Hagiografia to jedna z dziedzin piśmiennictwa chrześcijańskiego, która obejmowała żywoty świętych, legendy o ich życiu i czynach. Ten dział biografistyki ukształtowany został u schyłku starożytności w nawiązaniu do grecko-hellenistycznych aretalogii, czyli opowieści o cudownych czynach bogów i proroków. Za pierwsze dzieło z gatunku uznaje się "Vita Antonii", które napisane zostało przez świętego Atanazego.
Utwory hagiograficzne popularyzowały wzór świętego - ascety i stawiały go jako ideał do naśladowania. Najlepszym przykładem może być tutaj "Legenda o świętym Aleksym".
Żywoty świętych posiadały specyficzną budowę. Następowały w nich po sobie kolejno:
- prolog - stanowiący wypowiedź autora
- szczegółowy opis narodzin świętego
- jego dzieciństwo i towarzyszące mu pierwsze objawy niezwykłej osobowości
- młodość i ujawnienie się licznych cnót świętego
- małżeństwo, którym towarzyszyły śluby czystości
- ucieczka z domu w celu prowadzenia życia pustelnika
- cuda czynione przez świętego za jego życia
- prześladowanie świętego, samoumartwianie, asceza
- męczeńska śmierć
- cuda czynione po śmierci, towarzyszące jej wypadki
"Legenda o świętym Aleksym" przedstawia dosyć szczegółowo żywot ascety, jego narodziny, wczesną młodość, ożenek i późniejszą tułaczkę oraz rozdanie całego majątku ubogim. Przed śmiercią Aleksy ujawnił w napisanym przez siebie liście historię własnego życia. Momentowi jego zgonu towarzyszyły liczne cuda.
Święta Kinga jest słynna dzięki legendzie mówiącej o odkryciu pokładów soli w Wieliczce. Święta żyła w XIII wieku, była z pochodzenia Węgierką i poślubiła Bolesława Wstydliwego. Legenda mówi o tym, jak Kinga wrzuciła do żup solnych swój ślubny pierścień i potem w tym miejscu górnicy znaleźli złoża soli. Święta Kinga zdecydowała się z czasem, po śmierci męża, na życie w klasztorze.
