Życie i twórczość Ludwika van Beethovena oscylowały wokół dwóch miejsc: Bonn, miasteczka w którym się urodzin, oraz Wiednia, centrum muzyki ówczesnych czasów, miejsca, gdzie dojrzał jego styl. Beethoven był rewolucjonistą muzyki wykraczającym poza granice swej epoki tak dalece, że nawet możemy powiedzieć, że wśród Wiedeńczyków doby XVIII i XIX wieku niezrozumiany. Oznacza to nie mniej nie więcej niż to, że był geniuszem, on i jego dzieło.

--Bonn--

Ludwig van Beethoven urodził się 17 grudnia 1770 roku w rodzinie mieszczan z Flandrii. Miasteczkiem dzieciństwa kompozytora było Bonn. Tam dziadek - także Ludwig - zapoczątkował tradycję muzykowania w rodzinie Beethovenów. Sam pełniąc wysokie funkcje na dworze kurfirstów ( Klemensa Augusta, Maksymiliana Fryderyka, Maksymiliana Franciszka ), zaszczepił ową miłość do muzyki w kolejnych pokoleniach swej rodziny. Ojcem kompozytora przeze mnie omawianego był Johann Beethoven. Ten również pracował jako muzyk na tymże dworze. Jako, że Bonn było wystarczająco dobrą lokalizacją, pozostał tam, zakładając rodzinę. W roku 1778 w Bonn została otwarta "scena narodowa", na której były wystawiane opery włoskie i francuskie, co z pewnością dostarczało wielkich wrażeń estetycznych rodzinie muzyków. Johann Beethoven ożenił się z Marią Magdaleną Keverich, a na Bonngasse urodził się mały Ludwig. Niestety ognisko domowe przygasało ze względu na nałóg ojca, który miał problemy z alkoholem. Ponadto był nie lubiany w orkiestrze dworskiej, bowiem znany był jako osoba za wszelka cenę starająca się przypodobać kierownictwu. Maria Magdalena, matka Ludwika, była natomiast gospodynią i opiekowała się synem w domu. Mały Beethoven chociaż przez kilka lat stronił niemalże od muzyki, otrzymywał od najmłodszych lat wykształcenie w zakresie muzyki. Uczy się gry na skrzypcach, fortepianie, a także pobiera lekcje kompozycji, która zdawała się go najbardziej przyciągać. Początkowo młodego kompozytora uczył Pfeiffer, znajomy ojca, jednak w czasie późniejszym kształceniem chłopca zajął się Christian Neefe, który ukazał Beethovenowi drogę do sztuki, wręczając mu Das wohltemperierte Klavier Jana Sebastiana Bacha. W wieku ośmiu lat Beethoven daje pierwsze koncerty. Już w tym czasie komponuje: dziewięć wariacji, Rondo A- dur, kołysankę Dla niemowlęcia( 11 lat). W wieku 12 lat Beethoven zaczyna pracować. Początkowo pomaga Neefemu , a nawet zastępuje go, jednak od 13 roku życia pobiera pensję. Bywa także na spotkaniach muzycznych, gdzie poznaje tak światłych ludzi jak: Franza Gerharda ( lekarza, którego poznał na przyjęciu w domu Breuningów), hrabiego Ferdynanda Waldsteina (jemu to w czasie późniejszym dedykuje Sonatę fortepianową C- dur ). Po raz pierwszy Ludwig zawitał do Wiednia w 1787 roku, jednak po śmierci matki był zmuszony do tymczasowego powrotu. Wówczas opiekuje się rodziną, a jego bracia wydają najbłahsze utwory kompozytora bez jego wiedzy. W roku 1791 Neefe wydaje m. in.: Kwartety smyczkowe Beethovena. Rok później, czyli w 1792 roku, umiera ojciec Beethovena, tak więc ciężar opieki nad bliskimi przytłacza go jeszcze bardziej. Mimo to, wyjeżdża do Wiednia.

--Wiedeń--

W roku 1792 Beethoven rozpoczyna swe życie w stolicy muzyki klasycyzmu, w Wiedniu. Tam, aby zaistnieć musi dopasowywać się do stylu wyższych sfer, bywa na salonach, obcuje z arystokracją, a wszystko to dlatego , aby mieć z tego korzyści finansowe, bowiem Beethoven życiem swoim manifestował niemalże niezależność artysty względem dworów. Stąd też był zdany tylko na zlecenia, mecenat sztuki. W Wiedniu bywa zatem u księcia Lichnowskiego, na salonach wydawców, m. in.: Steinera, zaprzyjaźnia się z Karolem Amendą. 29/ 30 marca 1795 rok to data pierwszego występu publicznego przed wiedeńską publicznością. Podobno od tego czasu Beethoven był zestawiany w opozycji stylem z Hummelem ( na dobrą sprawę, kompozytorzy byli przyjaciółmi). W roku 1796 kompozytor wyjeżdża raz jedyny do Pragi i Berlina, gdzie zarabia na lekcjach muzyki. Pisze wówczas muzykę kameralną, sonaty, koncerty. Wtedy także pobiera lekcje u Haydna, co okazało się być kompletną pomyłką pedagogiczną i zetknięciem się dwóch skrajnych charakterów. Dzięki swym znajomym instrumentalistom zgłębia tajniki instrumentarium. Wówczas powstają pierwsze dzieła posiadające numer (dzieła opusowane).

Ludwig poznaje młodego członka grupy rewolucyjnych kompozytorów francuskich, Rudolfa Kreutzera (to jemu właśnie dedykuje Sonatę A- dur). Dla grupy rewolucjonistów Beethoven napisał: Pożegnanie obywatela wiedeńskiego przy wymarszu ochotników. Wówczas także pisze swoją pierwszą symfonię, która ma odrobinę z rewolucyjnego charakteru. Około roku 1800 powstają: II Symfonia, muzyka do baletu Prometeusz, Sonaty na fortepian i skrzypce, oratorium Chrystus na Górze Oliwnej.

W 27. roku życia słabnie słuch kompozytora. W 1802 roku spisuje tzw. Testament heiligenstadzki. Pisze III Symfonię ( Eroica). W wielu utworach inspiruje się muzyką ludową.

Kolejnymi ważniejszymi utworami kompozytora są:

  • V Symfonia, czyli symfonia przeznaczenia, losu
  • muzyka do uwertury Egmont,
  • opera Fidelio, która była jedyną operą kompozytora. Napisał ją na zamówienie Theater an der Wien, miała to być opera francuska o tematyce rewolucyjnej, na bazie Leonora, czyli miłość małżeńska Gaveaux`a. Niestety premiera zakończyła się niepowodzeniem, jednak po skróceniu jej i zmianach kosmetycznych została zaakceptowana.
  • oraz kończy pracę nad Symfonią III ( według ucznia Beethovena - Ferdynanda Riesa - miała być ona przeznaczona dla Napoleona Bonaparte, jednak w ostatniej chwili zmienił jej nazwę na Eroica).

Fantazja na fortepian, chór i orkiestrę, w której łączy śpiew z symfonicznym brzmieniem orkiestry.

  • Koncert fortepianowy Es- dur, bogaty w wirtuozerię.

W roku 1808 Hieronim Bonaparte proponuje Beethovenowi funkcję kapelmistrza, jednak Ludwig podpisuje z Wiedniem umowę o stałą pensję z zastrzeżeniem o wolność i niezależność artystyczną w roku 1809.

W roku 1811 w Cieplicach Beethoven spotyka się z Goethem.

Utwory:

  • VI Symfonia F- dur " Pastoralna", symfonia pięcioczęściowa, inspirowana przyrodą, reprezentująca typ symfonii programowej.
  • Sonaty
  • Kwartety smyczkowe
  • Wariacje

Należy pamiętać, że stale pogarsza się słuch kompozytora. Ludwig niemalże w zupełności rezygnuje z życia towarzyskiego, stroni od salonów, wystrzega się aktywności publicznej. Nawiązuje przyjaźń z baronową Dorotą von Ertmann, na której salonach grywał. Beethoven niestety nigdy nie związał się na stałe. Były co prawda szczere starania z jego strony, jednak niezdecydowanie wzbudzało niechęć kandydatek.

Bracia Ludwika przeprowadzają się do Wiednia. Niedługo potem umiera brat, Karol Kasper. Wówczas Beethoven zajmuje się jego synem, także Karolem. Niestety jak się okazuje, Ludwig nie posiadał predyspozycji pedagogicznych, bowiem stosunki między nim, a bratankiem znacznie się pogorszyły, a nawet podobno Karol próbował targnąć się na własne życie wskutek zbyt wielkich wymagań jakie wobec niego miał opiekun.

Utwory:

  • Pieśni solowe
  • kantata Przesławna chwila
  • Sonata Es- dur "Pożegnalna", Sonaty A- dur i B- dur (ostatnie utwory tego gatunku)

11 kwietnia 1814 roku odbył się ostatni występ publiczny kompozytora, na którym było wykonane Trio op. 87

Beethoven głuchnie ostatecznie. Z otoczeniem porozumiewa się przez tzw. zeszyty konwersacyjne.

Symfonie Ludwika van Beethovena mogły być wykonywane od około 1820 roku, kiedy to zaczęły powstawać orkiestry, jednak jedynie utwory, które były wówczas wykonywane to sonaty, koncerty. Prawdopodobnie dzieje się tak dlatego, że już Beethoven zaczyna wychodzić naprzeciw muzyce romantyzmu, nie pozostaje bowiem uległy względem klasycznych norm.

Utwory ostatniego okresu:

  • Missa solemnis
  • IX Symfonia
  • Bagatellen op. 119, op. 126
  • walce
  • Wariacje na temat walca Diabellego op. 109
  • Kwartety smyczkowe

Ludwig nie dość, że trawi go, choroba uszu ( oddziałuje na jego psychikę), popada również w chorobę wątroby (zapalenie) oraz choruje na żółtaczkę. Ponadto u schyłku życia także pogarsza się wzrok.

Kompozytor umiera 26 marca 1827 roku. Pogrzeb odbył się 29 marca 1827 roku w Wiedniu, na cmentarzu Wahring. Szczątki kompozytora w roku 1888 zostały przeniesione do Zentralfriedhof (także w Wiedniu).