Stanisław Grochowiak umieścił wiersz o św. Szymonie w tomie ,,Ballady rycerskie". Próbuje w bardzo prosty sposób oddziaływać na czytelnika. Nie proponuje skomplikowanej filozofii, nie posługuje się metaforycznym językiem. Jego droga jest zupełnie inna. Korzysta z dobitnych, prozaicznych sformułowań. W takim podejściu do poezji kryje się jego siła, ponieważ czytający nie można przejść obojętnie wobec takiego wiersza.
Tytuł pokazuje, że inspiracją autora było życie świętego Szymona. Słupnik, jak dowiadujemy się z hagiograficznych opowieści, spędził większość swojego życia na wysokim słupie. Mieszkał niczym w klatce, z dala od społeczeństwa, odcięty od świata. Taki los był dla niego wybrany przez Boga:
,,Powołał go Pan
Na słup
Na słupie miał dom
i grób"
Tworzy to specyficzny kontrast z innymi postawami opisywanymi w wierszu. Celowo zastosowano taki układ zwrotek, aby podkreślić różnicę między dobrocią świętego i okrucieństwem ludzi.
Sądzę, że w ten sposób poeta chciał zamanifestować swój buntu przeciwko bezdusznej rzeczywistości, w której występuje tyle zła. Ukazuje zanik wartości międzyludzkich, odejście od propagowanej niegdyś postawy ascety. Układ zwrotek służy również uwypukleniu różnic między współczesnością i czasem życia świętego. Niewątpliwie pesymistyczne przesłanie tekstu znajduje swoje potwierdzenie w rzeczywistości. Ciągle słyszymy o okrucieństwie ludzi.
Ważna cześć wiersza mówi o przeznaczeniu. Każdy człowiek jest powołany do wypełnienia określonej misji, powinniśmy o tym pamiętać i iść właśnie tą drogą. Poeta kontrastowo zestawił różne losy ludzi. Jedni z nich, zgodnie z wolą Boga, byli przeznaczeni do roli świętego, inni natomiast trafili "na gnój". Głównym celem poety jest "bunt" wobec tak zorganizowanego świata.
W wierszu wyraźnie widać powtórzenia. Trzy pierwsze strofy rozpoczyna się od sformułowania: "Powołał go pan...", a pozostałe trzy od słów: ,,A ludzie...". Powtórzenia służą nie tylko zbudowaniu rytmiki, ale również uwypukleniu silniejszego kontrastu między przedstawionymi zdarzeniami. Można zauważyć, że zarówno pierwsza jak i piąta zwrotka są bliźniaczo podobne, takie same. W ten sposób postać świętego jest najważniejsza. Tylko o nim tyle się pisze.
Analizowany utwór charakteryzuje się ponurym i pesymistycznym nastrojem, ale przecież nie może on być inny, skoro wiersz mówi o panującym złu. Może właśnie takie ujęcie zmusi ludzi do refleksji nad ich zachowaniem. Tam gdzie widać niesprawiedliwość, tam trzeba się zbuntować i walczyć w imię dobra.
