.p.m.), bory świerkowe w reglu górnym ( do 1550 m n.p.m.), w reglu dolnym natomiast lasy jodłowo-bukowe (do 1250 m n. p. m.). Szacowana liczba roślin naczyniowych wynosi ponad 1000, z czego aż 85 gatunków znajduje się pod ochroną. Park "zamieszkują" także 900 gatunków glonów, 700 gatunków porostów jak również 600 gatunków mszaków. Spora cześć stanowią także gatunki rzadkie, endemity karpackie i tatrzańskie. Do najbardziej cenionych nalezą: ostróżka tatrzańska, skalnica gronkowa, limba, dębik ośmiopłatkowy, skalnica tatrzańska, krokusy, goryczki oraz stanowiąca symbol Tatr szarotka alpejska. Także boimka dwurzędowa i sit skucina, które nadają jesienią charakterystyczny czerwony kolor takim obszarom jak np. Czerwone Wierchy
Fauna: Osobliwością parku są kozice i świstaki, wilki, wydry, rysie, niedźwiedzie brunatne, a także kilkadziesiąt gatunków ptaków m.in. płochacz halny, orzeł przedni, pomurnik i sokół. Wysokie partie obszarów leśnych zamieszkiwane są przez jarząbki, głuszce i cietrzewie. Lasy to przede wszystkim siedlisko saren, jeleni i drobnych gryzoni. Wiele z wyżej wymienionych gatunków objętych jest ochroną z uwagi, iż wiele z nich to endemity i gatunki rzadkie.
Słowiński Park Narodowy- Smołdzino
Historia: rozmowy na temat utworzenia parku miały miejsce podczas konferencji w Łebie, w roku 1946. Uczestnikami tej pamiętnej konferencji byli naukowcy z Gdańska i badacze z Poznania. Za datę utworzenia przyjmuje się jednak rok 1967. Ówczesny obszar to 18069 hektarów. Na dzień dzisiejszy jest to o 549 hektarów więcej, czyli 18618 hektara. Na obszar ten składają się lasy- 4599 i wody- 10213 hektara. Pod ścisłą ochroną znajduje się powierzchnia mierząca 5618 ha. Rok 1977 to rok uznania przez organizacje UNESCO w ramach programu MAB parku za Światowy Rezerwat Biosfery.
Położenie: Wybrzeże środkowe, teren miedzy Rowami na Nizinie Gardensko-Lebskiej a Łebą, Województwo pomorskie. Brzeg Morza Bałtyckiego stanowi na odcinku o długości 32,5 kilometra granice parku.
Flora: podobnie jak w przypadku Tatrzańskiego Parku Narodowego cechą charakterystyczną jest strefowość w układzie roślinnym. Ten naturalny ciąg sukcesyjny przebiega od morskiego brzegu w głąb lądu. Liczba roślin naczyniowych wynosi 850 gatunków, cześć z nich, a mianowicie 50 gatunków znajduje się pod ochrona gatunkowa. Plaże zimowe to siedlisko roślin pionierskich: honkenii piaskowej i rukwiela nadmorskiego, brzegi morskie pokryte piaskiem to obszar glonów. Wydma biała to terytorium wydmuchrzycy piaskowej i piaskownicy zwyczajnej oraz mikołajka nadmorskiego- jednej z najpiękniejszych roślin spotykanych na wybrzeżu. Wydmę szare znajdujące się już w głębi ładu to obręb występowania szczotlichy siwej i turzycy piaskowej. Sosnowym borom bażynowym początek daje wrzos zwyczajny i kępy bażyny czarnej. Bory nadmorskie to rewir dla storczyka, zaś bory sosnowe to zakres występowania rożnych wariantów boru bagiennego, zajmującego aż 80% powierzchni obszaru leśnego parku i boru świeżego. Także torfowiska to ciekawe terytorium pod względem roślinności. Są to zarówno torfowiska wysokie, torfowiska przejściowe jak i niskie i lakowe. Całościowa liczba zespołów roślinnych szacowana jest na 46 gatunków.
Flora:, wśród której dominuje ptactwo to cecha charakterystyczna tego parku. Gatunków występujących na tym terenie naliczono aż 257 z czego 150 to gatunki lęgowe. Korzystny wpływ na faunę parku ma różnorodność środowiska oraz dogodne położenie znajdujące się na trasie jesiennych i wiosennych przelotów, także niedostępność dla człowieka daje gwarancje, iż jest to odpowiednie miejsce do wypoczynku i zagnieżdżenia się. Grupę cennego ptactwa stanowią: orzeł przedni, łabędzie, bielik, puchacze, orliki krzykliwe, kruki i licznie występujące gatunki kaczek. Grupę ssakowi reprezentują: jenoty, jelenie, dziki, zające i sarny.
