Ludwig van Beethoven, uważany za jednego z największych i najważniejszych kompozytorów w historii, przyszedł na świat w Bonn w 1770 roku. Dość wcześnie ukazuje się geniusz kompozytora, bowiem w 1787 roku w wieku 17 lat, młodzieniec zostaje wysłany na naukę do Wiednia, zaś jego pierwsze opublikowane kompozycje pochodzą z 1783 roku. Beethoven miał okazję spotkać się z innym wielkim muzykiem, a mianowicie W.A. Mozartem, co zaowocowało kilkoma lekcjami kompozycji. W niedługim czasie umiera matka Beethovena, a sam kompozytor zmuszony jest do powrotu do rodzinnego Bonn. Jednak nie zostaje w nim zbyt długo, gdyż twórczość młodego muzyka zyskuje aprobatę w oczach Józefa Haydna, który w 1792 roku zaprasza Beethovena z powrotem do Wiednia.

Beethoven oczarowywał wszystkich swoją znakomitą grą na fortepianie, jak i genialnymi kompozycjami. Ogromna popularność przysparzała kompozytorowi rzesze wielbicieli, a co za tym idzie rosły gaże za kompozycje, publikacje i lekcje muzyki.

Nieoczekiwanie jednak nad kompozytorem zawisły czarne chmury: dały o sobie znać pierwsze problemy ze słuchem. Beethoven przeżywa prawdziwe załamanie, gdyż uświadamia sobie fakt, iż proces utraty słuchu jest nieodwracalny i pewnego dnia ogarnie go absolutna cisza.

Za środkowy okres twórczości kompozytora przyjmuje się lata 1802-1815. Wtedy też

w miarę jak pogarszał się jego słuch, kompozytor coraz bardziej stronił od towarzystwa. Nad gwar rozmów przedkładał samotne wycieczki w okolicach Heiligenstadt pod Wiedniem, gdzie ówcześnie mieszkał.

Beethoven w dalszym ciągu przyjmował liczne zamówienia na kompozycje, ale mało które realizowane były na czas. Kompozytor ogłuchł zupełnie przed ukończeniem pięćdziesięciu lat. Jego utwory stawały się coraz mniej zrozumiałe dla ogółu, a sam kompozytor powtarzał, iż komponuje ,,Nie dla was, lecz dla przyszłych czasów''.

Ironią losu pozostaje fakt, iż człowiek który dzięki genialnemu słuchowi zawdzięczał dobrobyt i uznanie dotknięty zostaje kompletną głuchotą. Mimo tego kompozytor nie poddał się i nadal komponował swoje utwory, które odznaczały się niesamowitym kunsztem kompozytorskim. Wielki kompozytor umiera 26 marca 1827 roku w wieku 57 lat, na marskość wątroby.

Do wybitnych dzieł Beethovena zaliczyć można 9 symfonii, 32 sonaty fortepianowe, 9 sonat na skrzypce i fortepian, 5 koncertów fortepianowych, kwartety smyczkowe, utwory wokalno-instrumentalne (Fantazja c-moll, Missa solemnis), opera Fidelio. Ważniejsza od ilości jego dzieł jest ich jakość. Beethovena już za życia okrzyknięto rewolucjonistą muzyki. Sprzeciwił się, bowiem klasycznej formie kompozycji wprowadzając do niej emocje. To bogactwo uczuć i napięć w jego muzyce wprowadziło podwaliny pod przyszły nurt romantyczny w muzyce.

Do innowacji Beethovena w zakresie instrumentarium orkiestrowego jak i zmian w formie kompozycji zaliczyć można:

  • zwiększenie liczebności orkiestry
  • rozbudowanie formy symfonii (rozbudowanie zwłaszcza formy sonatowej)
  • wzbogacenie techniki instrumentalnej
  • nowoczesne potraktowanie fortepianu (ukazanie ogromu możliwości technicznych i kolorystycznych)

Jego kompozycje stanowią niejako pomost łączący okres muzyki klasycystycznej

z romantyzmem, gdyż zawierają w sobie rozwiązania charakterystyczne właśnie dla romantyzmu.

Twórczość Beethovena wywarła olbrzymi wpływ na twórczości późniejszych kompozytorów, do których zaliczyć można m.in.: J. Brahmsa, R. Wagnera, F. Schuberta, P. Czajkowskiego. Kompozycje tego wielkiego kompozytora przygotowały grunt pod muzyczną wypowiedź H. Berlioza, G. Mahlera, R. Straussa.

Geniusz Beethovena przewyższał umiejętności kompozytorskie innych muzyków. Porównując go na przykład z Janem Sebastianem Bachem, stwierdzić można, iż dzieła Beethovena są częściej wykonywane

i rozpowszechniane. Lecz tych dwóch kompozytorów łączy jedna cecha: innowacja, która miała dalszy wpływ na kształtowanie się kompozycji.