Zakon Kawalerów Mieczowych (Fratres Militiae Christi) nazywano także Rycerzami Chrystusowymi. Byli zakonem rycerskim, który założył w Inflantach w 1202 r. biskup A. von Buxhövden. Powoływani na członków zakonu byli głównie krzyżowcy. Za najważniejszy cel zakon przyjął obronę chrześcijan i nowo nawróconych przed ludami pogańskimi oraz podbój ziem, zamieszkałych przez te ludy. W Krótkim czasie po powstaniu, głównym dążeniem zakonu stało się uniezależnienie od władzy biskupiej. By powstrzymać zapędy Rycerzy Chrystusowych, w 1218 r. w sukurs biskupowi Von Buxhövdenowi przyszedł król duński Waldemar II. Ostatecznie jednak Kawalerowie Mieczowi zawarli porozumienie z Duńczykami, wskutek czego podbili wspólnie tereny Inflant i wzięli je w posiadanie. W 1236 pod Szawlami Litwini rozgromili Kawalerów Mieczowych, w 1237 miała miejsce unia z zakonem Krzyżackim, którego upadek umożliwił Rycerzom Chrystusowym osiągniecie niezależności. Ich sekularyzacja (zeświecczenie) nastąpiła w roku 1561.
