Ziele na kraterze - problematyka
„Ziele na kraterze” Melchiora Wańkowicza to proza autobiograficzna, która w dużej mierze pokazuje wpływ czasów wojny na życie rodziny pisarza. Narrator opowiada:
- o strachu o przyszłość córek, który towarzyszy ich rodzicom,
- o konieczności wyjazdu Melchiora i rozłące z żoną na 6 długich lat,
- o trudnej decyzji o wyjeździe Marty do USA, pozostaniu Krystyny i Zofii w walczącej Warszawie,
- o tragicznej śmierci Krystyny, dramacie matki szukającej informacji o córce,
- o żałobie rodziców.
Wańkowicz kontrastując tę część poświęconą II wojnie światowej z wcześniejszymi opowieściami o dzieciństwie i dorastaniu córek jeszcze mocniej wydobywa dramat doświadczeń wojennych, które przekreśliły historie tak wielu młodych ludzi, zmieniły losy wielu rodzin.
Warto jednocześnie podkreślić, że „Ziele na kraterze” jest też opowieścią o wychowaniu i dorastaniu. Wańkowicz bardzo wyraźnie demonstruje stanowisko swoje i swojej żony jako:
- pełne zrozumienia i akceptacji dla różnych charakterów swoich córek,
- nienarzucające im ścieżki rozwoju,
- skoncentrowane na budowaniu poczuciu bezpieczeństwa,
- dające przestrzeń do rozwoju,
- pokazujące różnego rodzaju możliwości, rozbudzające pasje, zainteresowania, stymulujące kreatywność,
- liczące się z dorastaniem córek i niepróbujące mu zaprzeczyć,
- dające poczucie samodzielności i sprawczości.
W „Zielu na kraterze” Wańkowicz nie ukrywa dumy z córek, z ich rozwoju, dokonywanych wyborów życiowych, mimo że jedna z nich przypłaciła decyzję o walce zbrojnej życiem.
