Poezje Krzysztofa Kamila Baczyńskiego wywierają duże wrażenie zwłaszcza wtedy, gdy uświadomimy sobie, że ich autor zginął w bardzo młodym wieku. Zdecydował się na udział w powstaniu warszawskim, chociaż wiedział, co się z tym wiąże.
Ten poeta- żołnierz wiele miejsca w swej twórczości poświęcił tematyce wojennej. Pokazywał obraz tamtych tragicznych dni. Najbardziej przejmujący jest jednak tekst "Z głową na karabinie", który powstał na kilka miesięcy przed tragiczną śmiercią Baczyńskiego. Jest to przykład liryki autorefleksyjnej, gdzie podmiot liryczny bezpośrednio formuje swe opinie. Przedstawiona sytuacja w dużym stopniu opiera się na motywie kontrastu. Bohaterowi towarzyszy obraz spokojnego dzieciństwa, który jest w opozycji do otaczającego świata wojny. W obliczu szybkiej zmiany rzeczywistości trzeba porzucić marzeniami, zapomnieć o osobistym szczęściu i zaangażować się w walkę zbrojną. Taka jest konieczność. Jednak dokonany wybór nie daje zadowolenia i pojawia się nawet poczucie niezawinionej krzywdy.
W wierszu pojawia się symboliczny motyw kręgu, który coraz mocniej się zaciska. Jednostka nie może się z tego wyzwolić. Narasta nastrój grozy z powodu zbliżającego się zła. Nadciąga nieodwołalnie śmierć. Coraz wyraźniejsze są też zapowiedzi katastrofy. Wszystko to zostało przedstawione przy wykorzystaniu całego bogactwa poetyckich obrazów. Artyzm wiersza wynika między innymi ze spiętrzenia przenośni i wprowadzenia oryginalnych porównań.
