Program ten powstał w styczniu 1994 roku. Stanowi on główne narzędzie współdziałania NATO ze swymi partnerami w kwestiach związanych z obronnością. Polska podpisała dokument ramowy Partnerstwa dla Pokoju w dniu 2 lutego 1994 roku. Źródłem koncepcji programu jest założenie, mówiące o tym, że utrzymanie stabilnej sytuacji oraz bezpieczeństwa na obszarze Euroatlantyku jest możliwe wyłącznie dzięki współpracy wszystkich państw. Członkowie programu są podzieleni na trzy grupy:

1. Pierwsza zrzesza wszystkich uczestników

2. Do drugiej kategorii należą grupy składające się z kilku państw. Są to:

a) Państwa działające w ramach Inicjatywy na rzecz Europy Południowo-Wschodniej.

b) Państwa skupione wokół Planu Działań na Rzecz Członkostwa.

c) Państwa współpracujące na rzecz Dialogu Śródziemnomorskiego.

3.W trzeciej grupie znajdują się pojedyncze państwa, które wypełniają określone zadania wyłącznie samodzielnie. Są to: Rosja, Ukraina, państwa Zakaukazia oraz Azji Centralnej, Albanii a także Macedonii.

Każde państwo przyjmowane do struktur organizacji zawiera indywidualny układ z Sojuszem, który precyzuje zasady współdziałania. Na dzień dzisiejszy do tej organizacji przynależy czterdzieści sześć państw z trzech kontynentów. Wszyscy członkowie programu wchodzą w skład Rady Partnerstwa Euroatlantyckiego. Na dzień dzisiejszy z "Partnerstwem dla pokoju" współdziała dwadzieścia siedem krajów tj.: Albanią, Armenią, Austrią, Azerbejdżanem, Białorusią, Bułgarią, Chorwacją, Estonią, Finlandią, Gruzją, Irlandią, Kazachstanem, Kirgizją, Litwą, Łotwą, Mołdawią, Rosją, Rumunią, Słowacją, Słowenią, Szwajcarią, Szwecją, Macedonią, Tadżykistanem, Turkmenistanem, Ukrainą, Uzbekistanem.

Charakter działań programu "Partnerstwo dla Pokoju" to rezultat wspólnych koncepcji funkcjonowania Sojuszu we współpracy ze swymi partnerami a także tworzonych dla wszystkich członków: Planu Pracy oraz Indywidualnego Programu Partnerstwa. Pomocniczym narzędziem programu w dziedzinie współpracy wojskowej stał się uchwalony w 1995 roku tzw. Proces Planowania i Oceny . Głównym celem tego procesu jest podejmowanie działań zmierzających do doskonalenia interoperacyjności poszczególnych członków z jednostkami Paktu Północnoatlantyckiego za pomocą klarownego systemu finansowania każdego z członków sił zbrojnych oraz planowania strategii obronnych państw partnerskich, nieustanna gotowość do wzięcia udziału w operacjach o charakterze pokojowym pod nadzorem Narodów Zjednoczonych lub też Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie, wspólne ćwiczenia.

Zasadnicze cele współdziałania zostały zamieszone w ramach indywidualnego Programu Partnerstwa. Zawierały one głównie postulat działania w kierunku osiągnięcia interoperacyjności oraz zgodności i wzajemnego uzupełniania z organami Paktu Północnoatlantyckiego. Czynne uczestnictwo w "Partnerstwie dla pokoju" jest bodźcem do dokonania głębokiej odnowy sił zbrojnych.

Podstawowym narzędziem realizacji współdziałania wraz z Paktem Północnoatlantyckim w sferze programu "Partnerstwa dla Pokoju" jest tworzenie dla każdego członka oddzielnego, rocznego planu partnerskiego. Plany takie zawierają najistotniejsze kwestie związane z obronnością danego członka programu. Taki system niesie ze sobą wiele korzyści chociażby tj.: jasne sprecyzowanie wymaganych stopni interoperacyjności dla konkretnych ogniw w strukturach dowodzenia oraz łączności, odkrycie "NATO-wskich" technik współpracy na płaszczyznach: politycznej i przede wszystkim wojskowej w potencjalnych stanach zagrożenia, jak również działaniem międzynarodowych jednostek dowodzenia.

Polska nawet po przystąpieniu do Paktu Północnoatlantyckiego, zamierza w dalszym ciągu działać w ramach "Partnerstwa dla pokoju". Jak dotychczas znajdowaliśmy się w czołówce państw najprężniej udzielających się w tej organizacji. Taka postawa stanowi doskonałą okazję do pokazania się w roli czynnego członka Paktu jak również do ściślejszej współpracy z krajami sąsiednimi w dziedzinie obronności.

Program "Partnerstwo dla pokoju" jest dowodem na to, że współpraca międzynarodowa jest możliwa nie tylko na płaszczyźnie politycznej ale także militarnej. Od momentu powstania umacnia on fundamenty demokracji, nieustannie rozszerza pole swej działalności międzynarodowej jak również przyczynia się do utrwalania pokoju, bezpieczeństwa i jedności Europy.