Rozdzióbią nas kruki, wrony - biografia autora
Stefan Żeromski urodził się 14 października 1864 roku w miejscowości Strawczyn koło Kielc. Zmarł 20 listopada 1925 roku w Warszawie. Pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej. Jego ojciec prowadził folwark, na którym dorastał młody Żeromski. Stefan podjął naukę w gimnazjum z Kielcach i już wtedy zaczął zarabiać udzielaniem korepetycji. W tym czasie zmarli rodzice Żeromskiego. Z tego też okresu pochodzą jego pierwsze próby literackie, zarówno wiersze, jak i dramaty oraz przekłady z rosyjskiego. Jego opiekunem i mentorem jest polonista – Antoni Gustaw Bem. Żeromski debiutuje w 1882 roku wierszem „Pragnienie”.
Problemy finansowe sprawiają, że Żeromski nie przystępuje do matury. Dostaje się do szkoły weterynaryjnej w Warszawie, na jej ukończenie zabrakło mu jednak pieniędzy. Zaczął więc pracować jako korepetytor dzieci szlacheckich. W tym czasie publikuje w „Tygodniku Powszechnym” i „Głosie”, często pod pseudonimem – Józef Katerla, Maurycy Zych, Stefan Omżerski. Przenosi się do Nałęczowa. Tutaj przez Bolesława Prusa poznaje swoją przyszłą żonę - Oktawię z Radziwiłłowiczów Rodkiewiczową. Dzięki znajomościom jej rodziny został bibliotekarzem z Muzeum Polskim w Rapperswilu w Szwajcarii. Poznał tutaj m.in. Gabriela Narutowicza, Juliana Marchlewskiego, Edwarda Abramowicza. Tutaj powstają m.in. Syzyfowe prace. Ukazują się także opowiadania Żeromskiego, w tym Rozdzióbią nas kruki, wrony.
W 1897 otrzymuje posadę w Bibliotece Ordynacji Zamoyskich. Przenosi się do Warszawy, potem do Nałęczowa. W 1899 ukazują się Ludzie bezdomni. W 1904 Żeromski wydaje także słynne Popioły. Poświęca się działalności społecznej, jest m.in. inicjatorem założenia Uniwersytetu Ludowego. Dużo pisze. Przebywa nie tylko w Nałęczowie, często wyjeżdża do Zakopanego i do Włoch razem z synem chorym na płuca. Przenosi się do Francji, gdzie poznaje malarkę Annę Zawadzką, która zostanie jego towarzyszką do końca życia. Podczas I wojny światowej mocno angażuje się w sprawy kraju. W 1918 roku umiera mu syn. Wraca do Polski, kupuje dom w Konstancinie, dalej bardzo intensywnie pracuje. W 1924 roku ukazuje się powieść Przedwiośnie, która wywołuje ogrom dyskusji. Podejmowane są starania o przyznanie mu Nagrody Nobla, ale otrzymuje ją ostatecznie Reymont.
Ostatnie miesiące życia spędza w mieszkaniu w Zamku Królewskim w Warszawie otrzymanym od prezydenta. Tuż przed śmiercią zostaje pierwszym prezesem polskiego oddziału PEN Clubu.
