Czerwony Kapturek - gatunek i budowa utworu
„Czerwony Kapturek” to klasyczna baśń, która wyróżnia się typową dla tego gatunku budową i cechami charakterystycznymi. Baśń jako gatunek literacki opiera się na prostym i symbolicznym schemacie fabularnym, co znajduje odzwierciedlenie w tej historii. Utwór rozpoczyna się od zarysowania sytuacji wyjściowej, w której przedstawiona zostaje tytułowa bohaterka oraz jej zadanie – zaniesienie jedzenia chorej babci. Następnie następuje rozwinięcie fabuły, w którym dochodzi do spotkania z wilkiem, będącym uosobieniem zła i zagrożenia. Punktem kulminacyjnym jest moment, gdy wilk oszukuje dziewczynkę i zjada zarówno ją, jak i babcię, co wprowadza element dramatyczny i moralizatorski. Zakończenie baśni przynosi rozwiązanie konfliktu – pojawia się myśliwy, który ratuje bohaterki, przywracając ład i równowagę.
Charakterystyczne cechy baśni, takie jak wyrazista walka dobra ze złem, motyw winy i kary, obecność postaci o symbolicznych rolach, prosty język oraz morał płynący z opowieści, czynią „Czerwonego Kapturka” uniwersalnym i ponadczasowym dziełem literackim. Warto pamiętać, że baśnie Charlesa Perraulta opierają się na baśniach ludowych (które mają genezę oralną, tzn. opierają się na przekazach ustnych), stając się ich popularyzatorami.
