Parnas w mitologii greckiej był siedzibą Apollina, boga uznanego za patrona sztuki, będącego zdolnym artystą. Zatem odwołanie do niego w nazwie grupy poetyckiej już samo w sobie stanowi jej wizytówkę. Rzeczywiście, parnasizm czerpał bardzo wiele z tradycji antycznej, którą stawiał sobie jako wzór.

Parnasizm - czym jest?

Parnasizm to nazwa francuskiej grupy poetyckiej a później prądu literackiego, który narodził się we Francji w okresie fin de siecle (czyli modernizmu) pomiędzy romantyzmem a symbolizmem. Nazwa wywodzi się konkretnie od antologii Le Parnasse contemporain, której kolejne tomy ukazały się 1866, 1871 i 1876, prezentując utwory m.in. P. Verlaine'a i S. Mallarmégo. 

Za prekursora parnasizmu uważa się powszechnie Charles'a Baudelaire'a, choć niektóre źródła uznają również w tej roli Teodora Gautier. W nawiązaniu do swej rodowodowo antycznej nazwy, parnasiści miłowali ład rodem z PoetykiArystotelesa oraz wyznawali kult doskonałości formalnej w poezji. Warto zaznaczyć, że z czasem parnasizm stał się terminem, który wszedł również i w prozę oraz dramat.

Parnasizm - program poetycki

 Parnasiści propagowali sztukę wolną od zobowiązań społecznych i politycznych, a skupiali się na wnętrzu i przeżyciach własnych. Ich program skupiał się na następujących dążeniach: - zerwanie z romantyczną skłonnością do intymnych wyznań i niedbałą formę poezji romantycznej (czyli np. synkretyzmem rodzajowym). Parnasiści głosili, że praca poety winna być staranna i kunsztowna niby dzieło rzemieślnika- obiektywizm, jednoznaczność, a nawet opisowy charakter poezji,- forma harmonijna, symetryczna, nawet kunsztowna - zewnętrzna doskonałość dzieła to jeden z priorytetów,- dopracowanie języka poezji,- szukanie inspiracji w rzeźbie oraz innych sztukach plastycznych.

 Parnasizm - przedstawiciele

Francuscy parnasiści skupili się wokół czasopisma Révue Fantaisiste, które redagował przez C. Mendès. Obok Teofila Gautiera, w poczet parnasistów francuskich wlicza się Ch.M.R. Leconte de Lisle'a i T. de Banville'a, J.M. de Hérédię, A. Sully-Prudhomme’a, F. Copée oraz P. Verlaine’a, S. Mallarmego, J. M. Heredię. 

W Polsce za prekursora parnasistów uznaje się Cypriana Kamila Norwida, zaś za naczelnego przywódcę nurtu - Feliksa Faleńskiego. Poza nimi już w poczet poetów tego nurtu wlicza się modernistycznych poetów: Zenona Przesmyckiego, Antoniego Langego, Wacława Rolicz-Liedera, Kazimierza Przerwę-Tetmajera oraz Leopolda Staffa.