Dramaty młodopolskie można podzielić na dwa główne nurty: naturalistyczny i symboliczny. Pierwszy z nich kontynuował tradycję pozytywistycznego dramatu realistycznego, zaś drugi był nowością epoki, która powstała pod wpływem nowatorskiej dramaturgii europejskiej; jego zadaniem było przedstawienie bardziej skomplikowanej tematyki (np. wewnętrznych rozterek postaci).

Napisany w 1906 roku dramat autorstwa Gabrieli Zapolskiej "Moralność pani Dulskiej" należy do dramatów naturalistycznych. Dramaty tego nurtu miały przypominać dzieła epickie i stwarzać złudzenie rzeczywistości. Fabuła nie powinna być zbyt skomplikowana, za to charakterystyka bohaterów (ze szczególnym zaakcentowaniem ich cech psychicznych) miała być osią utworu. Najczęściej dramat naturalistyczny przedstawiał problem zakłamania bądź całego społeczeństwa, bądź tylko jednostek.

Również "Moralność pani Dulskiej" przedstawia problem fałszywej moralności drobnomieszczaństwa i zjawisko kołtunerii. Główną bohaterką dramatu jest tytułowa pani Dulska. Jej moralność jest wątpliwa, choć ona sama zawsze przedstawia swe zachowanie jako wzorcowe. Tymczasem pozbywa się ze swej kamienicy niedoszłej samobójczyni, gdyż obawia się nadmiernego i niezdrowego rozgłosu. Podstawowym celem Dulskiej, któremu podporządkowuje każde swoje zachowanie, jest kreowanie nienagannego wizerunku rodziny w oczach sąsiadów i mieszkańców całego miasta. Tak naprawdę nie liczy się to, co się dzieje w jej mieszkaniu, lecz to, co o rodzinie pomyślą inni.

Pani Dulska ma podwójną moralność. Nie wyrzuca ze swego domu niewygodnej kobiety lekkich obyczajów, ponieważ ona skrupulatnie opłaca czynsz. Żeby uspokoić sumienie, właścicielka kamienicy wydaje te pieniądze na podatki, a nie na własne potrzeby. Zakłamanie bohaterki osiąga apogeum, gdy służąca zachodzi w ciążę z jej synem - kobieta martwi się wtedy nie o zdrowie przyszłej matki i dziecka (w końcu jej wnuka), ale o wyciszenie skandalu, który z pewnością wybuchłby po ujawnieniu sensacyjnych wiadomości. Nie obarcza ukochanego syna odpowiedzialnością, ale stara się zatuszować i "załatwić" sprawę jak najszybciej.

Dulska pozornie zwraca uwagę na swoje życie duchowe. Rozwiązywanie problemów (czyli zawiązywanie plotkarzom ust) jest najważniejszym celem jej życia i gdy tylko się to uda, nie zaprząta sobie głowy moralnym wydźwiękiem niektórych czynów.

Dulska to młodopolski symbol kołtunerii i zakłamania. Pod jej postacią kryje się fałszywa moralność, która ciągle ma wielu zwolenników. Takie zachowanie określa się mianem dulszczyzny.

"Moralność pani Dulskiej" zwraca uwagę na ludzkie wady: zakłamanie, hipokryzja, obłuda, skąpstwo, z którymi trzeba walczyć. Dramat pełni funkcję dydaktyczną - poucza, że postępowanie Dulskiej jest nieodpowiednie i nie należy jej naśladować. Mieszkanie Dulskich jest miejscem haniebnych słów, odrażających czynów, tymczasem poza czterema ścianami jego mieszkańcy wydają się niczego nie wstydzić. Ludzie tacy jak pani Dulska często są fałszywymi i zakłamanymi nauczycielami innych, sędziami sąsiadów i autorytetami moralnymi, choć w ogóle nie powinni mieć prawa głosu w ważnych kwestiach. Dramat Zapolskiej jest stale aktualny, a dulszczyzna, niestety, ciągle istnieje.