duże gospodarstwo rolne lub rolno-hodowlane należące do szlachcica (niekiedy stanowiło wydzieloną część z większego majątku ziemskiego), zazwyczaj liczyło do 20 łanów powierzchni. Był gospodarstwem samowystarczalnym, produkującym głównie na zbyt i zatrudniającym najemną siłę roboczą (np. rzemieślników) oraz chłopów pańszczyźnianych. Gwałtowny rozwój folwarków pańszczyźnianych w Polsce nastąpił w XVI w. wraz ze wzrostem koniunktury na towary rolne w Europie Zachodniej. Wspólnie zarządzane zespoły położonych blisko siebie folwarków tworzyły tzw. klucze.
