Dawno temu żyła pewna urocza i dobra dziewczynka. Wszyscy ją kochali, a najbardziej – babcia. Pewnego razu podarowała jej kapturek z czerwonego aksamitu. Prezent tak się dziewczynce spodobał, że nie chciała nosić już żadnego innego kapturka. Od tej chwili nazywano ją Czerwonym Kapturkiem.
Pewnego dnia mama rzekła Czerwonemu Kapturkowi: „Oto masz, dziecko, w koszyku placek i flaszkę wina, zanieś to babci, która jest chora i słaba, i ucieszy się bardzo tym podarunkiem. Idź zaraz, póki nie ma wielkiego upału, a idąc nie biegaj i nie zbaczaj z drogi, bo mogłabyś upaść i stłuc butelkę. Kiedy zaś wejdziesz do pokoju, nie zapomnij powiedzieć babci „dzień dobry” i nie rozglądaj się wpierw po wszystkich kątach”. Czerwony Kapturek obiecał mamie, że tak uczyni i ruszył w drogę.
Wyprawa Czerwonego Kapturka nie była długa. Babcia dziewczynki mieszkała bowiem w lesie, pół godziny drogi od wsi. W połowie drogi dziewczynka spotkała wilka. Bohaterka nie wiedziała, że jest zły. Odpowiadała na każde pytanie zwierzęcia i wyjaśniła dokładnie, gdzie mieszka jej babcia: „O, to jeszcze kwadrans drogi stąd! Daleko w lesie, pod trzema wielkimi dębami stoi chatka otoczona leszczynowym żywopłotem, na pewno tam trafisz”. Tymczasem wilk już planował pożarcie, zarówno Czerwonego Kapturka, jak i jego babci. Namówił dziewczynę, by zerwała kwiaty, a sam udał się do chorej staruszki. Kiedy wszedł do domu starszej kobiety, od razu ją pożarł, a następnie przebrał się w jej koszulę nocną i czepek.
Kiedy dziewczynka skończyła zbierać kwiatki, przypomniała sobie o babci i pobiegła do jej domu. Zdziwiła się jednak, że drzwi są otwarte i pomyślała: „O Boże, tak mi jakoś straszno, a przecież zwykle chętnie chodzę do babuni!”. Czerwony Kapturek wszedł jednak do środka. Odsłonił firanki, które zasłaniały łóżko i zobaczył babunię, która bardzo dziwnie wyglądała. Dziewczynka zaczęła więc pytać: „Ach, babciu, dlaczego masz takie wielkie uszy? — Abym cię lepiej mogła słyszeć!— A dlaczego masz takie wielkie oczy?— Abym cię lepiej mogła widzieć!— A dlaczego ręce masz takie wielkie?— Abym cię lepiej mogła objąć!— A dlaczego, babciu, masz taki brzydki, wielki pysk? — Aby cię łatwiej zjeść!”. Kiedy kapturek poznaje wilka, jest już za późno. W tym momencie wilk zjada Czerwonego Kapturka.
Najedzone zwierzę prędko zasnęło. Jego chrapanie wzbudziło niepokój młodego myśliwego, który akurat tamtędy przechodził. Mężczyzna chciał sprawdzić, czy że staruszką wszystko jest w porządku. Wszedł i zobaczył śpiącego wilka. Okazało się, że myśliwy od dawna polował na złego wilka. Już uniósł fuzję (strzelbę myśliwską), ale pomyślał, że zwierzę mogło połknąć staruszkę i że można ją jeszcze uratować. Rozciął więc nożyczkami brzuch śpiącego wilka. Ze środka wyszedł przestraszony Czerwony Kapturek i ledwie żywa babcia. Dziewczynka nazbierała ciężkich kamieni i bohaterowie napełnili brzuch wilka. Kiedy zwierzę się zbudziło, chciało uciec. Kamienie były jednak zbyt ciężkie. Wilk padł martwy na podłogę. Wszyscy bardzo się ucieszyli. Myśliwy ściągnął skórę wilka i poszedł z nią do domu. Babcia zjadła ciasto i wypiła wino, a Czerwony Kapturek obiecał sobie, że już nigdy nie będzie biegać po lesie, jeśli mama mu tego zabroni.
Główna bohaterka to Czerwony Kapturek. Dziewczynka jest tak nazwana, ponieważ nosi kapturek z czerwonego aksamitu. Jest to upominek od babci, która bardzo kocha dziewczynkę. Pewnego razu mama Czerwonego Kapturka poprosił, by dziewczynka zaniosła chorej babci ciasto i butelkę wina. Przykazała jednocześnie córce, by nie zbaczała z drogi, nie biegła i szła prosto do chorej babci.
W lesie dziewczynka spotkała wilka. Bohaterka nie wiedziała, że stworzenie to jest złe. Powiedziała mu, gdzie mieszka babcia, a sama, za namową wilka, zaczęła zbierać kwiaty. Tymczasem wilk udał się do chatki staruszki, pożarł ją, a następnie założył jej koszulę i czepek. Kiedy Czerwony Kapturek dotarł wreszcie do domu babci, zdziwił się, że staruszka wygląda inaczej niż zwykle, zadaje pytania. Podziela jednak los staruszki. Wilk zjada Kapturka i najedzony – zasypia.
Głośne chrapanie zaniepokoiło myśliwego, który tamtędy przechodził. Mężczyzna rozciął śpiącemu zwierzęciu brzuch, uwalniając dziewczynkę i jej babcie. Następnie bohaterowie napełnili brzuch wilka kamieniami. Po przebudzeniu zwierzę nie mogło się ruszyć i padło martwe. Myśliwy wziął skórę wilka, a babcia posiliła się ciastem i winem. Czerwony Kapturek natomiast obiecał sobie, że już zawsze będzie słuchał swojej mamy.
Czerwony Kapturek – główna bohaterka, słodka dziewczyna, którą wszyscy kochają. Otrzymuje od babci czerwony kapturek z aksamitu i odtąd się z nim nie rozstaje (stąd jej przezwisko). Obiecuje mamie, że pójdzie prosto do babci i nie będzie się zatrzymywać. Łamie tę obietnicę, ponieważ jest ufna, a nawet naiwna. Po tym, jak zostaje uratowana przez myśliwego, zaczyna rozumieć swój błąd i obiecuje sobie, że odtąd będzie słuchać mamy.
Mama Czerwonego Kapturka – kobieta, która dobrze zna swoją córkę, a szczególnie jej słabości. Dlatego przestrzega dziewczynkę-Czerwony Kapturek ma bowiem zbyt duże zaufanie do obcych.
Babcia Czerwonego Kapturka – bardzo kocha swoją wnuczkę. To od niej dziewczynka otrzymuje w prezencie aksamitny czerwony kapturek. Babcia jest chora, dlatego wnuczka ją odwiedza. W opowieści staruszka zostaje zjedzona przez wilka i uratowana przez myśliwego.
Wilk – podstępne zwierzę, które udaje miłego, by zdobyć zaufanie Czerwonego Kapturka. W rzeczywistości układa chytry plan, by pożreć babcię i Czerwonego Kapturka. Trafia jednak na o wiele sprytniejszego myśliwego. Kiedy wilk zjada Kapturka i babcię, jego chrapanie słyszy myśliwy, który rozcina mu brzuch i ratuje bohaterki. Zwierzę umiera z powodu kamieni zaszytych w brzuchu przez myśliwego.
Myśliwy – młody mężczyzna, którego zaniepokoiło głośne chrapanie, dobiegające z domu staruszki. Już oddawana planował upolować złego wilka. Najpierw chce go zastrzelić, ale podejrzewa, że zwierzę mogło pożreć babcię Czerwonego Kapturka i chce ją ratować. Myśliwy rozcina wilkowi brzuch, z którego wychodzą bohaterki. Następnie na jego polecenie, Czerwony Kapturek przynosi kamienie. Myśliwy napełnia nimi brzuch wilka i zaszywa go, przez co zwierzę nie może uciec, a następnie umiera. Myśliwy zabiera skórę zwierzęcia. Mężczyzna jest sprytny i odważny, gdyby nie on, wyprawa Czerwonego Kapturka mogłaby skończyć się tragicznie.
- Historia aksamitnego kapturka bohaterki i jej przezwiska.
- Informacja o chorobie babci Czerwonego Kapturka.
- Polecenie matki i przestroga dla dziewczynki.
- Spotkanie Czerwonego Kapturka z wilkiem.
- Pożarcie babci przez wilka.
- Wilk przebrany za babcię.
- Zdziwienie Czerwonego Kapturka.
- Pożarcie Czerwonego Kapturka przez wilka.
- Okrycie myśliwego.
- Rozcięcie brzucha śpiącemu wilkowi przez myśliwego.
- Uwolnienie dziewczynki i babci przez myśliwego.
- Napełnienie brzucha zwierzęcia kamieniami.
- Śmierć wilka.
- Skóra zwierzęcia w posiadaniu myśliwego.
- Posiłek chorej babci.
- Refleksja Czerwonego Kapturka nad swoim zachowaniem.
W baśni „Czerwony Kapturek” czas nie jest określony, wiemy jedynie, że wszystko wydarzyło się „dawno, dawno temu”. Możemy się domyślać, że wszystko rozgrywa się jednego dnia – Czerwony Kapturek udaje się bowiem do chorej babci rano. Jeśli chodzi o miejsce akcji – dziewczynka wychodzi ze swojego domu i idzie do babci, która mieszka w chatce „daleko w lesie, pod trzema wielkimi dębami”. To w domu babci rozgrywają się najważniejsze wydarzenia. Ważnym miejscem akcji jest także las, w którym Kapturek poznaje wilka oraz polana (dziewczynka wbrew obietnicy, zbacza z drogi i za namową wilka, zbiera kwiaty).
Baśnie Charlesa Perraulta, choć czasem brutalne i drastyczne, jak każdy tego typu utwór zawierają morał. Dobro zostaje nagrodzone, a zło, którego uosobieniem jest wilk, ukarane. Morał ten nie jest jednak wyrażony wprost, ale wynika z samej historii i stworzonego świata przedstawionego. Co więcej, przykład Czerwonego Kapturka pokazuje, że warto słuchać rodziców. Oni bowiem zdają sobie sprawę z różnych niebezpieczeństw, a ich zakazy i nakazy podyktowane są chęcią ochrony dziecka. Czerwony Kapturek ma bowiem kłopoty przez to, że posłuchała wilka i zboczyła z drogi, by nazbierać kwiatów. Główna bohaterka postanawia, że odtąd już zawsze będzie słuchać swojej mamy. Poznając przygodę Czerwonego Kapturka, dzieci mają wyciągnąć te same wnioski.
„Czerwony Kapturek” to klasyczna baśń, która wyróżnia się typową dla tego gatunku budową i cechami charakterystycznymi. Baśń jako gatunek literacki opiera się na prostym i symbolicznym schemacie fabularnym, co znajduje odzwierciedlenie w tej historii. Utwór rozpoczyna się od zarysowania sytuacji wyjściowej, w której przedstawiona zostaje tytułowa bohaterka oraz jej zadanie – zaniesienie jedzenia chorej babci. Następnie następuje rozwinięcie fabuły, w którym dochodzi do spotkania z wilkiem, będącym uosobieniem zła i zagrożenia. Punktem kulminacyjnym jest moment, gdy wilk oszukuje dziewczynkę i zjada zarówno ją, jak i babcię, co wprowadza element dramatyczny i moralizatorski. Zakończenie baśni przynosi rozwiązanie konfliktu – pojawia się myśliwy, który ratuje bohaterki, przywracając ład i równowagę.
Charakterystyczne cechy baśni, takie jak wyrazista walka dobra ze złem, motyw winy i kary, obecność postaci o symbolicznych rolach, prosty język oraz morał płynący z opowieści, czynią „Czerwonego Kapturka” uniwersalnym i ponadczasowym dziełem literackim. Warto pamiętać, że baśnie Charlesa Perraulta opierają się na baśniach ludowych (które mają genezę oralną, tzn. opierają się na przekazach ustnych), stając się ich popularyzatorami.
Charles Perrault (ur. 12 stycznia 1628 w Paryżu, zm. 16 maja 1703 tamże) był francuskim pisarzem, poetą i jednym z najważniejszych twórców literatury dziecięcej. Uznawany za ojca literackiej baśni, zasłynął dzięki zbiorowi „Bajki Babci Gąski” (Histoires ou contes du temps passé, avec des moralités), w którym znalazły się takie klasyki jak „Kopciuszek”, „Śpiąca królewna” czy „Czerwony Kapturek”.
Perrault swoją twórczością wpłynął na rozwój baśni literackiej, wprowadzając elementy moralizatorskie i dostosowując tradycyjne opowieści ludowe do gustów wykształconego, dworskiego odbiorcy. Był również członkiem Francuskiej Akademii, gdzie angażował się w debatę na temat wyższości literatury nowoczesnej nad klasyczną. Jego prace miały ogromny wpływ na późniejszych twórców baśni, takich jak bracia Grimm czy Hans Christian Andersen.
