Do dział Owidiusza nawiązywało wielu autorów, zarówno współczesnych jemu (żył w I w. p.n.e.) jak i należących do kolejnych pokoleń. Jednym z przykładów może być wiersz M. Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej "Narcyz", będący nawiązaniem do Owidiuszowskiej "Baśni o Narcyzie".
Owidiusz w swoim wierszu zadbał przede wszystkim opis fizycznego piękna, jakie cechuje mitycznego Narcyza. Był t młodzieniec, który nie potrafił odwzajemnić niczyich uczuć, dlatego Afrodyta ukarała go miłością do samego siebie. Narcyz, wcześniej wspaniały myśliwy, teraz spędzał czas na sadzawką i wpatrywał się w swoje odbicie. Rzymski poeta gromadzi środki artystyczne, by oddać urodę młodego mężczyzny, używa epitetów, porównań. akcentuje piękno, które ma tragiczny wymiar. Narcyz umrze z miłości do siebie.
W wierszu Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej Narcyz jest podmiotem lirycznym. Mówi o swoim cierpieniu, za które obwinia świat, innych ludzi. Czuje się "nie kochany", "męczony" przez innych. Kontempluje własne piękno, próbując zrozumieć, dlaczego tak jest. Wiersz to miniatura poetycka, liczy tylko 4 wersy, ale zawarta jest w nim głębsza refleksja nad naturą człowieka. W każdym z nas drzemie Narcyz pragnący bezgranicznego którego nie może otrzymać, tak jak mityczny Narcyz, który nie mógł spełnić miłości do samego siebie.
Porównując te dwa utwory można też stwierdzić, że zmiana się zarówno podejście do tematów mitycznych, jak i sposób pisania o świecie i człowieku. Dla Owidiusza opowieść o Narcyzie to piękna fabuła, która opowiedziana w artystyczny sposób może być atrakcyjna dla czytelnika. Dla współczesnej poetki (M. Pawlikowska-Jasnorzewska tworzyła w dwudziestoleciu międzywojennym) staje się ona punktem wyjścia do refleksji na temat natury ludzkiej.
