Właściwe postawy rodzicielskie:
- POSTAWA AKCEPTACJI DZIECKA - czyli przyjęcie dziecka takim, jakim jest, ze wszystkimi jego cechami fizycznymi, psychicznymi, przejawianymi możliwościami i trudnościami; rodzice dają dziecku do zrozumienia, że jest przez nich kochane i cenione, oraz że znają oni jego potrzeby i starają się je zaspokajać; w takiej rodzinie dziecko czuje się bezpiecznie, czerpie radość ze swego istnienia, potrafi nawiązywać trwałe więzi emocjonalne z bliskimi osobami oraz wyrażać swoje uczucia, jest wesołe, miłe i odważne
- POSTAWA WSPÓŁDZIAŁANIA Z DZIECKIEM - świadczy o zainteresowaniu rodziców dzieckiem, tym, co ono robi; rodzice angażują dziecko w zajęcia i sprawy domowe (odpowiednie dla jego możliwości rozwojowych); dziecko ma prawo do wyrażania własnych opinii i decydowania o sprawach bliskich mu osób; w rodzinie czuje się potrzebne i wartościowe
- POSTAWA UDZIELENIA DZIECKU ROZUMNEJ SWOBODY - rodzice darzą dziecko zaufaniem, przez co pozostawiają mu duży margines swobody w działaniu przy jednoczesnym utrzymaniu swojego autorytetu i odpowiednim kierowaniu wyborami dziecka; dziecko z takiej rodziny jest bystre, pomysłowe, zdolne do współdziałania z rówieśnikami
- POSTAWA UZNAWANIA PRAW DZIECKA - rodzice pozwalają dziecku na samodzielne działanie przy jednoczesnym uświadamianiu mu jego odpowiedzialności za konsekwencje tego działania; rodzice kierują dzieckiem stosując sugestie, wyjaśnienia i tłumaczenie oraz wspólne uzgadnianie jego praw i obowiązków; dziecko dokładnie wie, czego się od niego oczekuje (na miarę jego możliwości rozwojowych); dziecko z takiej rodziny cechuje samodzielność, lojalność, solidarność
Niewłaściwe postawy rodzicielskie:
- POSTAWA ODTRĄCAJĄCA - cechuje ją nadmierny dystans uczuciowy i dominacja rodziców; dziecko jest swoich opiekunów ciężarem i wzbudza w nich niechęć; rodzice otwarcie krytykują dziecko, nie dopuszczają go do głosu, stosują surowe kary i represyjne żądania, często też postępują z nim w sposób brutalny
- POSTAWA UNIKAJĄCA - cechuje ją nadmierny dystansem uczuciowy rodziców wobec dziecka przy jednoczesnej uległości i bierności; rodzice wykazują beztroskę posuniętą aż do braku odpowiedzialności; ignorują dziecko i zaniedbują je pod względem uczuciowym i opiekuńczym; nie stawiają mu wymagań; dzieci z takich rodzin nie mają wytrwałości w działaniu, są nieufne, strachliwe, konfliktowe w kontaktach z ludźmi
- POSTAWA NADMIERNIE WYMAGAJĄCA - przejawia się dominacją rodziców w postępowaniu z dzieckiem i zmuszaniem go do dostosowywania się do wytworzonego przez nich wzoru przy jednoczesnym braku liczenia się z możliwościami dziecka; rodzice nie respektują praw dziecka i nie szanują jego indywidualności, stawiają mu wygórowane wymagania, ograniczają jego samodzielność i swobodę, narzucają swoją wolę przez zmuszanie, stosowanie nagan i sztywnych reguł postępowania; dzieci z takich rodzin cechuje brak wiary we własne siły, niepewność, lękliwość, uległość, są przewrażliwione i wykazują braki w zdolności koncentracji uwagi
- POSTAWA NADMIERNIE CHRONIĄCA - charakteryzuje ją bezkrytyczne podejście rodziców do dziecka, uważają oni je za wzór doskonałości, ulegają mu i tolerują niewłaściwe postępowanie; rodzice zaspokajają każdy kaprys dziecka i pozwalają mu panować nad całą rodziną; są przesadnie opiekuńczy i nadmiernie troskliwi, przez co utrudniają dziecku naukę samodzielnego działania; dzieci z takich rodzin charakteryzuje opóźnienie dojrzałości społecznej, bierność, jak również zarozumiałość i poczucie zawyżonej wartości, nadmierna pewność siebie, zależność od matki i nieustępliwość
