Fryderyk Chopin pochodzi z Żelazowej Woli, małej wsi na Mazowszu. Urodził się 1. marca 1810 r., tak przynajmniej mówił on sam i cała jego rodzina. W parafialnej księdze chrztu znaleziono jednak informację o narodzinach Chopina pod datą 22. lutego. Od zawsze lubił pisać, podczas wyjazdów wakacyjnych układał listy wzorowane na "Kurierze Warszawskim". Swoją małą gazetkę zatytułował "Kurier Szafarski" od miejsca, w którym powstawała.
Jako dziecko nie odznaczał się nadzwyczajnym zdrowiem, wręcz przeciwnie - ciągle miał z nim problemy. Szczególnie dokuczały mu migdałki. Bywały miesiące, kiedy nie wstawał z łóżka. Kiedy tylko poczuł się lepiej, od razu siadał do fortepianu. Przy tym bardzo dobrze się uczył, mimo wielu nieobecności, Liceum Warszawskie ukończył jako jeden z najlepszych.
Jako siedmiolatek napisał swoje pierwsze polonezy, wkrótce zaczął dawać koncerty. Możni i arystokraci warszawscy zachwycali się tym cudownym dzieckiem. Fascynował ich nie tylko umiejętnościami muzycznymi, ale tez swoją skromnością połączoną z dowcipem i towarzyskim usposobieniem. Jednym słowem - był duszą towarzystwa. Być może tymi właśnie zaletami zdobył sobie sympatię swojej pierwszej miłości, Konstancji Gładkowskiej, studentki śpiewu.
W 1831 r. udał się do Paryża. Wiele koncertował, udzielał lekcji gry na swoim ukochanym fortepianie. Na brak pieniędzy nie mógł więc narzekać. Co więcej, pomagał finansowo swoim znajomym, którym wiodło się gorzej. Uczęszczał też na wykłady Adama Mickiewicza w College de France.
Fryderyk Chopin zmarł w 1849 r. w Paryżu, wymęczony przeciągającą się gruźlicą. Pochowano go na paryskim cmentarzu Pere-Lachaise, a serce przewieziono do Warszawy. Dziś jest on znany jako jeden z najwybitniejszych polskich kompozytorów, na miarę Mozarta i innych sław.
