Białowieski Park Narodowy znajduje się na wschodzie Polski, w województwie podlaskim, niedaleko naszej granicy z Białorusią. Jest on częścią większego kompleksu leśnego (jednego z największych naturalnych kompleksów leśnych w Europie) zwanego Puszczą Białowieską. Powierzchnia Parku to około 10502 ha, z czego 4 747 ha to Obszar Ochrony Ścisłej (najstarsza część Parku), 274 ha zajmuje Ośrodek Hodowli Żubrów, a 48 ha to część zwana Parkiem Pałacowym. Ponad 90% powierzchni Parku zajmują naturalne ekosystemy leśne.

Historia Parku zaczyna się w 1921 roku, kiedy to utworzono leśnictwo "Rezerwat", które następnie w 1932 roku przekształcono w "Park Narodowy w Białowieży". W 1947 roku przemianowano ten obiekt na Białowieski Park Narodowy. 1977 rok oznaczał dla tego obiektu włączenie go na wniosek UNESCO do grona światowych rezerwatów biosfery, a w 1979 uznano go za pierwszy (i jedyny w Polsce) Obiekt Dziedzictwa Światowego. W 1992 UNESCO rozszerzyło granice tego obiektu o część ziem białoruskich, dzięki czemu stworzono transgraniczny, polsko-białoruski Obiekt Dziedzictwa Światowego. W 1997 Park otrzymuje Dyplom Europy.

Park leży na terenie wysoczyzny morenowej pochodzącej z okresu staroglacjalnego. Powstał on wskutek rozpadu lądolodu środkowopolskiego (który stanowił stadiał Warty) i jego wytopienia. Ma mało urozmaiconą rzeźbę, dominują tu utwory powierzchniowe takie jak piaski i żwiry, a gleby są przeważnie brunatne lub płowe (powstałe z glin zwałowych). W dolinach rzecznych spotyka się słabo wykształcone mady i czarnoziemy, a w bezodpływowych zagłębieniach o stosunkowo niewielkiej powierzchni wyściełane są przez gleby torfowe.

Puszcza Białowieska umiejscowiona jest w dziale widnym Wisły i Niemna, a na terenie Parku nie występują jeziora i żadne większe rzeki. Tereny rzek Hwoźnej i Narewki, gdzie swoje źródła ma rzeka Orłówka, to najcenniejszy obszar Parku, objęty ścisłą ochroną. Przez tereny przyłączone na wniosek UNESCO w 1996 roku przepływają dopływy rzeki Narewka, a są to: Łutownia, Przedzielna i Braszcza.

Bujna roślinność Białowieskiego Parku Narodowego jest niesamowicie zróżnicowana. Szacuje się, że na terenie tego kompleksu leśnego występuje ponad 4500 gatunków roślin, z czego 728 gatunków to rośliny naczyniowe, 277 gatunków to porosty, a gatunków grzybów jest aż około 3000. Znalazły tam swoje miejsce tak rzadkie rośliny jak: pełnik europejski, kosaciec syberyjski, arnika górska, turówka wonna czy fiołek bagienny.

Spośród 40 występujących tam zbiorowisk roślinnych najwięcej to zbiorowiska leśne. Najczęściej są to grądy, rzadziej łęgi i bory mieszane. Najmniejszą powierzchnię zabierają bory świeże i bagienne.

Szczególnej uwadze należy poddać Obszar Ochrony Ścisłej. Na jego terenie bowiem od 1921 roku nie zostały wykonane praktycznie żadne prace leśne. Wedle danych pochodzących z inwentaryzacji na rok 1991, przeciętny wiek drzewostanów w tym obszarze wynosił 126 lat, podczas gdy średnia krajowa wynosi 54 lata. Bardzo wiele drzew występujących w Puszczy ma ogromne wymiary i imponujący wygląd, nie wspominając o wieku. Najstarsza grupa świerków sięga swymi czubkami aż na wysokość 52 metrów, a najstarsze dęby mają nawet 400 lat. Niektóre z tych dębów mają niejako status legendarnych, jak na przykład Dąb Jagiełły, który dopiero w 1974 roku, mając aż 500 lat, poddał się działaniu wiatru i został powalony.

W Puszczy Białowieskiej zachowały się liczne kurhany, stanowiące świadectwo o wczesnym osadnictwie na tych terenach. Od dawien dawna Białowieża (główna miejscowość Puszczy) i Polana Białowieska cieszyły się zainteresowaniem władców Polski. W miejscu zwanym Starą Białowieżą miał podobno stać dworek myśliwski Władysława Jagiełły, a po dziś dzień na jego przypuszczalnym miejscu znajduje się grupa dębów, które noszą imiona po władcach Polski i Litwy. W 1752 roku z okazji łowów jakie sobie tam urządził król August III Sas ustawiono w Puszczy pamiątkowy obelisk. Carowie rosyjscy upatrzyli sobie to miejsce dla wybudowania sobie rezydencji myśliwskiej, którą otoczona parkiem angielskim. Niestety w 1944 roku pałacyk spłonął.

Poza walorami historycznymi, Białowieża jest także popularnym ośrodkiem naukowym. Swoje oddziały mają tu między innymi: PAN, Uniwersytet Warszawski i Instytut Badawczego Leśnictwa, których obiektem badań są naturalne ekosystemy leśne (a prowadzą je znani eksperci nie tylko z Polski ale także goście zza granicy).

Park udostępnia zwiedzającym, choć tylko w zorganizowanych grupach i pod opieką przewodnika posiadającego odpowiednie uprawnienia, możliwość zobaczenia Obszaru Ochrony Ścisłej. W tym obszarze udostępniony jest jeden pieszy szlak długi na 4 kilometry. W Obrębie Ochronnym Hwoźna (części przyłączonej w 1996 roku) znajdują się dwa szlaki: pieszy (6,5 km) i rowerowy (11,5 km). W dolinie Narewki wybudowano także wierzę do obserwacji zwierząt. Bardzo dużo zwiedzających przyciąga Rezerwat Pokazowy Żubrów i Muzeum Przyrodnicze. W Parku działa także Ośrodek Edukacji Przyrodniczej im. prof. J. J. Karpińskiego.

W Parku tym znajduje się także największy w Polsce Ośrodek Hodowli Żubrów. Redaguje on także i wydaje "Księgę Rodowodową Żubrów". W Białowieskim Parku Narodowym ma swoje miejsce redakcja kwartalnika naukowego o tytule: "Parki Narodowe i Rezerwaty Przyrody".