Początki Zakonu Kamedułów miały miejsce w dziesiątym wieku we Włoszech. Zgromadzenie to zostało założone przez św. Romualda pochodzącego z książęcej rodziny. Młodość Romualda przepływała beztrosko na zabawach oraz polowaniach. Tak było do 20 roku jego życia. Momentem, który wszystko zmienił w życiu Romualda była śmierć jego wuja, który umarł podczas pojedynku z jego ojcem Sergiuszem. W związku z tym wydarzeniem, które mocno wpłynęło na jego sumienie postanawia resztę życia spędzić w benedyktyńskim klasztorze w miejscowości Classe. Reguła tego zakonu nie była dla niego wystarczająca, gdyż podjął on decyzję o opuszczeniu go na rzecz życia pustelniczego cechującego się surowością oraz samotnością. Zaopiekował się nim żyjący w pobliskich lasach pustelnik Maryna. Od tej pory Romuald wdraża w swoje życie surowość oraz wyrzeczenie się wszystkiego co złe. Po jakimś czasie wokół Romualda zaczęły gromadzić się ludzie, którzy prosili go o pomoc i przewodnictwo w kwestiach duchowych.. Zaczął on dużo podróżować, a cel tych wszystkich wyjazdów upatrywał w zakładaniu nowych pustelni, gdyż liczba jego uczniów nadal rosła. Romuald pod koniec swojego życia założył pustelnię w Cameldoli, która stała się jedną z najważniejszych. Od nazwy tej właśnie miejscowości pochodzi nazwa ich zgromadzenia określanego w Kościele. W 1027 roku zmarł Romuald. Przyczyną jego śmierci był surowy styl życia oraz wykraczająca ponad siły ludzkie ciężka praca. W 1524 roku Paweł Justiniani odświeżył charyzmat w tym zakonie.

W życiu codziennym zakonu mnich, który jest eremitą czyni wszystko na cześć i oddanie chwały samemu Bogu. Życie jego jest ściśle do tego dostosowane. Módl się oraz pracuj jest mottem, któremu przez tyle wieków zakon ten był wierny. Modlitwa i praca jest obowiązkiem każdego mnicha, który chce prowadzić pustelniczy tryb życia. Tutaj widać szczególny wymiar ascezy porównywanej z ziemią, która poddana długo terminowej obróbce po jakimś czasie wydaje plon dokonały w postaci owoców duchowych.

W Zakonie Kamedułów panuje duch kontemplacji i modlitwy. Miejsca zakonne zakłada się z daleka od miejsc, gdzie egzystuje człowiek. Reguła w ich zakonie nie zezwala nawet na odwiedzanie swoich rodzin. Mnisi na rzecz spokojnego oraz modlitewnego życia dokonują odrzucenia tego co związane jest ze współczesną cywilizacją oraz z techniką: radiem i telewizją. W taki sposób charyzmat zakonu rozwija się prawidłowo. Zakonnicy dbając o swój rozwój intelektualny często korzystają z bibliotek, które znajdują się na terenie zgromadzenia. Poszerzane są one o coraz to nowe pozycje. Osobne eremickie domki zamieszkane są przez ojców, którzy uprawiają przy nich niewielkie ogródki. Spotkania wszystkich mieszkańców klasztoru odbywają się w jednym roku parę razy. Wówczas to mnisi zasiadają przy stole. W celu budowania wspólnoty wynikającej z reguły zgromadzenia organizuje się wyjazdy trwające cały dzień. W tym przypadku mnisi mogą opuścić mury zgromadzenia. Posiłki przygotowywane są przez braci, którzy roznoszą je bezpośrednio do cel mnichów. Bracia nie jedzą mięsa. Żywią się generalnie jarzynami owocami oraz rybami. Posiłki są tak przygotowane aby były pożywne oraz kaloryczne. Dba się również o ich skromność i prostotę. Dzień mnichów zaczyna się bardzo wcześnie, bo o godzinie 3.30 wstają aby za 15 minut spotkać się na modlitwie. Z samego rana odprawiają oni modlitwę brewiarzową czyli godzinę w której czytają psalmy. Następny element w modlitwie jest oparty o lectio divina polegającym na czytaniu duchowym. Końcowym etapem jest msza św. wspólnie koncelebrowana. Czas przed południem wypełniony jest modlitwą dziękczynną oraz wspólnym odmawianiem różańcu. Mnisi pracują również fizycznie. Czas wyznaczony na taką działalność przypada z samego rana tj. od godziny 8.15 do 11.45, po nim następuje modlitwa odmawiana w kościele, następnie w samo południe śpiewany jest Anioł Pański. Do godziny czternastej jest czas wolny, a po nim następuje modlitwa popołudniowa oraz praca fizyczna do godziny szesnastej. O siedemnastej godzinie mnisi jedzą kolacje. Po niej następuje godzinna medytacja oraz nieszpory. Koniec dnia zakonnicy wieńczą o godzinie 19.30 modlitwą, po czym udają się na miejsce swojego spoczynku jakim jest cela. Od godziny 20.30 do 21.00 bracia idą spać. Zakonnicy pracują w ogrodzie, stajni oraz sadzie. Muszą wkładać w nią dość siły, gdyż niekiedy jest ona ciężką fizyczną pracą do wykonania. Przy jej wykonaniu zobowiązani są milczeć. Mnisi mają świadomość tego, że służą swojemu zgromadzeniu jak i Kościołowi oraz światu. Kameduła prowadzi życie ciężkie oparte na twardych regułach: ascezie i prostocie oraz surowości życia. Tylko prawdziwe oraz wynikające z ofiarności serca powołanie, a także rezygnacje z tego co oferuje świat człowiekowi może pomóc kamedule wytrwać na swojej drodze życia. Posłuszeństwo i oddanie wobec swoich przełożonych wynikają z pokory i ubóstwa jakie prowadzi się w zgromadzeniu. Tylko wytrwałość i wielka miłość do Boga pozwalają na zniesienie samotności i trudów takiej formy życia. Każdy chcący wstąpić do zgromadzenia kamedułów musi mieć ukończony 20 rok życia. Życie we wspólnocie zaczyna się okresem półrocznego postulatu. Po przejściu postulatu rozpoczyna się nowicjat trwający dwa lata. Po nim mnich składa ślub na określony czas. Po 3 latach spędzonych w zgromadzeniu zakonnik podejmuje się złożenia ślubów wieczystych.