Pierwszy raz w Rundzie Tokijskiej na tak wielką skalę zainicjowano próbne działania w niwelacji cła, jak i barier wynikających z braku negocjacji warunków. Próba ta okazała się niezwykle uciążliwa, gdyż trudności wyniknęły m.in. z braku możliwości skonstruowania jedynego zrozumiałego sposobu minimalizowania tego rodzaju barier, mających zróżnicowane i niemożliwe do porównania schematy działania.
Niedogodności liberalizacji zasobów pozataryfowych były także powodem faktu, iż niektóre z tych zasobów, jak np. normy techniczne, zdrowotne, jak dla siebie były nieszkodliwe, a wręcz potrzebne, gdyż dzięki nim produkty osiągają potrzebną jakość oraz gwarancję bezpiecznej konsumpcji itp. Z drugiej zaś strony stają się barierami w momencie, gdy są używane z większym rygorem, bądź jeśli wykorzystuje się je w stopowaniu handlowym. W życiu codziennym przeważnie niezwykłe trudności sprawia nam odróżnienie zasadnych i bezzasadnych nadużyć tych środków. Pomimo tego nie należy starać się kompletnie ich wyeliminować.
W drodze tych przeszkód podjęto wyraźniejsze i jasne warunki stabilizujące dostosowywanie poszczególnych ustaw pozataryfowych, takich jak np., kodeksy w ten sposób, aby nie były barierami handlowymi. W czasie Rundy Tokijskiej ustalono sześć wyżej wymienionych środków kodeksowych w kwestii handlowych przeszkód technicznych, dumpingu i zasad antydumpingowych, subwencji i cła antysubwencyjnego, licencyjnych zezwoleń importowych, kosztorysu wartościowego produktów potrzebnych do określenia cła, zakupów rządowych.
Tok sporny tej Rundy odbywał się pomiędzy Stanami Zjednoczonymi, Japonią oraz EWG, w rezultacie czego zredukowano opłaty celne w 34 procentach oraz ustanowienie warunków które nie dyskryminowałyby przebiegu postępowań w kwestii handlu zagranicznego. GATT, a konkretnie jej członkowie utworzyli także porozumienie w kwestii tzw. norm handlu światowego. Zawarto w nich specjalny preferencyjny pomysł postępowania z krajami rozwijającymi swój pomysł, zostały również sprecyzowane reguły stosowane w protekcjonizmie wychowawczym i w ochronie zestawień płatniczych odnoszących się do państw słabo uprzemysłowionych oraz konkretniej nakreślono metody rozwiązywania zatargów.
Umowa handlowa w kwestii Rundy Tokijskiej GATT ustanowiona została w chwili, kiedy władze niektórych krajów zostały objęte działaniami najpotężniejszych, od lat trzydziestych obciążeń z powodu używania nowszych przeszkód importowych równoznacznie faworyzując eksport. Jednostronnie miało to wpływ ograniczenie w końcowej fazie negocjacji, i z drugiej zaś strony Runda Tokijska po części przytrzymywała prędkość nasilającego się protekcjonizmu w handlu zagranicznym.
