Pan Tadeusz jest wyrazem mickiewiczowskiego utęsknienia za rodzinnymi stronami, za ojczyzną. Niemożność powrotu do kraju powodowała, że pisarz często odbywał podróże wyobraźni, realizowane w marzeniach. W Panu Tadeuszu miały być zawarte wspomnienia o świecie, do którego emigranci mieli już nigdy nie powrócić. Inwokacja przemawia do czytelnika tęsknymi słowami pragnienia, które mogłoby się zrealizować w powrocie do ojczystych stron. Powrót ten jest niemożliwy, ale może stać się choćby obrazem z marzeń. Litewskie strony Mickiewicz przedstawia jako przepiękne połacie zieleni i niesamowite krajobrazy, jako ziemię, na której przestrzega się tradycji i ceni pamięć przodków.
Oryginalność Pana Tadeusza przejawia się tym, że obok epickości, posiada on także elementy takie, jak sentymentalna sielanka. Tak, jak i ten gatunek, uprawiany też w oświeceniu, przedstawia czytelnikom idylliczny świat szczęścia- taki właśnie jest Soplicowo. Biały dwór i jego mieszkańcy, bujna roślinność rozciągająca się wokół- lasy, pola, jeziora, ogrody- wszystko piękne i malownicze. Również codzienność mieszkańców, którą wypełniają zabawy, uczty, miłostki i polowania jawi się jako cudowna beztroska. Nie jest nią jednak do końca, pojawiają się bowiem także spory, bitwy, kwestie narodowościowe i społeczne. Jednak wszystko zmierza ku szczęśliwemu, idealnemu zakończeniu, przywracającemu idyllę. Soplicowo znów jest spokojne i bezpieczne, a jego mieszkańcy szczęśliwi. Idealizacja soplicowskiego życia silnie je odrealnia, przedstawia to miejsce jako oddzieloną od reszty rzeczywistości enklawę.
