Problematyka podejmowana przez pisarzy tworzących w okresie międzywojennym jest bardzo zróżnicowana. Poruszają oni problemy społeczne i polityczne, próbują uchwycić przeobrażenia powojennego świata, który stara się otrząsnąć po tragicznych doświadczeniach. Polscy autorzy swoimi tekstami włączają się w dyskusje dotyczące dróg odbudowy kraju, który niedawno odzyskał swoją niepodległość po 123 latach niewoli. Oprócz tych tematów pisze się również o doniosłych odkryciach i wynalazkach, które pojawiły się w tym czasie (rozwój komunikacji, wynalezienie samolotu, kina itp.). W przeciwieństwie do poprzednich epok literatura okresu międzywojennego nie wykształciła charakterystycznego dla tego okresu jednego typu bohatera.
Można wymienić trzy główne prądy filozoficzne charakterystyczne dla epoki XX-lecia międzywojennego:
1. Intuicjonizm - kierunek w filozofii, którego twórcą jest francuski filozof Henryk Bergson. Według niego głównym narzędziem poznania świata jest intuicja, a nie rozum, jak sądzili inni. Uważał on, iż o rozwoju świata decyduje irracjonalny pęd życiowy (elan vital), który można wyczuć intuicyjnie i wyrazić go w swoim dziele. Dla Bergsona najwyższą wartość stanowiła wolność.
2. Materializm dialektyczny - filozofia stworzona przez Marksa i Engelsa, którą później rozwinął Lenin. Mówiła ona o pierwotności materii i wtórności świadomości. Według materialistów poznawanie rzeczywistości polegało na gromadzeniu prawd względnych i zbliżaniu się do prawdy absolutnej. Przemiany rzeczywistości są wynikiem walki przeciwieństw. Literatura była dla nich odzwierciedleniem stosunków społecznych.
3. Pragmatyzm - kierunek filozoficzny powstały w Ameryce pod koniec XIX wieku. Jego twórcą był William James, który postulował praktyczny sposób myślenia i działania i praktyczne wykorzystywanie teorii naukowych. W poznawaniu rzeczywistości nie chodziło obiektywne zbliżenie człowieka do prawdy, lecz o wykorzystywanie zdobytej wiedzy dla zaspokojenia ludzkich potrzeb.
