Słowo polityka wywodzi się od greckiego wyrazu polityka, który oznacza sprawowanie władzy w państwie. Polityka z definicji to jedna metod organizowania się danego społeczeństwa w celu realizacji określonych celów. Ponad to polityka oznaczać może również określony sposób działania i przewodzenia. Polityka związana jest więc z władzą, z rządzeniem danym państwem oraz z utrzymywaniem stosunków międzynarodowych z innymi państwami. Ponad to polityka wiąże się również z regulacjami i planami postępowania tych, którzy sprawują władzę. W polityce istotna role odgrywają tak zwane doktryny polityczne. Oznaczają one metody i sposoby działania w zakresie uprawiania polityki. Doktryny pozwalają odpowiednio ustosunkować się do określonych poglądów poszczególnych partii politycznych, związanych ze społeczeństwem, polityka i państwem. Wyraz doktryna wywodzi się z języka łacińskiego, gdzie "doctrina" oznacza naukę. Doktryna oznacza więc zespół twierdzeń, założeń i dogmatów politycznych; wiąże się z systemem działania oraz myślenia. Doktryny polityczne to zatem zbiory poglądów na Zycie polityczne określonego społeczeństwa. Istotna role odgrywają tutaj poglądy odnoszące się do władzy oraz ustroju politycznego danego państwa. Doktryna polityczna dotyczy przy tym podstawowych założeń związanych z funkcjonowaniem państwa oraz społeczeństwa. Doktryna często związana jest z ideologią czyli ze zbiorem przekonań uzasadniającym daną instytucję społeczną lub tez dane działanie. Przykładem może być tu ideologia socjalistyczna i tak zwana doktryna proletariatu. Doktryny polityczne zwykle wskazują metody realizacji celów i poglądów związanych ze społeczeństwem i państwem. We współczesnym świecie mamy do czynienia z wieloma doktrynami politycznymi, ich klasyfikacja przedstawia się następująco: doktryny rewolucyjne, doktryny konserwatywne, doktryny reformistyczne oraz doktryny reakcyjne. Doktryny rewolucyjne związane są z propagowaniem zmian w rzeczywistości społecznej na drodze rewolucji, często przy użyciu siły. Przykładami tego typu doktryn są doktryny: marynizm, leninizm, maoizm. Przykładami zdarzeń są rewolucja październikowa w Rosji oraz rewolucja kulturalna w Chinach, jak również współcześnie rewolucja islamska w Iranie. Doktryny konserwatywne, inaczej nazywa się zachowawczymi. Propagują one dostosowanie się i utrzymanie panujących stosunków społecznych oraz politycznych. Ten typ doktryn jest obecny niemalże we wszystkich ruchach oraz programach partii politycznych. Doktryny reformistyczne propagują z kolei zmiany i reformy społeczne oraz polityczne o charakterze ewolucyjnym. Przykładem są tutaj: reformizm, będący podstawą współczesnej socjaldemokracji oraz nurt zwany rewizjonizmem. Doktryny reakcyjne natomiast nawiązują do starego, tradycyjnego porządku społecznego oraz politycznego. Często z tego typu doktrynami można się spotkać we Współczesnej Europie Środkowo-Wschodniej, gdzie niektórzy nawołują do powrotu porządku związanego z realnym socjalizmem. Styl myślenia oraz sposoby działania poszczególnych ruchów mogą się zmieniać w zależności od istniejącej sytuacji politycznej oraz społecznej. Oprócz zaprezentowanej klasyfikacji również stosuje się podział, wywodzący się z tradycji rewolucji burżuazyjnej we Francji, na: doktryny lewicowe, centrowe oraz doktryny prawicowe. Podział ten ma swą genezę w miejscu, jakie zajmowali na Sali posiedzeń przedstawiciele poszczególnych ugrupowań i z tezami jakie wygłaszali na temat rewolucji francuskiej. I tak po lewicy byli reprezentanci poglądu, że rewolucja wcale nie przyczyniła się do powstania sprawiedliwości i jakiegoś nowego i sprawiedliwego porządku, po prawicy zasiadali zwolennicy powrotu do stanu przed rewolucja czyli do przywrócenia feudalnych stosunków społecznych, natomiast centrum zajmowali zwolennicy tego co się stało, ludzie zadowoleni z zastanych przemian Odnosząc to do współczesnych doktryn można stwierdzić iż: Doktryny lewicowe przyjmują w swych założeniach idee sprawiedliwości społecznej, twierdząc ze wszelkie nierówności społeczne nie są czymś naturalnym. Propagują więc prawa kobiet, mniejszości narodowych i etnicznych oraz domagają się zniesienia segregacji rasowej i wszelkiej dyskryminacji. Zwolennicy doktryn lewicowych wywodzą się z ugrupowań komunistycznych, socjalistycznych oraz socjaldemokratycznych. Doktryny centrowe propagują utrzymanie stanu równowagi między interesami przeróżnych warstw oraz grup społecznych. Reprezentanci tychże doktryn twierdzą ,że nierówności społeczne, chociaż nie są czymś naturalnym, to państwo nie powinno interweniować w ich zacieranie; powinny być one niwelowane przez samo społeczeństwo. Doktryny centrowe stanowią jakby środek sceny politycznej, a uosabiają je współcześnie najczęściej partie o charakterze liberalnym. Doktryny prawicowe z kolei twierdzą ,że nierówności są czymś naturalnym, opowiadają się one za społeczeństwem zhierarchizowanym. Przedstawiciele tychże doktryn są zwolennikami utrzymania takiej struktury społecznej, w której podział na grupy i warstwy społeczne jest czymś naturalnym. Dla nich istotne znaczenie maja takie kwestie jak: kultura, tradycja narodowa i państwowa oraz religia. Przykładem zwolenników tej doktryny są partie konserwatywne. Obecne kryteria typologii doktryn są bardziej skomplikowanie i złożone, bowiem podobnie ja w przypadku klasyfikacji doktryn na rewolucyjne, konserwatywne, reformistyczne oraz reakcyjne; typologia na doktryny lewicowe, prawicowe oraz centrowe może przebiegać również w obszarze ruchu politycznego. Współczesna scena polityczna charakteryzuje się obecnością pragmatyzmu aniżeli przywiązaniem do jakiejś konkretnej doktryny czy ideologii. Dlatego też poszczególne programy polityczne mogą łączyć w sobie elementy różnych doktryn, na przykład: program gospodarczy może być lewicowy, zaś program społeczny może mieć charakter prawicowy. Takie przypadki bardzo czerstwo są obecne w polskim życiu politycznym. Ponad to możemy jeszcze wyróżnić doktryny: konserwatywne, chadeckie, socjaldemokratyczne oraz komunistyczne.
