Hierarchiczny system źródeł aktów prawa:
Źródło prawa stanowi sformalizowany akt, wydany przez odpowiednie organy władzy w państwie, w którym zostały zawarte określone rozwiązania prawne, dotyczące wielu dziedzin życia. Prawo jest obowiązujące, czyli działa wtedy, kiedy zostało utrwalone w formie pisemnej m. in.: w Monitorze Polskim.
Za źródła obowiązującego prawa w naszym kraju uznaje się:
1. Konstytucję.
2. Ustawy i rozporządzenia z mocą ustawy.
3. Ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz nieratyfikowane umowy międzynarodowe.
4. Rozporządzenia.
5. Akty prawa lokalnego (miejscowego).
Źródła prawa składają się na hierarchiczną i uporządkowaną strukturę.
Obowiązuje zasada, że wszystkie akty niższego rzędu muszą być zgodne z aktami wyższego rzędu. Warunkiem niezbędnym aby ustawa weszła w życie i zaczęła obowiązywać jest jej publiczne ogłoszenie m. in.: w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej czy też Monitorze Polskim.
Konstytucja w strukturze źródeł prawa zajmuje najwyższe miejsce i jest określana mianem ustawy zasadniczej. Jej uchwalenie odbywa się w specjalnym trybie i leży w gestii Zgromadzenia Narodowego (tzn. połączone obie izby Parlamentu pod przewodnictwem Prezesa Rady Ministrów), następnie społeczeństwo wyraża swoją aprobatę lub dezaprobatę poprzez ogólnokrajowe referendum konstytucyjne. W Konstytucji zostały zawarte zapisy dotyczące fundamentów ustroju politycznego a także społeczno - gospodarczego kraju, struktura oraz zakres kompetencji najważniejszych instytucji w państwie, jak również główne prawa oraz wolności wraz z obowiązkami obywatelskimi. Obecna ustawa zasadnicza pochodzi z dnia 2 kwietnia 1997 roku, natomiast poprzednio była to tzw. Mała Konstytucja z roku 1992. W Konstytucji wyraźnie zarysowano trójpodział władzy, czyli: Prezydent wraz z Radą Ministrów sprawują władzę wykonawczą, Parlament (Sejm oraz Senat) sprawuje władzę ustawodawczą a Sądy sprawują władzę sądowniczą. Wszystkie inne akty prawne muszą być zgodne z obowiązującą Konstytucją. Uchwalenie Konstytucji różni się od trybu uchwalania zwyczajnych ustaw tym, że musi ona zostać przyjęta przez obie izby Parlamentu w jednym momencie, razem, w całości bez poprawek kwalifikowaną większością głosów (tzn. dwie trzecie głosów, przy obecności minimum połowy ustawowej liczby członków, wchodzących w skład Zgromadzenia Narodowego). Podobnie rzecz się ma z procedurą jej zmiany.
Zasady oraz sposób podawania do publicznej wiadomości aktów normatywnych reguluje właściwa ustawa.
Do ratyfikacji przez Polskę umowy międzynarodowej oraz jej ewentualnego wypowiedzenia konieczne jest uzyskanie wcześniejszej zgody poprzez ustawę, w przypadku gdy umowa dotyczy następujących kwestii:
1. Pokojów i sojuszy oraz układów politycznych a także układów o charakterze wojskowym.
2. Wolności i praw albo obowiązków obywatelskich, zawartych w Konstytucji.
3. Członkostwa Polski w strukturach organizacji międzynarodowych.
4. Znaczącego obciążenia budżetu państwa.
5. Spraw, które zostały uregulowane dzięki zapisom w ustawach albo takich spraw, gdzie Konstytucja koniecznie wymaga uchwalenia ustawy.
Rozporządzenia to akty wykonawcze najczęściej do ustaw. W ustawie powinien znajdować się zapis dotyczący upoważnienia do wydania określonego rozporządzenia. Konstytucja określa kto jest upoważniony do wydawania aktów w formie rozporządzeń.
Kompetencji w zakresie wydawania rozporządzeń nie można przekazywać innym podmiotom.
Zarządzenia również wydaje się wyłącznie w oparciu o zapisy, w ustawach. Pełnią one rolę aktów uzupełniających, jednak nie są podstawą do wydawania decyzji administracyjnych w stosunku do obywateli oraz pozostałych podmiotów.
Wszystkie akty prawa podlegają weryfikacji co do ich zgodności z pozostałymi aktami, znajdującymi się wyżej w hierarchii.
Jednostki samorządu terytorialnego a także terenowe jednostki administracji rządowej są upoważnione do ustanawiania aktów prawnych o zasięgu lokalnym, które muszą być w zgodzie z aktami powszechnie obowiązującymi na terenie całego kraju.
