Ziele na kraterze - geneza utworu i gatunek
Melchior Wańkowicz „Ziele na kraterze” napisał w 1950 roku podczas pobytu u swojej drugiej córki Marty w Stanach Zjednoczonych Ameryki. W przedmowie do utworu i w ostatniej jego części pojawia się wyraźne wskazanie, że jest to powieść pisana ku pamięci zmarłej w trakcie powstania warszawskiego starszej córki – Krystyny. Wańkowicz nie ukrywa, że jest to historia określonego czasu w polskiej historii, pisana jednak przez pryzmat indywidualnych losów jego rodziny i cierpienia, jakie go spotkało. Nie bez znaczenia jest, że opowieść zaczyna się informacją o narodzinach Krystyny. Utwór po raz pierwszy został wydany rok później, w 1951.
„Ziele na kraterze” Melchiora Wańkowicza zaliczyć należy do tzw. prozy autobiograficznej. Jest to utwór pisany w 1 osobie liczby pojedynczej. Narrator ujawnia się jako Melchior Wańkowicz, pisarz, który opowiada historię swojej rodziny. Nie brakuje tutaj szeregu informacji faktograficznych, konkretnych miejsc, dat, wydarzeń, które pozwalają lokować historię w konkretnej czasoprzestrzeni. Dominują tutaj fakty, natomiast opowieść nie jest pisana z perspektywy obiektywnego narratora, a żywo zaangażowanego, bo przeżywającego opowiadaną historię bohatera. Historia pełna jest więc nie tylko konkretnych faktów, ale i anegdot, emocjonalnych przypowiastek, szczegółów z życia rodziny. Narrator chętnie dzieli się swoimi przemyśleniami, odczuciami, wrażeniami, niepokojami. Nie stara się udawać kogoś, kto w bezstronny sposób rekonstruuje jakąś historię, od początku demonstruje, że jest to także i jego historia.
