Utwory, które za chwilę zostaną poddane analizie, pochodzą z antyku (wiersze Horacego) oraz ze romantyzmu (wiersze Adama Mickiewicza).
Adam Mickiewicz, najsłynniejszy polski poeta romantyczny, traktuje spuściznę literacka (w tym przypadku Horacego) niezupełnie poważnie. Środkiem, jakiego używa Mickiewicz, jest ironia romantyczna. Horacy natomiast swój utwór napisał w tonie poważnym. Tym, co łączy obu artystów, jest motyw wymarzonej pośmiertnej sławy pisarskiej. Tym zaś, co dzieli, jest sposób jego ujęcia. Horacego interesuje sława światowa, czyli taka, która nie zna przeszkód, żadnych granic, jest niezmierzona pod każdym względem. Mickiewicz wydaje się być bardziej racjonalny (pomimo swojego romantyzmu) i ironicznie (a jest to ironia gorzka) zaznacza granicę trwania rozgłosu poety. Jest nią czas. Choć wydaje się, że jednak Mickiewicz trochę się mylił, ponieważ on, dla Polaków, nadal jest wieszczem narodowym i wydaje się, że tak pozostanie, "na wieki wieków". Środki wyrazu, stosowane przez poetów, brutalnie uwidaczniają specyfikę ich spojrzenia. Horacy pisze "trwalszy pomnik", "wieczności otchłanie", "deszcz trwający" i w ten sposób podkreśla twardość i nieugiętość swojego stanowiska. Mickiewicz z kolei używa takich określeń jak: "szklany Puław dach", "Przetrwa Kościuszki grób", które jednak podkreślają kruchość i znikomość zjawiska określanego zwyczajowo jako "sława pisarska".
U Mickiewicza czytamy "Mnie w Nowogródku, mnie w Mińsku czytuje młodź", "Bo od Ponarskich gór i bliźnich Kowna wód //Szerzą się sławą mą aż za Prypeci bród", i taka, pierwszoosobowa forma wypowiedzi sugeruje pewien autotematyzm. Również u Horacego możemy znaleźć następujące słowa "I niech mówią że stamtąd gdzie Aufidus huczy/ z tego kraju gdzie gruntom brak wody gdzie Danunus/ rządził ludem rubasznym ja z nizin wyrosły/ pierwszy doprowadziłem nurt eolskiej pieśni/ do Italów przebiwszy najpewniejszą drogę." z których możemy wywnioskować, że ten starożytny mistrz pisze o sobie.
Tak utwór Horacego, jak i Mickiewicza skierowane są do podobnej rzeszy odbiorców. Są nimi czytelnicy poezji. Różnica, zasadnicza i raczej ostro rzucająca siew oczy, polega na tym, że Mickiewicz pisze do polskich czytelników a Horacy do "obywateli świata".
Na koniec warto raz jeszcze powrócić do poetyki i zwrócić uwagę na sławę epitety wchodzące w skład porównań dotyczących sławy poetyckiej właśnie. U Horacego znajdziemy owo słynne porównanie "pomnik trwalszy niż ze spiżu" i taką oto metaforę "łańcuch lat niezliczonych i mijanie wieków", które wyraźnie wskazują na kontekst wieczności. Za to Mickiewicz metafor, które równie wyraźnie nakreślają granice czasowe i kontekst czasowy jego twórczości "Ni go łotr Wirtemberg bombami mocen zbić", "Ni świnia Austryjak niemiecką sztuką zryć". Różnica polega na tym, że Horacy odwołuje się do uniwersaliów a Mickiewicz nie sposób zrozumieć bez przypisów.
Warto zwrócić uwagę jeszcze na tytuły obu utworów, w których pojawiają się podobnie brzmiące, ale różniące się wyrazy: u Horacego "monumentum" (pomnik), a u Mickiewicza "munimentum" (forteca). Znaczy to tyle, że poezja Horacego ma trwać, natomiast poezja Mickiewicza ma bronić - tak siebie jak i wartości patriotycznych w niej ukrytych. Dramatyzmu sprawie dodaje fakt historycznego zdeterminowania naszego wieszcza (czyli przez rozbiory), który komfortowej sytuacji uniwersalnego sługi Melpomeny musi zrezygnować na rzecz duchowego przywódcy walki o niepodległość.
