Nędznicy - geneza i gatunek utworu
Geneza „Nędzników”
Victor Hugo pracował nad powieścią przez prawie 30 lat. Pierwsze szkice powstały w latach 30. XIX wieku, ale dzieło ukończył dopiero w trakcie wygnania na wyspie Guernsey. Pełna wersji powieści została opublikowana w 1862 roku i od razu stała się bestsellerem. Hugo inspirował się rzeczywistymi wydarzeniami społecznymi i politycznymi, m.in. rewolucją czerwcową 1832 roku oraz historią skazańca Eugène’a-Françoisa Vidocqa, który po wyjściu z więzienia stał się szanowanym człowiekiem.
Autor chciał zwrócić uwagę na nierówności społeczne, niesprawiedliwość prawną i problem biedy we Francji. „Nędznicy” są więc nie tylko opowieścią o jednostkach, ale także wielką panoramą społeczną epoki.
Gatunek literacki
„Nędznicy” to powieść realistyczna z elementami romantyzmu i powieść społeczna.
Cechy gatunku:
- realizm – wierne odwzorowanie warunków życia XIX-wiecznej Francji, szczegółowe opisy społeczne, analiza nierówności klasowych.
- romantyzm – silnie emocjonalne postacie, kontrasty moralne (dobro kontra zło), dramatyczne wydarzenia.
- powieść społeczna – krytyka niesprawiedliwości systemu prawnego, ukazanie problemów biedoty i wpływu rewolucji na społeczeństwo.
- powieść panoramiczna – szerokie ujęcie epoki, liczne wątki i bohaterowie reprezentujący różne grupy społeczne.
- elementy powieści przygodowej – pościgi, ucieczki, napięcie narracyjne.
Dzięki tej mieszance gatunkowej „Nędznicy” pozostają jednym z najważniejszych dzieł literatury światowej, łącząc moralitet, dramat jednostki i szeroką analizę społeczną.
