Zagłada domu Usherów - geneza utworu i gatunek
Edgar Allan Poe czerpał z tradycji literatury gotyckiej, która była popularna w XIX wieku. „Zagłada Domu Usherów” łączy w sobie klasyczne elementy gotyku, takie jak mroczna atmosfera, motyw rozsypującego się nawiedzonego domu, tajemnicze choroby i nadprzyrodzone zjawiska. Utwór odwołuje się do problematyki charakterystycznej dla romantyzmu, szczególnie więc do tematów dekadencji, izolacji, ludzkiego cierpienia i zagadkowej natury śmierci. Gotycyzm przenika całą twórczość Poe.
Poe, znany z fascynacji psychologią, śmiercią i ciemnymi aspektami ludzkiego umysłu, wykorzystał w utworze swoje zainteresowania ludzką destrukcją i psychiczną degeneracją. Możliwe, że relacja między Roderykiem a Madeline była inspirowana doświadczeniami Poego w jego własnym życiu rodzinnym, gdzie temat choroby i śmierci był obecny (np. śmierć matki, żony). „Zagłada Domu Usherów” jest interpretowana jako alegoria upadku starej arystokracji oraz destrukcyjnego wpływu izolacji i degeneracji.
Gatunek
Nowela Edgara Allana Poe „Zagłada Domu Usherów” jest klasycznym przykładem literatury gotyckiej, z elementami: mrocznej, tajemniczej atmosfery, dekadenckich bohaterów, przestrzenią nawiedzonego domu. Występują tutaj także zjawiska sytuujące się na granicy naturalnego i nadprzyrodzonego, co było charakterystyczne dla tej prozy. Nie mniej ważny jest także wątek psychologiczny i sugestia o ukrytych tajemnicach rodzinnych.
Utwory Poego można zaliczyć także to literatura grozy, ponieważ opowiadanie buduje napięcie i niepokój poprzez szczegółowe opisy, atmosferę i stopniowe odsłanianie tajemnic. Poe nie używa bezpośrednich obrazów przemocy czy grozy, lecz opiera się na sugestii, symbolice i psychologicznym napięciu. Jest to jednocześnie opowieść psychologiczna. Narrator relacjonuje nie tylko wydarzenia, ale także stan psychiczny bohaterów, szczególnie Roderyka Ushera. Centralnym tematem utworu jest wpływ otoczenia i dziedzictwa na ludzki umysł oraz napięcie między rzeczywistością a złudzeniem.
W końcu ta znana nowela Poego może reprezentować prozę alegoryczną. Utwór można interpretować jako metaforę ludzkiego upadku, końca wielkich rodów arystokratycznych lub walki między życiem a śmiercią.
