Zestaw 1.

1.Definicja ekosystemu, elementy niezbędne do jego prawidłowego funkcjonowania.

Pod pojęciem ekosystemu należy rozumieć zespół organizmów żywych, na który składają się populacje wszystkich gatunków występujących na tym samym terenie i wchodzących w zależności między sobą (biocenoza), wraz z elementami świata nieożywionego czyli biotopem.

Aby ekosystem mógł prawidłowo funkcjonować czynniki biotyczne i abiotyczne powinny pozostawać w równowadze. Do czynników abiotycznych zaliczamy :temperaturę, światło, wodę, gazy oraz ciśnienie. Przez czynniki biotyczne z kolei należy rozumieć sposób wzajemnego oddziaływania organizmów na siebie.

2.Czynniki przyczyniające się do zachwiania równowagi i nieprawidłowego funkcjonowania ekosystemu.

Do zachwiania równowagi ekosystemu przyczyniają się martwe szczątki roślinne i zwierzęce, ścieki organiczne spływające z terenów rolniczych wody. W przypadku dwóch ostatnich woda oprócz związków organicznych niesie również pestycydy. Takie ścieki, które zawierają znaczne stężenia CO2, siarczanów i azotanów mogą być przyczynami zakwitów wody.

3.Definicja biosfery.

Na biosferę składa się ogół biocenoz kuli ziemskiej, którą z kolei budują organizmy uzależnione od elementów środowiska martwego, takich jak atmosfera, hydrosfera, litosfera.

4.Struktury wewnątrzkomórkowe, funkcje.

Od środowiska zewnętrznego komórkę chroni ściana komórkowa, na której powierzchni niekiedy występuje dodatkowo osłonka śluzowa, która zabezpiecza komórkę przed wyschnięciem oraz ochrania przed szkodliwymi czynnikami zewnętrznymi. Za pośrednictwem ściany komórkowej następuje wymiana gazowa i transport substancji wielkocząsteczkowych, nie uczestniczy ona za to w reakcjach fizjologicznych komórki.

Do struktur wewnętrznych zaliczamy:

-błonę komórkową, która pośredniczy w pobieraniu pokarmu oraz w transporcie substancji odżywczych i gazów.

-cytoplazma, w której znajdują się związki organiczne, witaminy, sole i koenzymy, stanowi również środowisko dla zachodzących w komórce reakcji biochemicznych.

-nukleoid, występuje w komórkach prokariotycznych, i jest ekwiwalentem jądra komórkowego w komórkach Eucaryota

Organella komórkowe:

-rybosomy, struktury zbudowane z RNA i białka, stanowią centrum syntezy białek

-mezosomy, struktury błoniaste będące centami energetycznymi w komórce, są ekwiwalentem są mitochondria w komórkach eukariotycznych.

5. Podział kwasów nukleinowych i funkcje.

Wśród kwasów nukleinowych wyróżniamy DNA, kwas dezoksyrybonukleinowy, pełniący funkcję nośnika informacji genetycznej, oraz kwas rybonukleinowy -RNA ,który bierze udział w procesie syntezy białek. Obydwa kwasy są łańcuchami nukleotydowymi. W skład nukleotydu wchodzi: organiczna zasada azotowa, pentoza (pięciowęglowy cukier), reszta fosforanowa. W przypadku DNA pięciowęglowym cukrem jest dezoksyryboza, a w przypadku RNA pentozą jest ryboza.

6. Temperatura jako kryterium podziału organizmów.

Ze względu na wysokość temperatury, w której bytują organizmy dzielimy je na psychofilne preferujące niskie temperatury. Temperatura optymalna do wzrostu wynosi mniej niż 20ºC, a niekiedy poniżej 10ºC. Temperatura maksymalna wynosi około 25-30ºC. Niektóre organizmy rosną w temperaturach niższych od 0ºC. Organizmy te należą do bakterii, które stanowią istotny wskaźnik zanieczyszczeń wód. Występowanie ich w wodzie w dużej ilości jest symptomem, który powinien budzić niepokój o stan wody pitnej. Organizmy określane mianem mezofili wykazują tolerancję na wahania temperatury. Najlepiej czują się w środowisku, w którym temperatura waha się 20-40ºC. Ich wzrost zahamowany jest przy spadku temperatury poniżej 10ºC. W przeważającej ilości są to organizmy bakteryjne, które zamieszkują przy powierzchniowy poziom wody. Mają zastosowanie przy ocenie jakości wód. Przy ich oznaczaniu można również zaobserwować bakterie chorobotwórcze, których optymalny wzrost przypada na 37ºC.

Trzecią grupą organizmów są termofile, które swoje optimum mają w przedziale temperatur 40-60ºC. Niektóre z nich przeżywają tak wysokie temp. Jak 80ºC , a nawet 96ºC. Organizmy te są ważnym wskaźnikiem wpływu wzrostu temperatur w powierzchniowym poziomie wody.

7. Etapy glikolizy.

1.1.Fosforylacja glukozy i przekształcenie do fruktozo-1,6-bisfosforanu.

1.2.Rozszczepienie fruktozo-1,6-bisfosforanu przez aldolazę fruktozobisfosforanową na dwie trójwęglowe cząsteczki: aldehyd 3-fosfoglicerynowyi fosfodihydroksyaceton.

2.1.Utlenienie grupy aldehydowej aldehydu 3-fosfoglicerynowego do grupy karboksylowej w reakcji katalizowanej przez dehydrogenazę.

2.2.Fosforylacja powstałego kwasu do kwasu 1,3-bisfosfoglicerynowego.

2.3.Utrata grupy fosforanowej przez kwas przy węglu C1 i przekazanie jej na ADP (fosforylacja substratowa).

3.1.Przeniesienie grupy fosforanowej przy atomie C3 na atom C2fosfoglicerynianu.

3.2.Przekształcenie powstałego 2-fosfoglicerynianu w fosfoenolopirogronian.

3.3.Przekształcenie fosfoenolopirogronianu w pirogronian (fosforylacja substratowa).

8. Metabolizm.

Na metabolizm składają się reakcje utleniania związków organicznych w celu uzyskania niezbędnej do podtrzymania życia energii (katabolizm) oraz ogół procesów syntezy prowadzących w rezultacie do wzrostu organizmu czyli anabolizm.

9. Procesy rozkładu tłuszczowców zachodzące pod wpływem hydrolaz.

Cząsteczka tłuszczu dostarcza największą porcję energii spośród innych związków organicznych. Z rozkładu jednej cząsteczki 16-to węglowego kwasu palmitynowego uzyskuje się 131 cząsteczek wysokoenergetycznego ATP. Pierwszą fazą rozkładu jest hydroliza, podczas której dochodzi do rozkładu wielkich cząstek na mniejsze czyli cząsteczka tłuszczu rozpada się na cząsteczkę glicerolu i zawierające długie wiązania węglowe cząsteczki kwasów tłuszczowych. W kolejnym etapie dochodzi do oksydacji cząsteczek kwasów tłuszczowych, gdzie ma miejsce odszczepienie kolejnych dwuwęglowych cząsteczek, wskutek czego łańcuchy kwasów tłuszczowych stają się coraz krótsze. Powstałe w ten sposób cząsteczki acetylo-CoA włączane są następnie w cykl kwasu cytrynowego (cykl Krebsa).

10. Anabolizm białek.

Na samym początku procesu rozpadu białek dochodzi do hydrolizy, której efektem jest rozpad większych cząstek do mniejszych. Gdy cząsteczki są już peptydami zachodzi kolejny i ostatni już proces doprowadzający do rozpadu peptydów do poszczególnych aminokwasów. Następnie zachodzi:

-dezaminacja, proces w którym zostają odłączone NH2 na wskutek czego powstają NH3 ketokwasy. We wszystkich rodzajach komórek dezaminacja katalizowana jest przez dehydrogenazę glutaminową.

-transaminacja, podczas której dochodzi do przeniesienie NH2 z jednego związku na drugi, co stanowi syntezie aminokwasów

-dekarboksylacja polegająca na odłączeniu CO2 z aminokwasów, w wyniku czego powstają aminy.

11. Odżywianie heterotroficzne organizmów- źródła węgla i energii.

Organizmy odżywiające się na sposób heterotroficzny pobierają gotowe związki organiczne, które stanowią najbogatsze źródło węgla i energii.

12.Enzymy,równanie reakcji enzymatycznych, funkcje enzymów.

Równanie reakcji enzymatycznej:

V1 V2 V 3

E + S → ES → E + P

V1,V2,V 3 - prędkości poszczególnych etapów reakcji

E- enzym

S- substrat

P- produkt

Rola enzymów polega na przyspieszaniu procesów chemicznych. Istnieje kilka typów enzymów, a oto krótka charakterystyka ważniejszych z grup:

-oksydoreduktazy- odpowiedzialne są za przenoszenie elektronów i atomów wodoru z substratu na dany akceptor

-transferazy- ich zadaniem jest przenoszenie określonej grupy chemicznej z jednego związku na drugi

-hydrolazy- w wyniku jego działalności substrat na drodze hydrolizy rozkładany jest do prostszych cząstek, wśród tej grupy enzymów wyróżniamy hydrolazy rozkładające białka- proteazy, celulozę- celulazy, sacharozę- inwertazy.

-liazy- ich zadaniem jest odszczepienie grup funkcyjnych z substratu, lecz nie na drodze hydrolizy

-izomerazy- za ich pośrednictwem dochodzi do przebudowy struktury cząsteczki bez jej rozkładania

-ligazy- są katalizatorami reakcji syntezy dwóch cząsteczek

Enzymy wykazują swoistego rodzaju specyficzność, dany enzym może katalizować tylko określone reakcje odpowiednich związków chemicznych.

13. Energia aktywacji i jej wpływ na reakcje biochemiczne.

Pod pojęciem energii aktywacji należy rozumieć pewną minimalną ilość energii, która należy dostarczyć jednemu molowi substratu, aby uzyskać stan reaktywności każdej z cząstek.

Wyróżnia się dwa progi energetyczne, z czego wyższym progiem charakteryzują się reakcje niekatalizowane, a niższym- reakcje z udziałem enzymów. Wszystkie reakcje zachodzące w żywym organizmie katalizowane są przez enzymy, które przyspieszają reakcje egzoergiczne. Ich kluczową funkcją jest zmniejszenie energii aktywacji cząstek biorących udział w reakcji.

14. Na którym etapie wzrostu obserwujemy największy przyrost biomasy?

Z największym przyrostem biomasy mamy do czynienia w fazie intensywnych podziałów komórek, których liczba wzrasta w tempie geometrycznym.

15. Charakterystyka fazy przygotowawczej (adaptacyjnej).

W fazie przygotowawczej nie obserwujemy wzrostu liczby komórek, które mimo to prowadzą bardzo wysoki metabolizm. Ilość kwasu RNA zwiększa się nawet dwunastokrotnie, co prowadzi do wzrostu białka komórkowego. Szybko następuje powiększenie rozmiarów komórek i modyfikacji aparatu enzymatycznego. Długość okresu adaptacyjnego jest zmienny i zależny od składu podłoża, temperatury inkubacji, wieku zaszczepienia czy właściwości zaszczepionych gatunków.

16. Łańcuch oddechowy, schemat.

17-18. Podział oddychania.

Proces oddychania w zależności od obecności lub braku tlenu w środowisku życia organizmu dzielimy oddychanie na tlenowe i beztlenowe.

W przypadku oddychania tlenowego na wskutek utleniania biologicznego z utlenionego substratu za pośrednictwem enzymu dehydrogenazy. Przy reakcjach utlenienia substancji organicznych najczęściej dochodzi do oderwania dwóch atomów wodoru od utlenianego związku, co nosi nazwę reakcji odwodorowania. Poszczególne procesy utleniania są tylko składowymi ogólnie pojętej reakcjo oksydoredukcyjnej. Przy utlenienie jednego związku zachodzi jednocześnie redukcja innego, gdyż oderwane od ultenianego związku elektrony są przyłączane do związku podlegającego redukcji. Wielkością określającą zdolność do przyjmowania i oddawania elektronów jest potencjał oksydoredukcyjny. Związek oddający elektrony jest określany jako reduktor, a związek przyjmujący elektrony jest utleniaczem. Jak wcześniej wspomniano enzymem katalizującym oderwanie dwóch elektronów i dwóch protonów wodorowych jest dehydrogenaza, odznaczająca się wysokim stopniem specyficzności, dzięki czemu katalizuje reakcje utlenienia tylko specyficznego dla niej substratu. Oderwane elektrony są przenoszone za pośrednictwem odpowiednich związków określanych przenośnikami elektronowymi na atom tlenu, ulegający w ten sposób redukcji i w postaci cząsteczki wydzielany jest do atmosfery.

W reakcji przeniesienia elektronów i protonów wodorowych na atom tlenu wydziela się duża porcja energii. Dlatego też cały proces transportu elektronów na tlen odbywa się za pośrednictwem związków takich jak koenzymy NAD, FAD oraz szeregu cytochromów, które razem tworzą tzw. łańcuch oddechowy. Na poszczególnych etapach transportu elektronów na cząsteczkę tlenu dochodzi to stopniowego uwalniania energii, która następnie posłuży przy reakcjach syntezy komórkowej. Wydzielana energia magazynowana jest w wysokoenergetycznych i łatwo dostępnych cząsteczkach ATP, które zużywane są trakcie kolejnych przemian. Niewielka ilość energii wydzielana jest w postaci ciepła.

Drugim rodzajem oddychania jest oddychania beztlenowe przeprowadzane przez różne organizmy, których środowiskiem życia są miejsca pozbawione tlenu. I w tym przypadku organizmy te, głównie bakterie, czerpią energie z oddychania, przy czym akceptorem elektronów i protonów wodorowych jest inny związek. U niektórych organizmów jak u drożdży rolę akceptora elektronów pełni związek organiczny, a cały proces oddechowy nazywany jest fermentacją, w którym nie ma szeregu reakcji pośrednich podczas przenoszenia elektronówka akceptor, czego efektem jest też o wiele niższa wydajność energetyczna w porównaniu z oddychaniem tlenowym. Widać to w ilości otrzymanych ATP w oddychaniu tlenowym i beztlenowym i tak: z jednej cząsteczki glukozy w procesie oddychania tlenowego uzyskuje się 38 cząsteczek APT, podczas gdy w przypadku oddychania beztlenowego jedynie 2. Jak widać fermentacja jest siedemnaście razy mniej wydajna niż oddychanie tlenowe. W kolejnym rodzaju oddychania tlenowego akceptorem elektronów i atomów H są proste związki nieorganiczne np.: azotany, azotyny, siarczany, tiosiarczany, siarczyny czy węglany. W procesie oddychania beztlenowego powyżej wymienione związki ulegają redukcji. Przypadku bakterii nitryfikacyjnych elektrony odrywane są za pośrednictwem enzymu, reduktazy na azotany, które następnie ulegają redukcji. Produktami końcowymi jest amoniak i cząsteczkowy azot. Niektóre bakterie za akceptor elektronów wykorzystują SO4, który poprzez redukcję zamieniany jest w H2S. W przypadku bakterii metanowych akceptorem jest CO2 redukowany do metanu.

19. Podstawowe parametry hodowli stacjonarnej.

Równanie wzrostu komórek w fazie logarytmicznej : N=N0 * 2n

Do elementarnych parametrów hodowli stacjonarnej należą: stała szybkości(=ilość podziałów/godzinę) jest wielkością odwrotnie proporcjonalną do czasu potrzebnego do powstania hodowli, czas generacji czyli okres czasu jaki upływa między jednym a drugim podziałem, szybkość swoista wzrostu- czyli zwiększenie masy bakterii, która przypada na jednostkę czasu i jednostkę już istniejącą.

20.Procesy ,którym podlegają tłuszczowce w warunkach tlenowych i beztlenowych.

W środowisku tlenowym tłuszcze podlegają reakcjom utlenienia, natomiast w środowisku pozbawionym tlenu zachodzi fermentacja metanowa.

21. Fotosynteza, absorpcja światła.

Za absorpcję światła w procesie fotosyntezy odpowiedzialne są występujące w chloroplastach barwniki fotosyntetyczne - chlorofile, które też nadają roślinie barwę zieloną. Chlorofile absorbują światło w zakresie widzialnym, a główne pasma absorpcji mieszczą się w czerwonej i niebieskiej części widma.

22. Faza jasna fotosyntezy.

W trakcie fazy jasnej fotosyntezy przy współdziałaniu dwóch fotosystemów PSI i PSII dochodzi do pochłonięcia porcji energii świetlnej, która zamieniona zostanie w energię użyteczną zakumulowaną w ATP. Fotosystem PSI jest wzbudzany światłem o długości fali 700 nm., podczas gdy PSII wzbudzany jest światłem o długości fali 680 nm.

23. Elementarne reakcje biochemiczne w środowisku wodnym.

W wodzie przy współdziałaniu mikroorganizmów dochodzi do naturalnego samooczyszczania przy odtworzeniu naturalnych właściwości wody. Od momentu zrzutu ścieków do większego zbiornika wodnego możemy zaobserwować procesy rozcieńczania, czyli obniżania stężenia zanieczyszczeń, sedymentacji opad zawiesin przy dnie co prowadzi do powstania osadów dennych, absorpcji czyli gromadzenie się cząsteczek chemicznych i gazów w okolicach przypowierzchniowych zawiesin, czego efektem są śluzowate skupiska mikroorganizmów; mineralizacji prowadzących za pośrednictwem mikroorganizmów do rozkładu złożonych związków organicznych do prostszych. Procesy zachodzące w środowisku wodnym natlenionym doprowadzają do powstania wody czystej, a w środowiskach anoksycznych do powstania wody niezdatnej do użytku.

24. Miejsce i okoliczności powstania siarkowodoru.

Siarkowodór powstaje w wyniku gnicia szczątków organicznych w osadach dennych w warunkach beztlenowych oraz na wskutek redukcji siarczanów.

25. Korzystnie i niekorzystne działanie siarkowodoru.

Rola siarkowodoru w metabolizmie wielu organizmów jest znaczna. W wyniku jego utlenienia powstaje postać przyswajalna dla roślin. W przypadku bakterii zielonych i purpurowych siarkowodór stanowi również źródło siarki niezbędnej do syntezy niektórych aminokwasów jak np. cysteina. Dla bakterii przeprowadzających proces fotosyntezy stanowi źródło atomów wodoru niezbędnych do redukcji CO2. Dla bakterii, które z kolei przeprowadzają chemosyntezę jest źródłem energii. Oprócz tego dla wielu organizmów siarkowodór jest substancją silnie toksyczną.

26. Mocznik, pochodzenie i rola.

NH2-CO-NH2 jest to związek będący produktem przemian metabolicznych w organizmie zwierzęcym, który następnie jest przez niego usuwany na zewnątrz. Wraz z wydalinami zwierzęcymi dostaje się do wód powierzchniowych i podlega wymyciu z gleby. Dla organizmów takich jak grzyby i sinice jest bardzo ważnym źródłem azotu.

27. Podział wód na strefy po dopływie ścieków.

Stopień zanieczyszczenia wód ocenia się na podstawie saprobowości, która ustalana jest na podstawie intensywności występowania substancji będących produktem rozkładu zanieczyszczeń. Przy ocenie zanieczyszczeń zastosowanie ma podział wody na strefy i tak wyróżnia się:

-strefę polisaprobową o największym zanieczyszczeniu

-strefę mezosaprobową ze średnim zanieczyszczeniem

-strefę oligosaprobową, w niej mamy do czynienia z wodami czystymi

Podział na poszczególne poziomy dokonywany jest na podstawie obecności gatunków wskaźnikowych, charakterystycznych dla danego stopnia zanieczyszczenia. W Polsce obecnie dokonuje się podziału wód na klasy ze względu na zdatność do używania jej przez ludzi w gospodarstwach domowych. Do klasy I zalicza się wodę zdatną do picia i hodowli łososia; woda klasy II nadaje się do hodowli ryb nie łososiowatych oraz do zaopatrzenia zakładów przemysłowych w wodę, która nie posłuży do picia, do hodowli zwierząt. Z wodą II klasy mamy do czynienia w kąpieliskach i przy rekreacji oraz przy sportach wodnych. Woda klasy III nadaje się do nawadniania terenów wykorzystywanych rolniczo i pod uprawy ogrodnicze.

28. Wymień choroby zakaźne drogą kropelkową.

Do chorób, które rozprzestrzeniają się za pośrednictwem powietrza należy: grypa, zapalenie płuc, zapalenie opon mózgowych, zakażenie ropne, krztusiec, płomienica czyli dyfteryt.

29. W wyniku jakich procesów wytwarza się amoniak?

Amoniak powstaje w procesach rozkładu białek. Pierwszym jego etapem jest przeprowadzany przez grzyby i bakterie proces proteolizy, który katalizowany jest enzymy proteolityczne prowadzi do powstania peptydów. Następnie pod wpływem peptydaz rozkładane są do poszczególnych aminokwasów. Dalej aminokwasy albo są wbudowywane w białka komórki lub też podlegają dezaminacji, w której uwalniany jest amoniak w procesie amonifikacji. Drugim produktem rozpadu amoniaku są kwasy organiczne ulegające na drodze dekarboksylacji zamianie w aminy i CO2. W biologicznym utlenianiu białek azot zostaje uwolniony w postaci dysocjowanego NH4+ włączanego w biomasę tylko w niewielkim stopniu. Niezdysocjowana postać amoniaku jest toksyczna między innymi dla ryb już przy stężeniu 1mg/l. Stopień zdysocjowania związku jest zależny od czynników takich jak pH i temperatura. Przy pH wynoszącym 7,0 99% amoniaku występuje w postaci niezdysocjowanej. Dopiero przy pH 9,0 więcej przeważa forma zdysocjowana.

30. Przyczyny niszczenia różnych materiałów.

Wyróżniamy korozje mikrobiologiczną gdzie na wskutek działalności biochemicznej mikroorganizmów ulegają niszczeniu zasiedlane przez nie powierzchnie metalowe. Mikroorganizmy są powszechną przyczyną zniszczeń materiałów takich jak: skóry, drewno, artykuły spożywcze, materiały włókiennicze czy metale. Korozja stanowi około 80% wszystkich zniszczeń. Intensywność niszcząca organizmów jest zmienna i zależy od dostępu do wody, tlenu, zależy również od odczynu, temperatury, obecności pokarmu, czy potencjału osydo-redukcyjnego. Do zniszczeń materiałów dochodzi tez na drodze korozji wywołanej działaniem kwasów. Zachodzi tu często utlenianie związków nieorganicznych np. siarkowodoru do H2SO4, utlenienie pirytu do H2SO4, czy fermentacja substancji organicznych do kwasów karboksylowych. Inny rodzaj korozji zachodzi przy pH zbliżonym do obojętnego, a wywołują ją bakterie produkujące dehydrogenazy przy zmieniającym się odczynie środowiska w kierunku kwaśnego. Jeszcze inną przyczyną korozji może być zniszczenie powłoki ochraniającej powierzchnię metalu. Do zniszczeń dochodzi również na wskutek działalności bakterii redukujących siarczany, utleniających siarczki oraz na wskutek współdziałania bakterii żelazowych z siarkowymi.

31. Nitryfikacja jako jeden z procesów krążenia azotu.

Jon amonowy jest związkiem wysoce energetycznym dla bakterii, które przeprowadzają jego utlenienie do NO3, który z kolei jest jednym z bardziej dostępnych źródeł azotu dla roślin. Optymalnymi warunkami do rozwoju bakterii nitryfikacyjnych ( Nitrosomonas i Nitrobacter )są: pH odczyn 5,5-9,0, przy optimum 7,5; stężenie tlenu minimum 0,5 mg/l, zakres temperatur 5-40ºC z optimum 30ºC. Do całkowitej nitryfikacji dochodzi przy stężeniu 0,2 mg/l HNO2 oraz 0,1 mg/l NH3.

32. Obieg azotu w przyrodzie.

W momencie śmierci organizmu roślinnego lub zwierzęcego rozpoczynają się procesy rozkładu na drodze hydrolizy między innymi zawierających azot białek, pod wpływem enzymów proteolitycznych. Produkty hydrolizy następnie ulegają dezaminacji w wyniku czego powstają jony amonowe. Następnie zachodzi nitryfikacja za pośrednictwem bakterii nitryfikacyjnych, które utleniają jony amonowe do NO3. Kolejnym etapem jest denitryfikacja, w której beztlenowe bakterie wykorzystując NO3 jako akceptor elektronów, czego efektem jest wydzielenie azotu do atmosfery. W następnym etapie dochodzi do wiązania azotu atmosferycznego przez organizmy posiadające zdolność do redukcji N2.

33. Zasoby węgla i energii dla poszczególnych grup ekologicznych.

Ze względu na sposób odżywiania się organizmy dzielimy na organizmy cudzożywne( heterotrofy), samożywne (autotrofy fotosyntetyczne i chemosyntetyczne). Pierwsze z nich czerpią energię i węgiel z gotowych substancji odżywczych, podczas gdy autotrofy są organizmami, które zdolne są do syntetyzowania związków organicznych bogatych w energię i węgiel. W przypadku autotrofów fotosyntetyzujących związkami niezbędnymi do fotostynezy jest CO2 i H2O. Natomiast u chemoautotrofów źródłem węgla jest również CO2, a źródłem energii są proste związki nieorganiczne takie jak:H2S, NH3, Fe2.

34. Jakie są skutki zrzutu zanieczyszczeń organiczne na odcinku rzeki?

Na wskutek zrzutu zanieczyszczeń dochodzi do obniżenia zawartości tlenu w wodzie, a nawet do jego zupełnego zaniku. Początkowo obserwuje się wzrost BZT5, którego poziom następnie się obniża, podobnie ma się poziom zawiesin, który na początku rośnie, a po czasie się obniża. Tak sami się dzieje z poziomem związków mineralnych w wodzie. Jeżeli chodzi o zmiany fizyko- chemiczne to mamy do czynienia ze wzrostem ilości soli amonowych, a potem ze spadkiem , podobnie PO4, natomiast w przypadku NO3 najpierw obserwujemy spadek, potem wzrost, a potem znów jego stężenie maleje. Pod wpływem zanieczyszczeń dochodzi również do zmian w populacjach mikroorganizmów szczególnie grzybów wodnych i bakterii heterotroficznych ( w obu przypadkach ich liczebność gwałtownie wzrasta). Na początku dominują bakterie beztlenowe, których ilość następnie maleje. Niewielką ilość możemy odnotować tlenowych heterotrofów. W przypadku nitryfikatorów to najpierw możemy zauważyć spadek ich liczebności, i kolejno wzrost i następujący po nim spadek do ilości sprzed zrzutu ścieków. Początkowy wzrost i następujący po nim spadek odnotowujemy także u pierwotniaków, robaków. W grupie ekologicznej glonów najpierw spadek, potem intensywny rozwój i wreszcie powrót to ilości sprzed zrzutu. U larw owadów obserwujemy zwiększenie ilości po spadku robaków, u skorupiaków wzrost po zaobserwowaniu spadku larw owadów; u fauny zamieszkującej czyste wody można zauważyć wyraźny spadek liczebności, który

wraca do stanu sprzed zrzutu zanieczyszczeń na dalszym odcinku rzeki.

35. Grupy wskaźnikowe jakości wód wśród bakterii.

W celu łatwego określania stanu jakości wód wyodrębniono wśród bakterii kilka grup wskaźnikowych, występujących w danej klasie zanieczyszczeń. I tak mamy:

-bakterie psychrofilne, które są wskaźnikami zanieczyszczeń substancjami organicznymi

-bakterie mezofilne wskazują na prawdopodobieństwo współwystępowania bakterii chorobotwórczych, które mogą pochodzić z organizmów zwierzęcych i ludzkich

-Escherichia coli wskazuje na zanieczyszczenia kałem, a ich liczebność przekracza liczebność bakterii chorobotwórczych, od których są odporniejsze na środki dezynfekcyjne i dłużej żyją.

ZESTAW II

  1. Obieg siarki w przyrodzie.

Pomimo niewielkiego udziału siarki w budowie organizmu spełnia ona istotną funkcję w procesach biogeochemicznych. W środowisku siarka występuje w postaci dostępnych dla roślin jonów siarczanowych SO4.

Dla mikroorganizmów zasobne w ten pierwiastek są siarczany, cysteina, dla niewielkiej grupy organizmów dostępna jest w postaci H2S, aminokwasy pod postacią grupy sulfhydrylowej SH. W środowisku tlenowym bakterie przeprowadzają utlenianie grupy SH siarczku, którego końcowym produktem jest siarczan SO4. W warunkach anoksycznych uwalniany jest H2S z aminokwasów. Siarkowodór można uzyskać również na drodze redukcji siarczanów, która również przeprowadzana jest w warunkach pozbawionych tlenu. Reasumując w środowiskach anoksycznych takich jak osady denne gromadzą się spore ilości toksycznego siarkowodoru na wskutek rozkładu gnijących szczątków i redukcji siarczanów. Pomimo swojej toksyczności siarkowodór ulegając utlenieniu staje się źródłem siarki dla roślin, jest również źródłem siarki dla bakterii purpurowych i zielonych ( mogą syntetyzować zawierającą siarkę cysteinę). W przypadku bakterii fotosyntetyzujących siarkowodór jest źródłem protonów służących następnie do redukowania CO2. Dla bakterii przeprowadzających chemosyntezę stanowi źródło energii podczas utleniania tego związku. Obieg siarki dotyczy układu: litosfera- gleba, hydrosfera- woda, atmosfera- powietrze i zachowany jest na wskutek działalności biochemicznej mikroskopijnej wielkości organizmów.

Reakcje:

Utlenianie siarkowodoru

1). 2H2S + O2 → 2H2O + 173 kJ/mol

2). 2S + 2H2O + 3O2 → 2H2SO4 + 787 kJ/mol

2.Pochodzenie tlenu w atmosferze.

Równanie fotosyntezy: 6H2O + 6CO2 + energia świetlna -> C6H12O6 + 6O2

światło

CO2 + 2H2A → (CH2O) + 2A + H2O

CO2- akceptor wodorowy

2H2A-dawca protonów

(CH2O)- zredukowany akceptor

2A- odwodorowany donor

W przypadku roślin źródłem H jest woda. W procesie fotosyntezy CO2 ulega redukcji za pośrednictwem wodoru, który pochodzi z wody. Na wskutek odwodorowania cząsteczki wody, pozostały tlen jest uwalniany do atmosfery.

światło

H2O + CO2 → (CH2O) + 18O2

18O2- izotop tlenu

Jak wynika z powyższej reakcji tlen wydzielany przez chloroplasy pochodzi z wody, a nie z CO2. W procesie fotosyntezy dzięki współdziałaniu dwóch fotosystemów PSI i PSII cząsteczka wody ulega rozszczepieniu i wytwarzany jest silny utleniacz, który prowadzi do powstania tlenu. Dochodzi również do redukcji CO2 do postaci cukru, a tlen zostaje wydzielony do atmosfery.

3. Pojęcie biomasy.

Pod pojęciem biomasy należy rozumieć łączną masę wszystkich organizmów zamieszkujących dane siedlisko, które jest naturalnym miejscem zamieszkania organizmów.

4. Klasyfikacja organizmów żyjących w wodzie na podstawie zajmowanego miejsca w łańcuchu troficznym.

Podziału organizmów wodnych dokonuje się na podstawie pełnionej w łańcuchu pokarmowym funkcji. Wyróżniamy zatem producentów, którymi są organizmy samożywne. Są zdolne do wytwarzania związków organicznych z prostych związków nieorganicznych. Wśród nich możemy wyróżnić rośliny ukorzenione i nazywamy je makrofitami oraz mniejsze organizmy przeprowadzające fotosyntezę takie jak: okrzemki, zielenice sinice, zaliczane do ekologicznej grupy glonów.

Kolejna jednostka to konsumenci, do których zaliczamy organizmy odżywiające się na sposób cudzożywny, pobierając gotowe związki organiczne w postaci żywych lub martwych organizmów roślinnych lub zwierzęcych. Do konsumentów zaliczamy zarówno jednokomórkowe pierwotniaki jak i zwierzęta wyższe. Trzecią grupę stanowią destruenci żywiące się detrytusem czyli martwymi szczątkami organicznymi. Należą tu grzyby wodne i bakterie cudzożywne.

6. Pierwszy etap cyklu kwasu cytrynowego.

Pierwszą reakcją w cyklu Krebsa jest dekarboksylacja polegająca CO2 z cząsteczki pirogronianu, który rozpada się do dwuwęglowego acetylo -CoA, który następnie łączy się czterowęglowym szczawiooctanem dając sześciowęglowy kwas cytrynowy (cytrynian).

7. Komórka bakteryjna i komórka glonu- porównanie.

Organizmy bakteryjne zalicza się do królestwa Procaryota, organizmów pozbawionych jądra komórkowego. Ekwiwalentem jądra jest nukleoid czyli naga, splątana, cząsteczka kolistego DNA, który spełnia funkcję chromosomu. Pojedyncza komórka bakterii składa się z otoczki komórkowej i ściany, która niekiedy dodatkowo otoczona jest śluzową otoczką. Pod ścianą występuje zbudowana z białek i cukrów błona komórkowa, która stanowi organ pobierania pokarmu. Bakterie nie kuliste zaopatrzone są w nitkowate struktury- rzęski, które spełniają funkcje lokomotoryczne. Wewnątrz komórki znajduje się cytoplazma o charakterze koloidu, w której znajdują się związki organiczne oraz zanurzone są organella komórkowe. Niekorzystne warunki bakterie mogą przetrwać w postaci endospor, które są swoistego rodzaju przetrwalnikami. W komórce bakteryjnej brak jest mitochondrium, a jego odpowiednikiem jest mezosom, wakuoli również brak, podobnie spełniających funkcje wydalnicze aparatów Golgiego, brak też retikulum endoplazmatycznego.

U glonów wyróżniamy szereg form od jednokomórkowych, przez kolonijne, wielokomórkowe plechy, przyjmujące kształty kuliste i nitkowate oraz plechy bardziej złożone, w których można wyróżnić część liścio- i łodygokształtną. Poszczególne komórki składające się na plechę są komórkami eukaryotycznymi, zachowującymi wszystkie ich cechy. W przeciwieństwie do komórki bakteryjnej, komórki glonów są wyposażone w jądro komórkowe, a niekiedy więcej niż jedno. Otoczone błoną jądrową przeważnie kuliste jądro komórkowe zawiera małe jąderka i chromosomy, które zbudowane są z protein i DNA. Komórka glonów posiada również typowe dla komórek eukariotycznych mitochondria, aparat Golgiego, wakuole oraz retikulum endoplazmatyczne. Posiadają również plastydy- chloroplasty. Zarówno w jednych jak i drugich komórkach obserwujemy aparaty syntezy białek, lecz u bakterii charakteryzują się stałą sedymentacji 70 Sv, podczas gdy u glonów wynosi ona 80 Sv.

9. Rozkład polisacharydów.

Do rozkładu wielocukrów dochodzi zarówno w warunkach tlenowych jak i beztlenowych. Jednymi z najważniejszych polisacharydów jest celuloza i skrobia. Ta ostatnia występuje we wszystkich rodzajach wód śródlądowych. Jej rozkładu dokonują grzyby i bakterie na drodze hydrolizy.

amylaza maltaza

Skrobia → Maltoza → Glukoza

W przypadku celulozy czyli błonnika, rozkładu dokonują przeważnie grzyby i bakterie śluzowe.

celulaza celobiaza

Celuloza → Celobioza → Glukoza

Oba wielocukry mogą się przedostawać do wody razem ze ściekami, wtedy też rośnie w wodzie ilość organizmów zajmujących się rozkładem tych polisacharydów.

Innymi wielocukrami są też: pektyny, hemicelulozy i ligniny.

utlenianie

Wielocukry + O2 → CO2 + H 2O

10. Przebieg fazy jasnej fotosyntezy.

W jasnej fazie fotosyntezy współpracują ze sobą dwa fotosystemy PSI i PSII. Fotosystem PSI jest wzbudzany światłem o krótszej długości fali -700nm i jest odpowiedzialny za wytworzenie czynnika redukcyjnego NADPH. Fotosystem drugi, PSII, wymaga światła o fali 680nm i dzięki jego działalności dochodzi do rozszczepienia cząsteczki wody i wytworzenia silnego utleniacza prowadzącego do powstania O2 cząsteczkowego sam dostarczając słabego reduktora. Dzięki współdziałaniu obu systemów dochodzi do powstanie ATP w procesie fosforylacji.

11. Na drodze jakich procesów kwas cytrynowy zamieniany jest do kwasu szczawiooctowego?

Reakcje te zachodzą w cyklu Krebsa i mają następujący przebieg:

  1. kwas szczawiowy + acetylo- CoA →kwas cytrynowy

dekarboksylacja

  1. kwas szczawiobursztynowy → kwas ketogluarowy

dekarboksylacja

  1. kwas ketoglutarowy → kwas bursztynowy
  2. kwas bursztynowy → kwas fumarowy → kwas jabłkowy → kwas szczawiooctowy

12. Wymień nośniki energii metabolicznej i oszacuj wydajność procesu utleniania glukozy w środowusku tlenowym i beztlenowym.

Nośnikami energii metabolicznej są cząsteczki ATP (adenozynotrifostofan), 1,3 bisfosfoglicerynian, fosfoenolopirogrounian, UDP- glukoza i acetylo -S-CoA.

W wynikku utlenienia jednej cząsteczki glukowy w warunkacj tlenowych uzyskiwanych jest 38 cząsteczek ATP, a w przypadaku fermantacji z jednej cząsteczki glukozy jedynie 2 cząsteczki ATP. Wynika z tego, że oddychanie tlenowy jest około 19-cie razy bardziej wydajne energatycznie niż oddychanie w warunkach beztlenowych.

13. Zasoby energii i węgla wykorzystywane przez różne organizmy autotroficzne z przykładami.

Atotrofy dzielimy na fotosyntetyzujące i chemosyntetyzujące. Różniaca polega na tym ,że organizmy przeprowadzające fotosyntezę syntetyzują związki organiczne, będące źródłem węgla, z prostych związków nieorganicznych na drodze redukcji CO2, do czego niezbędna jest im energia słoneczna. W przypadku organizmów chemosyntetyzujących do redukcji CO2 zużywają energie powstałą w reakcjach utleniania różnych związków mineralnych takich jak NH4+ , H2S czy H2. Źródłem energii jednych i dugich są związki energeryczne ATP, ADP i AMP.

14. Przenośniki energii w procesie oddychania.

Funkcję przenośników energii w procesie oddychania pełni NAD (dinukleotyd nikotyn amido-adeninowy) oraz FAD (dinukleotyd flawino- adeninowy).

15. Faza z największym przyrostem biomasy , procesy w niej zachodzące.

Faza, w której mamy do czynienia z największym przyrostem biomasy to faza równowagi, w której obserwuje się stałą liczbę komórek w organiźmie.

W fazie logarytmicznej mamy do czynienia z intensywnym rozmnażaniem i największą prędkością podziałów, komórki osiągają wówczas swoje maksymalne rozmiary, a ich liczba zwiększa się w geometrycznym tempie. Wtedy też składniki komórkowe syntetyzowane są z prędkością utrzymującą się na stałym poziomie, aż do wyczerpania substratów.

16. Przyczyny zahamowania wzrostu komórek bakteryjnych.

Bakterie przestają wzrastać na wskutek wyczrpania źródeł pierwiasków biogennych takich jak C,N czy P.

17. Klasy czystości wód wyróżniane w Polsce, jak mają się do siebie klasy czystości wód i poszczególne strefy zaprobowe.

Obecnie w Polsce wyróżnia się trzy klasy jakości wód i tak: do klasy I zalicza się wodę zdatną do picia i hodowli łososia; woda klasy II nadaje się do hodowli ryb nie łososiowatych oraz do zaopatrzenia zakładów przemysłowych w wodę, która nie posłuży do picia, do hodowli zwierząt. Z wodą II klasy mamy do czynienia w kąpieliskach i przy rekreacji oraz przy sportach wodnych. Woda klasy III nadaje się do nawadniania terenów wykorzystywanych rolniczo i pod uprawy ogrodnicze.

Klasa I odpowiada strefie oligosaprobowej, klasa II strefie mezosaprobowej, a klasie III-ciej odpowiada strefa polisaprobowa.

18. Przebieg procesu korozji i organizmy go wywołujące.

Najczęstszym sprawcą korozji metali są bakterie beztlenowe, które redukują siarczany. Proces korozji opiera się na depolaryzacji katodowej. Na wskutek uwolnienia jonów metali, następuje spolaryzowanie metalu w wodzie. Jest to reakcja anodowa. Następnie dochodzi do reakcji katodowych, w których ma miejsce redukcja pochodzących z wody protonów do atomów wodoru przez uwolnione elektrony. Zatrzymujące się na powierzchni metalu atomy lub cząsteczki wodoru są następnie usuwane na wskutek redukcji siarczanów, gdzie metal ulega utlenieniu.

19. Jaką rolę pełnią bakterie żelazawe w instalacjach wodnych, reakcje w nich zachodzące i przyczyny rozwoju bakterii.

W trakcie przepływu wody przez instalacje, znajdujące się w wodzie bakterie osiadają na powierzchniach stałych instalacji i filtrów pod postacią błony, składającej się z mikrokoloni komórek bakteryjnych spoczywających na tzw. matrycy. Na niej dochodzi do zatrzymania substancji organicznych i nieorganicznych, które są pożywką dla kolonii bakteryjnej. Zasadniczą rolę w tempie rozwoju bakterii ma szybka dostawa substancji odżywczych do podłoża. Charakterystyczną właściwością błony bakteryjnej jest pokrywanie jej przez osadami związków żelaza. Taki obrastanie powierzchni instalacji i odkładanie biomasy bakteryjnej połączonej związkami żelaza skutkuje spowolnieniem przepływu wody. Usuwanie skupisk bakterii przysparza wiele trudności i jest nieefektywne, gdyż bardzo szybko się regenerują. Powstawanie bakteryjnych błon jest również przyczyną korozji pomp. Do środków niszczących bakterie należy: dwutlenek chloru i podchloryn. W skład kolonii wchodzą takie rodzaje jak: Gallionella, Sphaerotilus, Desulforibrio.

20. Reakcje anodowe i katodowe.

Reakcja anodowa zachodzi wówczas, gdy na wskutek uwolnienia kationów metalu, staje się on spolaryzowane w wodzie.

Reakcja katodowa zachodzi gdy pochodzące z wody protony redukowane są to atomów wodoru przez uwolnione z metalu elektrony.

21. Czynniki wywołujące choroby na przykładzie wody.

Choroby mogą być spowodowane :niewłaściwym zabezpieczeniem studni głębinowych, przesiąkaniem zawierających chorobotwórcze mikroby wód do warstwy wodonośnej, niestosowanie lub niewłaściwe stosowanie urządzeń o działaniu uzdatniającym i dezynfekującym wodę, uszkodzeniem sieci wodociągowej, wprowadzeniem do sieci wodociągowej wód o innym przeznaczeniu.

22.Definicja łańcucha pokarmowego.

Łańcuchem pokarmowym, inaczej troficznym nazywamy szereg organizmów ułożonych w taki sposób, że każde poprzednie ogniwo stanowi podstawę pożywienia kolejnego. W skład łańcucha troficznego wchodzą kolejna producenci, czyli organizmy samożywne zdolne do syntezy własnych związków z prostych związków nieorganicznych, dalej konsumenci I rzędu, którzy odżywiają się na sposób cudzożywny pokarmem roślinnym, następnie konsumenci II rzędu odżywiający się konsumentami I-go rzędu oraz destruenci, organizmy saprofityczne, które odżywiają się martwymi szczątkami organizmów.

23. Czym jest błonnik i jak się rozkłada?

Błonnik nazywany też celulozą ulega rozkładowi w warunkach tlenowych przez grzyby i bakterie śluzowe.

celulaza celobiaza

Celuloza → Celobioza → Glukoza

24.Obieg azotu w przyrodzie.

Azot uważany jest za najważniejszy pierwiastek wchodzący w skład organizmów. Jest składnikiem aminokwasów budujących białka, wchodzi również w skład kwasów nukleinowych oraz pełni istotną rolę w procesie rozmnażania. Poza tym jest głównym składnikiem gazów atmosferycznych i stanowi 79% wagowych.

Główną rolę w obiegu azotu w przyrodzie pełnią bakterie. Cały cykl można podzielić na cztery etapy, z czego każdy z nich jest przeprowadzany przez inną grupę bakterii.

  1. Początkowo dochodzi do rozkładu związków organicznych. Hydroliza białek zachodzi pod wpływem enzymów proteolitycznych, po której następuje dezaminacja aminokwasów, czego efektem jest wydzielenie jonu amonowego NH4+ w reakcji amonifikacji.
  2. Zachodzi nitryfikacja, w której powstały wcześniej jon amonowy stanowi energetyczny substrat, utleniany następnie przez bakterie do dostępnej dla roślin postaci azotu -NO3.
  3. W kolejnym etapie ma miejsce beztlenowa denitryfikacja, gdzie NO3 jest wykorzystywany przez bakterie jako akceptor elektronów w dalszych procesach katabolicznych.
  4. W ostatnim procesie organizmy zdolne do przeprowadzania reakcji redukcji wiążą wolny azot cząsteczkowy.

25. Czym jest samooczyszczanie się wód oraz jakie procesy zachodzą po zrzucie ścieków?

Samooczyszczanie się wód jest naturalnym procesem, w którym dochodzi do stopniowej eliminacji zanieczyszczeń wskutek szeregu procesów fizykochemicznych i biochemicznych.

Podczas samooczyszczania się wód mamy do czynienia z takim procesami jak: rozcieńczanie, sedymentacja, absorpcja i mineralizacja.

26. Zmiany zachodzące na odcinku rzeki po zrzucie ścieków na przykładzie ilości NO3 i NH3. Jak zmienia się liczebność pierwotniaków i grzybów wodnych?

Na wskutek pojawienia się zanieczyszczeń w wodach powierzchniowych dochodzi do:

-pogorszenia fizykochemicznych cech wód

-destrukcji biocenozy

-hamowania przemian biochemicznych

-przyspieszania reakcji metabolicznych

-nadmiernego rozwoju glonów, co objawia się w zakwitach

-procesów gnilnych

-niszczenia wodnych budowli

-komplikacji w wykorzystaniu wód do celów rekreacji i transportu

27. Cykl obiegu materii w środowisku wodnym.

Obieg materii w wodnych ekosystemach zachodzi zgodnie z obiegiem poszczególnych pierwiastków. Przemiany zachodzą w kierunku degradacji łatwych do rozłożenia związków organicznych takich jak cukry, tłuszcze i białka do prostszych związków nieorganicznych, które następnie posłużą producentom do syntezy związków organicznych i ich wbudowanie w biomasę.

28. Jakie reakcje katalizują oksydoreduktazy?

Oksydoreduktazy są najliczniej reprezentowaną spośród sześciu klas grupą enzymów. Są katalizatorami reakcji utleniania i redukcji. Zadaniem dehydrogenaz jest odszczepienie atomów wodoru lub elektronów z jednych substancji i przenoszenie ich na inne związki. Oksydazy są katalizatorami procesów łączenia wodoru z tlenem. Cytochromy uczestniczą w przenoszeniu elektronów w łańcuchu oddechowym.

29. Czym są transferazy?

Transferazy stanowią jedną z sześciu klas enzymów, które są katalizatorami wymiany grup funkcyjnych miedzy związkami. Wśród nich wyróżniamy fosforylazy przenoszące grupy fosforanowe, transaminazy przenoszące grupę NH2 oraz transmetylazy odpowiedzialne są za przenoszenie grup -CH3 oraz transketolazy przenoszące grupę CO.

30. Fotosynteza, powstawanie tlenu.

Tlen jest niezbędnym związkiem do przeprowadzania wielu kluczowych reakcji metabolicznych. Wykorzystywany jest w postaci wolnej cząsteczkowej lub związanej np. w postaci azotanów czy siarczanów. Tlen jest jednym z produktów fotosyntezy, wydzielanych do atmosfery, który następnie zużywany jest przy rozkładzie związków organicznych, czego produktem jest CO2 i H2O.

31. Procesy zachodzące w fazie jasnej fotosyntezy.

W trakcie fazy świetlnej fotosyntezy przy współdziałaniu fotosystemu I , który odpowiedzialny jest za wytworzenie czynnika redukcyjnego NADPH oraz fotosystemu II rozszczepiającego wodę, dzięki czemu uwalniana jest cząsteczka tlenu; zachodzi przepływ elektronów, któremu towarzyszy wytworzenie energii w postaci ATP.

32. Procesy zachodzące w ciemnej fazie fotosyntezy.

W pierwszym etapie zachodzi dekarboksylacja polegająca na przyłączeniu cząsteczki CO2 do rybulozo- 1,5- bisfosforanu, pierwszego akceptora CO2 wskutek czego tworzy się 3-fosfoglicerynian. Kolejnym etapem jest redukcja fosfolicerynianu, zachodząca w dwóch etapach. W pierwszym z nich dochodzi do ufosforylowania 3-fosfoglicerynianu za pomocą ATP. Kolejny proces to redukcja fosfoglicerynianu, prowadząca do powstania heksozy lub odtworzenia w szeregu reakcji aldehydu 3- fosfoglicerynowego.

33. Akceptory wodoru w cyklu Krebsa.

Rolę akceptora wodoru w cyklu Krebsa pełni: NAD (dinukleotyd nikotyn amidoadeninowy) , NADP (fosforan dinuklotydunikotyn amido-adeninowego), FAD (dinukleotyd flawino-adeninowy). Pierwsze dwa w sposób bezpośredni przyjmują wodór w procesach odwodorowania związków posiadających ugrupowanie H-C-OH. NAD różnie się od NADP tym, że zawiera 2 grupy fosforanowe, podczas gdy NADP zawiera trzy takie grupy. Z kolei FAD uczestniczy w reakcjach odwodorowania związków posiadających ugrupowanie - CH2-CH2-.

34. Relacja czasu generacji do stałej szybkości podziału.

Stała szybkości podziałów jest to liczba podziałów na godzinę.

Czas generacji jest to okres czasu między dwoma podziałami.

Stała szybkości podziałów jest wielkością proporcjonalną do czasu generacji.

35.Czym są transmitazy?

Transmitazy są enzymami przenoszącymi grupę -NH2 z jednego związku na drugi.