Jak lodu szybka

Na Twym sercu

ta miłość leży czysta

jak lodu szybka

I widać przez nią każde

serca poruszenie

I wiem już

I Ty wiesz

Że żadne przysięgi

pisane na klęczkach

I żadne serafiny

gnieżdżące się w koronie

Stworzyciela

Nie sprowadzą nas

na ziemię

Twórcą wiersza "Jak lodu szybka" jest Jerzy Harasymowicz, krakowski poeta rodem z Puław. Debiutował on w 1956 roku tomem "Cuda" i odniósł tym samym wielki sukces wydawniczy. Harasymowicz znany jest głównie ze swoich liryk karpackich, utworów, które służyły często licznym pieśniarzom. Gdyby próbować znaleźć dla całej twórczości poety jakiś mianownik, to byłyby to legendy, sny, baśnie. Typowa jest także u niego skłonność do baroku, malowniczości. Harasymowicz wydał również tom "Wierszy miłosnych" i wiersz "Jak lodu szybka" możemy właśnie do tego gatunku zaliczyć.

Podmiot mówiący powyższego wiersza zwraca się do osoby, z którą łączą go silne uczucia. Adresatem lub adresatką jest ktoś obdarzony krystalicznie czystym uczuciem. O jakości tego uczucia świadczy przecież już pierwszy wers wiersza. Miłość porównana jest tutaj do małej tafli lodu, przejrzystej szybki, która spoczęła na sercu wybranki/wybranka. Metaforyczna szybka jest niczym soczewka, przez którą wyraźnie widać każde poruszenie serca. Miłość uwrażliwia bowiem na drugiego człowieka i pozwala poznać go dogłębnie, zobaczyć rzeczy dotąd dla oka niewidoczne. Wszak wiadomo, że "dobrze widzi się tylko sercem". Wszelkie serca poruszenia to różnorakie emocjonalne stany, na jakie jesteśmy podatni, wszelkie nastroje, którym ulegamy. Miłość, jaką dzielą się kochankowie może nad tymi emocjami panować i je właśnie, niczym lód, jakby zamrażać. Nieskazitelna przezroczystość sprawia, iż miłość ta w żaden sposób sercu nie może zaszkodzić - jest czysta i niewinna.

Ponadto, jak pisze poeta, "żadne przysięgi pisane na klęczkach" nie są w stanie "sprowadzić na ziemię" uczucia, jakie zostało mu dane, a więc niejako ubrudzić go, sponiewierać. Podmiot liryczny wierzy, że żadna siła nie może rozłączyć go z tym, kogo kocha. Para kochanków tworzy własny świat, własną rzeczywistość, do której inni nie mają dostępu. Pojawia się pragnienie zachowania tej czystości jak najdłużej. Dwoje zakochanych ludzi i miłość, która ich chroni są silniejsze od wszelakiej mocy, nawet boskiej.

Pomimo swojego niewielkiego rozmiaru, wiersz niesie ze sobą mnóstwo znaczeń. Proste, aczkolwiek wymowne środki stylistyczne wzbogacają wiersz i czynią go przejmującym. Poza tym utwór nie nastręcza wielu trudności swoim czytelnikom. Zaskakujące jest natomiast oparcie całego pomysłu na metaforze i porównaniu miłości do szybki lodu.