Sonet, to taki utwór literacki, którego budowa składa się z czternastu wierszy, pogrupowanych dwóch czterowierszach, i dwóch trójwierszach.
Jego klasyczna kompozycja wywodzi się a Włoch, na przełomie XIII i XIV wieku.
Wzorem stały się sonety Petrarki i Dantego.
Adam Mickiewicz, napisał "Sonety krymskie" w roku 1826.
Poeta przebywał wtedy na Krymie, jednak wątki tych utworów, nie mają wątku biograficznego.
Opisują zjawiska przyrody, zachwyt nad naturą. Bohater literacki jest typowym romantykiem, interesują go zjawiska tajemnicze, niedostępne miejsca: szczyty górskie, niezbadane, ruiny, nachodzi go zaduma i refleksja.
"Step akermańskie", to cykl sonetów, które opisują okolice Akermanu.
Charakteryzuje je niezwykła obrazowość wypowiedzi. Stepy porównane są, do bezkresnego morza.
"Wpłynąłem na suchego przestwór oceanu,
wóz nurza się w zieloność, i jak łódka brodzi.
Śród fali łąk szumiących, śród kwiatów powodzi."
W scenerii, takiej przestrzeni, rodzi się tęsknota za utraconą ojczyzną - Litwą. Wyraźnie zaznaczona jest samotność podróżnika. Cisza na stepach, jest tak przejmująca, że słychać lecące żurawie i kołyszące się na trawie motyle. Podróżnik wyobraża sobie, że dzięki tej ciszy, mógłby usłyszeć dźwięki z kraju. Następuje rozgoryczenie i smutek. Nie cieszy już, piękny widok, ani nie zachwyca cisza. Zdaje sobie sprawę, jak daleko jest od swojej ojczyzny - "Jedźmy, nikt nie woła".
Adam Mickiewicz, używa wielu środków poetyckich: onomatopei "Łąki szumiące", przenośni "wóz jak łódka brodzi". Stosuje wręcz malarskie opisy przyrody.
W sonetach, zaznaczona jest fascynacja orientalizmem. Poetę interesowała kultura Wschodu.
Pojawia się również pojęcie poety - tułacza, który nie ma możliwości, wrócić do swojej ojczyzny. Może tylko z daleka, uczestniczyć w losach uciśnionego kraju. Jest skazany na wieczną tułaczkę.
