We współczesnym świecie coraz częściej mówi się o wspólnocie kulturowej wielu narodów. Dotyczy to zwłaszcza starego, coraz bardziej integrującego się kontynentu europejskiego. Aby zdefiniować wspólnotę kulturową narodów, należy najpierw zdefiniować pojęcia kultury i narodu. Sam wyraz kultura pochodzi z języka łacińskiego, w którym "agri kultur", oznaczało uprawę roli. Dziś istnieje wiele definicji kultury. Kultura stanowi istotną cechę każdego społeczeństwa., a zdefiniować ja można jako "społecznie przekazywane dziedzictwo wytworów, wiedzy, wierzeń, wartości i normatywnych oczekiwań, które zapewnia członkom danego społeczeństwa narzędzia do rozwiązywania pojawiających się problemów". Kultura może być przy tym materialna oraz niematerialna. Do kultury materialnej zalicza się wszelkie materialne wytwory społeczeństwa, zaś do kultury niematerialnej zalicza się duchowe wytwory społeczeństwa czyli wiedzę, przekonania, wartości, symbole, normy. W szerokim zatem znaczeniu kultura obejmuje wszystko co jest wynikiem działalności ludzkiej. Natomiast słowo naród pochodzi od łacińskiego wyrazu "natio", co oznacza "rodzić się". Naród to historycznie wytworzona, trwała wspólnota ludzi, ukształtowana na gruncie wspólnych losów dziejowych, kultury, języka terytorium i życia ekonomicznego. Czynniki narodowotwórcze to: język, wspólna historia, kultura, wspólne pochodzenie etniczne, terytorium, świadomość "my". Powstanie wspólnoty narodowej jest jednym z najbardziej znaczących przejawów życia zbiorowego. Kultura narodowa zatem to całość dorobku określonego narodu, to po prostu kultura danego narodu. Kiedy natomiast mówimy o wspólnocie kulturowej narodów to mówimy o całości społecznego dorobku wielu narodów, narodów, które chcą ze sobą współpracować i są nawzajem siei ciekawe. Wspólnoty takiej nie stworzą narody, które izolują się od siebie, nie chcą korzystać ze swoich wytworów, ani siebie poznawać. Wspólnota kulturowa kształtowała się na przestrzeni wielu lat. Była bowiem kształtowana przez cywilizacje starożytne oraz jest kształtowana również współcześnie. Istotna rola przypada tu cywilizacjom starożytnym. Historia ludzkości liczy około pół miliona lat, natomiast dowody na istnienie społeczeństw różnych od dawniejszych formacji społecznych między innymi pod względem rozwoju miast, pisma, istnienia nauki czy sztuki, sięgają około 6000 lat p.n.e. Najwcześniejsze rozwinęły się na Środkowym Wschodzie, głównie w żyznych dolinach rzek. Około 2000 lat p.n.e. powstało Cesarstwo Chińskie; w tym też okresie tworzyły się państwa na obszarze dzisiejszych Indii i Pakistanu. Kilka cywilizacji istniało w dzisiejszym Meksyku i Ameryce Łacińskiej: Aztekowie w Meksyku, Majowie na półwyspie Jukatan i Inkowie w Peru. Swoją wielkość często osiągały one poprzez podboje i włączanie innych ludów. Tak było w przypadku dawnych Chin i Rzymu. W swoim szczytowym okresie, w I wieku naszej ery Cesarstwo Rzymskie rozciągało się od Wysp Brytyjskich na północnym zachodzie Europy aż po Azję Środkową; tak też było w przypadku cywilizacji bliskowschodniej (islamskiej), która ukształtowawszy się na półwyspie Arabskim w siódmym wieku n.e., rozprzestrzeniła się następnie na północną Afrykę i Półwysep Iberyjski oraz w przypadku cywilizacji zachodniej (zachodnioeuropejskiej czy euroamerykańskiej), która swym zasięgiem objęła wiele kręgów kulturowych. Cywilizacje te stanowiły zwykle przestrzeń, w której społeczeństwa kształtowały i rozwijały swe kultury. Przejawiało się to między innymi w wytworach kultury materialnej (literaturze, architekturze, ikonografii). Bogactwo kultury materialnej jak również niematerialnej stanowiła starożytna Grecja. Tam bowiem tworzyli pierwsi filozofowie, tam powstał teatr, poezja epicka oraz komedia; tam tez rozwijała się sztuka: rzeźba, architektura. W starożytnej Grecji zrodziła się także idea humanizmu oraz podstawy współczesnego ustroju demokratycznego. Najbardziej ceniona wartością była bowiem, podobnie jak we współczesnym świecie, wolność. Również w starożytnej Grecji powstała idea igrzysk olimpijskich, która podtrzymywana jest po dzień dzisiejszy. Z czasów antycznych pochodzą także szkoły: gimnazjum czy liceum. Inne cywilizacje, które wniosły wkład w uformowanie się wspólnoty kulturowej to cywilizacja sumeryjska, egipska czy chińska. Cywilizacji sumeryjskiej współcześni zawdzięczają: wynalezienie cyfr oraz pisma, najpierw piktograficznego, potem klinowego; oraz wprowadzenie dwunasto miesięcznego kalendarza. Egipcjanom z kolei współcześni zawdzięczają: pismo piktograficzne, szkło, monumentalne budowle. Dawnym mieszkańcom Indii i Pakistanu zawdzięcza się kanalizację w domach oraz wodociągi; natomiast Chińczykom wiele wynalazków, które przyczyniły się do rozwoju rolnictwa, jak na przykład żelazny pług. Cywilizacja asyryjska przyczyniła się do rozwoju inżynierii w zakresie irygacji, zaś cywilizacja fenicka wprowadziła różne innowacje do handlu i żeglugi. Obok starożytnej Grecji oraz wymienionych cywilizacji, bardzo istotną rolę odegrał także starożytny Rzym. Przede wszystkim do historii przeszedł on jako wzór organizacji państwowej, która jest oparta na prawie stanowionym. Prawo Rzymian uważane jest przez wielu ekspertów za najdoskonalsze osiągnięcie tego społeczeństwa. Są również tacy, którzy uważają, iż prawo rzymskie, obok filozofii starożytnej Grecji i chrześcijaństwa, wywarło istotny wpływ na historię ludzkiej cywilizacji. Starożytni Rzymianie byli ponad to doskonałymi budowniczymi i inżynierami, a z ich pomysłów czerpała przez wieki architektura oraz inżynieria sanitarna. Ponad to dzięki kulturze starożytnego Rzymu duża część narodów świata posługuje się tym samym pismem, a język rzymian - łacina, przez wiele wieków uważany był za uniwersalny język krajów europejskich. Powyższe przykłady wskazują, iż obecna cywilizacja europejska przejęła bardzo wiele od antycznych cywilizacji. Przykładem jest także składana po dziś dzień przez młodych lekarzy przysięga Hipokratesa, którego słynna teza "Primum non nocere", stanowi główną zasadę leczenia chorych. Każda cywilizacja ma własną chronologie dziejów, tradycji i obyczajów. Każda tworzy przestrzeń, w której społeczeństwa kształtują i rozwijają swe kultury. Kultury te różnią się historią, przekonaniami, normami i wartościami. Znaczna jest także różnorodność zachowań i praktyk oraz różnorodność co do sposobów budowania związków między swoimi członkami. Nie mniej jednak na przestrzeni wieków wielokrotnie dochodziło do wpływania i mieszania się ze sobą tych kultur. Czynnikiem , który sprzyjał takim procesom były ruchy wędrówkowe ludności czyli migracje. Z migracjami człowiek miał do czynienia od samego początku. Już bowiem w czasach starożytnych odbywały się wędrówki ludów morskich (XV-XIII przed naszą erą) oraz ludów celtyckich ( VII-IV przed naszą erą), u schyłku antyku, a na początku wieków średnich mieliśmy natomiast do czynienia z wędrówkami plemion barbarzyńskich. Następnie czasy nowożytne, w szczególności zaś wiek dziewiętnasty oraz dwudziesty, to czasy charakteryzujące się masowymi migracjami, nie tylko na terytorium Europy ale i migracjami kontynentalnymi. Kolejnym czynnikiem mogącym wpływać na formowanie się wspólnoty kulturowej jest religia. Religia jest siłą spajającą społeczeństwo, ponieważ zapewnia wspólne przekonania, wartości i normy, na postawie których ludzie mogą stworzyć wspólną tożsamość. Dając odpowiedzi na fundamentalne pytania o ludzką egzystencje i ludzkie cele w życiu, staje się siłą konsolidującą, ustanawiającą wspólne podstawy życia społecznego. Taką też rolę odegrało chrześcijaństwo w cywilizacji europejskiej. Wspólnotę kulturową Europy tworzą różne narody. W obecnej chwili także i Polska jest krajem, którego kultura wchodzi w skład kultury europejskiej. Polska przy tym, jako kraj o bardzo bogatej historii i tradycjach, może zaoferować wiele.
Szczególne znaczenie ma tutaj sztuka polska, literatura, malarstwo oraz muzyka. Najlepszym przykładem na to jest postać oraz twórczość muzyczna Fryderyka Chopina, która znana jest praktycznie w całym zachodnim świecie, a także w Japonii i Chinach. Kształtowanie się wspólnoty kulturowej narodów związane jest także z występującymi współcześnie procesami globalizacji. Proces ten powoli zaczyna obejmować wszystkie dziedziny życia społecznego, dlatego też przy okazji współpracy europejskiej, często pojawiają się stwierdzenia dotyczące budowy kulturowej tożsamości kontynentu. Przemawia za tym wiele, miedzy innymi przywiązanie do tradycji, wspólne, mające wymiar historyczny doświadczenie wieloetniczności, ustrój demokratyczny oraz solidarność. Współcześnie kultura zaczyna pełnić bardzo istotna rolę w wielu dziedzinach międzynarodowych stosunków. Ważne jest przy tym to, iż służy ona integracji społeczeństw oraz sprzyja dialogowi między różnymi zbiorowościami. Między innymi dlatego warto pamiętać o słowach jakie na temat kultury wypowiedzieli miedzy innymi: Henryk Enzelberg: "Gdyby z kultury wykreślić wszystko to, co w nią włożyli ludzie bez wiary w człowieka i jego przeszłość, niewiele by z tej kultury zostało."; Johann Gottfried Herder:" Kultura umożliwia rozkwit najpiękniejszych zdolności człowieka"; Andre Malraux: "Kultura jest tym, co sprawiło, że człowiek jest czymś innym niż przypadkowym wydarzeniem w przyrodzie"; Henryk Enzelberg: "Kultura jest próbą zmuszenia dziejów, żeby służyły wartości"
