Indywidualne style działania opierają się na wrodzonym zapotrzebowaniu jednostki na stymulację. Duży wpływ ma środowisko zewnętrzne, w jakim zachodzi rozwój działającej jednostki, ale podstawę stanowi zakodowany genetycznie temperament, zwłaszcza reaktywność i ruchliwość.
Aktywność składa się z podejmowanych przez jednostkę czynności. Możemy je za Tomaszewskim podzielić na:
- Czynności zasadnicze - prowadzące w sposób bezpośredni do osiągnięcia określonego wyniku działania lub jego modyfikacji
- Czynności pomocnicze - współokreślające warunki dla działań zasadniczych, w sposób pośredni modyfikują wynik działania. Wyróżniamy wśród nich:
- czynności przygotowawcze - zapewnienie warunków do przebiegu czynności zasadniczej
- czynności zabezpieczające
- czynności kontrolne - ustalenie stopnia zbieżności między wynikiem oczekiwanym a osiągniętym
- czynności korekcyjne - zmiana warunków podczas wykonywania czynności zasadniczych lub samych czynności
Temperament natomiast to wg Strelaua względnie stałe cechy organizmu określające jego gospodarkę energetyczną. Reaktywność jako składnik temperamentalny określa intensywność reakcji organizmu na czynniki zewnętrzne. Wysoko reaktywne jednostki są bardziej wrażliwe na bodźce, ale mniej wydolne energetycznie. Aktywność natomiast to tendencja do podejmowania przez jednostkę działań na określonym poziomie stymulacji. Obydwa składniki temperamentu są wzajemnie powiązane. Osoby wysoko reaktywne charakteryzują się niskim progiem wrażliwości układu nerwowego, dlatego nie muszą być szczególnie aktywne, żeby zapewnić sobie optymalny poziom pobudzenia. Nisko reaktywni natomiast muszą podejmować więcej i bardziej intensywne działania.
Postulowany kształt zależności między podejmowanymi czynnościami a temperamentem:
Hp1:
- jednostki wysoko reaktywne podejmują więcej czynności pomocniczych niż zasadniczych, ponieważ pozwala im to na uniknięcia nadmiaru napięć, które mogłyby obniżyć jakość działania
- jednostki nisko reaktywne, w celu osiągnięcia optymalnego poziomu pobudzenia, wykonują więcej działań zasadniczych
Hp2:
- jednostki wysoko reaktywne preferują wykonywanie długich czynności w sposób przerywany
- jednostki nisko reaktywne z racji wyższego progu wrażliwości mogą wykonywać czynności ciągłe bez obawy nadmiernej stymulacji
Hp3:
- jednostki wysoko reaktywne wolą czynności różnorodne niż jednorodne, z częstą zmianą wykonywanych działań
- jednostki nisko reaktywne odwrotnie - preferują angażowanie się w wykonanie czynności jednorodnych
Przykłady z badań wykazują, że:
- Wysoko reaktywni kierowcy taksówek poświęcają więcej czasu na przerwy w pracy w ciągu nocy niż w ciągu dnia w porównaniu z kierowcami, którzy są nisko reaktywni, również dokonują więcej przeglądów technicznych samochodu. Nie zaobserwowano natomiast różnic w efektywności pracy.
- Pod względem wyborów zawodowych, daje się zaobserwować trend do wybierania dziedzin o mniejszym zagrożeniu społecznym przez osoby wysoko reaktywne, np. częściej zostają bibliotekarzami niż prawnikami
- Osoby wysoko reaktywne prowadzą mniej ryzykowny tryb życia, dlatego pilotów, taterników i innych sportowców, zwłaszcza w dziedzinach związanych z zagrożeniem fizycznym charakteryzuje raczej niska reaktywność.
