W powieści poetyckiej pod tytułem "Giaur" autor - G. Byron kreuje tzw. bohatera byronicznego. Narodziny tej postaci są inspiracją dla twórczości romantyków w całej Europie oraz prawzorem polskiego bohatera romantycznego. Ów bohater charakteryzuje się dumną, zbuntowaną, samotną postawą. Jest tajemniczy, zagadkowy, jego przeszłość może kryć mroczną historię. Z pozoru wydaje się nieczuły, niewrażliwy, zimny, bez uczuć i emocji, lecz w głębi serca przeżywa straszliwy dramat, a w jego duszy szaleje żywioł burzy. Jego życie jest zdominowane i podporządkowane idei, dla której żyje, w której obronie walczy niestrudzenie, lecz niekoniecznie odnosi zwycięstwo. Dla najważniejszej w życiu wartości jest gotowy zrobić wszystko; wówczas jakiekolwiek granice moralne i etyczne umieszczone w kodeksie rycerskim nie stanowią dla niego bariery nie do przebicia.
Giaur to opowieść o nieszczęśliwej miłości bohatera, która nigdy się nie ziści. Szansa na udany, szczęśliwy związek oraz ciepły, rodzinny dom została zniweczona przez Hassana, baszę tureckiego. Zabił on swoją brankę Leilę, która była zarazem ukochaną Giaura. Wówczas rycerski młodzian postanawia się zemścić na Hassanie.
Poznajemy Giaura jako tajemniczego jeźdźca, zwanego przez tutejszą ludność "innowiercą', chrześcijaninem. Przybywa on z Wenecji i osiada w Grecji, gdzie poznaje muzułmańską niewolnicę, w której się zakochuje z wzajemnością. Ukochana Giaura, Leila jest branką tureckiego emira, Hassana i należy do jego haremu. Hassan wyróżnia ją spośród swoich kobiet i darzy szczególnymi względami. Gdy zauważa zmianę w jej zachowaniu, wywołaną rodzącym się silnym uczuciem do innego mężczyzny, postanawia ją zabić. Zgodnie z tureckim zwyczajem zostaje ona uwięziona w worze i utopiona w morzu.
Dumny Hassan, na otarcie łez po śmierci branki, wybiera się ze swym orszakiem w podróż po kolejną żonę. Na drodze jego wyprawy staje Giaur, który zebrał gromadę zbójów, przyczaił się i napadł na orszak baszy. W trakcie dramatycznego pojedynku Giaur mści się krwawo na Hassanie, godząc go śmiertelnie .
"Tak! Tyś pochował w falach mą Leilę,
Jam cię pochował w czerwonej mogile.[...]
Zbójcą zostałem! Jeździłem na zwiady,
Aż w końcu zdrajca padł ofiara zdrady,
Jam spełnił swoje, zemścił się nad tobą.
A teraz, dalej- w świat - jadę sam z sobą".-
Zemsta na zabójcy ukochanej nie przynosi oczekiwanej ulgi Giaurowi. Jego Leila nie żyje, a pozbawienie życia jej oprawcy nie przywróciło mu ukochanej kobiety.
Giaur postanawia odciąć się od złego, niesprawiedliwego świata oraz ludzi i ukrywa się w klasztorze. Tam również alienuje się od zakonników. W swojej celi przeżywa sześć milczących, samotnych i bolesnych lat. Dopiero na łożu śmierci postanawia opowiedzieć swą historię spowiednikowi. W swojej spowiedzi nie wyraża skruchy i żalu z powodu popełnionych grzechów i nie błaga o odpuszczenie win. Wie, że źle postąpił, ale gdyby można było cofnąć czas, zrobiłby to samo. Daje zakonnikowi pierścień i prosi, by przekazał go jego przyjacielowi z młodzieńczych lat. Potem składa jeszcze jedną prośbę na ręce mnicha, aby ten wyprawił mu skromny pochówek, a na jego postawił prosty krzyż z bezimienna tabliczką.
"Gdy skonam pogrzeb ubogi mnie sprawisz,
Krzyż tylko prosty na grobie postawisz,
Bez żadnych liter - nie chcę, by wędrowiec
Napisy czytać szedł na mój grobowiec."
A gdy Giaur umarł i został pochowany " nie doszedł nikt po jego zgonie,
Jak się nazywał w jakiej świata stronie
Jego ojczyzna".
