Zło to jedno z podstawowych pojęć etyczno - filozoficznych i religijnych. W języku potocznym używane jest do opisania tego, co niewłaściwe i niepożądane z punktu widzenia określonej hierarchii wartości, pewnych potrzeb lub opracowanego wcześniej planu. Termin ten jest stosowany w różnych odcieniach znaczeniowych.
Wyróżnia się zło fizyczne, czyli rzeczy i zjawiska, którym brakuje jakiejś ważnej cechy. Istnienie tego typu zła jest niezależne od woli człowieka, stanowi nieodłączny element świata. Są to np. różne klęski żywiołowe lub uszkodzenia w działaniu urządzeń technicznych, czy też wady genetyczne u ludzi lub zwierząt.
Oprócz tego typy zła istnieje zło moralne. Jest ono rezultatem przeciwstawiania się nakazom i zasadom religijnym oraz etyczno-społecznym. Wykroczenie poza przepisy najczęściej powoduje różne szkody moralne lub fizyczne.
W kontekście ontologicznym zło można ująć na dwa sposoby: pozytywny i negatywny. Pierwszy polega na definiowaniu zła jako samodzielnego bytu powstałego przed początkiem dobra, czyli życia. Wraz z dobrem tworzy ono całość istnienia. Sposób negatywny zaś to pojmowanie zła jako braku dobra. Według tej koncepcji zło to rezultat niewłaściwego wykorzystywania wolności, jaką Bóg obdarzył człowieka. Jest ono efektem ludzkiego grzechu i buntu przeciwko Stwórcy.
W systemach totalitarnych XX wieku sformułowano tezę, że zło może być siłą napędową dziejów i sposobem na zbudowanie lepszego świata. W wielu starożytnych religiach zło uosabiały osobne bóstwa, które stanowiły obiekt specjalnego kultu. Szatan jest odpowiednikiem zła w judaizmie, chrześcijaństwie i islamie. We wschodnich koncepcjach religijno-filozoficznych zło jest częścią składową sansary (czyli ziemskiej, ograniczonej egzystencji), z której człowiek może wyzwolić się poprzez rozwój duchowy.
Problem zła jest niezwykle często poruszany w literaturze. W mitologii greckiej bogowie mają oprócz dobrych również cechy negatywne. Kronos pozera swoje kolejne dzieci, gdyż obawia się utraty władzy nad światem. Zeus skazuje Prometeusza za to, że sprzeciwił się jego zakazowi i wykradł z Olimpu ogień, by ofiarować go ludziom. Artemida ze spokojem patrzy, jak psy rozszarpują Akteona, którego wcześniej zamieniła w jelenia za to, że ośmielił się podglądać ją w kąpieli. Apollo zgadza się, aby obdarto ze skóry Marsjasza, który ośmielił się konkurować z nim w zakresie gry na instrumencie. Obdarzenie bogów złośliwością, pychą, zazdrością i mściwością było jednym z elementów ich antropomorfizacji.
W baśniach i legendach zło uosabiają duchy, wiedźmy, czarownice, smoki, trolle. Element niegodziwości może też występować jako dominujący składnik ludzkiej natury (przykładem tego może być niedobra królowa w "Królewnie Śnieżce").
W "Makbecie" Williama Szekspira zło jest cechą występującą zarówno świcie rzeczywistym, jak i fantastycznym. Skażeni złem są Makbet i jego żona, ale powodem, dla którego wódz wojsk królewskich zaczyna myśleć o władzy, jest przepowiednia wiedź, które podsuwają mu pomysł zgładzenia Duncana. Wiedźmy jako element nierzeczywisty w tajemniczy sposób kierują losem świata realnego.
W "Balladach i romansach" Adam Mickiewicz umieszcza zło w człowieku (pani zabijająca pana, pan wykorzystujący niewinność dziewczyny, napad żołnierzy carskich na bezbronne miasto). Świat ballad również zawiera pierwiastki zła - w warstwie fantastycznej i tej związanej z przyrodą.
"Balladyna" Juliusza Słowackiego to historia złej, niegodziwej i bezwzględnej dziewczyny, która za wszelką cenę pragnie zdobyć władzę. Zabija siostrę, męża i Grabca. Ponosi jednak karę za swe czyny - umiera rażona piorunem, wcześniej wydawszy sąd na samą siebie.
Zło to nieodłączna cząstka świata, w którym żyjemy. Możemy buntować się przeciwko jego powszechności, ale tak naprawdę nie da się jemu przeciwdziałać. Jedyne, co możemy zrobić, to pilnować, abyśmy sami nie dołączyli do grona winowajców odpowiedzialnych za jego rozpowszechnianie.
