Bunt i jego rola w życiu człowieka

Bunt kojarzy się z protestem oraz sprzeciwem. Od najdawniejszych czasów w życiu człowieka istniała naturalna skłonność do buntu. Postępowanie oparte na buncie ma swój rodowód biblijny. Postępowaniem człowieka często kieruje ciekawość, która była utożsamiana z postacią węża. W kolejnych epokach mamy do czynienia z takim zachowaniem. Tak postępował Kain oraz Abel, także Prometeusz oraz Szymon Słupnik. Przykładów jest niezwykle wiele. W tym kontekście warto przywołać epokę romantyzmu.

Początek romantyzmu wiązał się z okresem tzw. BURZY I NAPORU na terenach niemieckich. W pozostałych krajach europejskich działo się podobnie, ludzie przeciwstawiali się wzorcom oświeceniowym. Ludzie opowiadali się za wolnością polityczną, także swobodnym wypowiadaniem własnych poglądów. W związku z tym u początków romantyzmu pojawiają się nastroje buntu. Ludzi żyjących w epoce romantyzmu ekscytowały krajobrazy gór, szerokich rzek oraz stepów, cała ta przyroda była nieposkromiona, również zbuntowana oraz tajemnicza.

Buntownik kojarzy się nam z postawą młodego człowieka, który pragnie konkretnych zmian w swoim życiu. Starość kojarzy się z postawą konserwatystów, których cechuje rezygnacja oraz zmęczenie całym światem. Człowiek zbuntowany jest często idealista, który pragnie radykalnej odmiany świata. Jest to osoba, która wierzy we własne siły twórcze, bowiem przyświeca jej pragnienie realizacji własnych pragnień. Taki człowiek odznacza się niezłomną psychiką, nikt nie jest w stanie przeszkodzić mu w tym czego pragnie. Jego osobiste działanie także nie jest w stanie zmienić wcześniejszych postanowień. Nawet pojawiające się przeciwności losu nie działają destrukcyjnie na obrana drogę życiową. Jednak brak w takim działaniu rozwagi oraz stabilności. Postawa buntownika kojarzy się z niepokojem, czymś co cały czas popycha człowieka do realizacji określonych działań. W ten sposób nie stoi w miejscu.

Biografie bohaterów romantycznych prezentują życie niespokojnych ludzi. Taki bohater często podróżuje, popada w konflikty z obowiązującym prawem, walczy o swoje poglądy. W tej sytuacji można przywołać życiorys Adama Mickiewicza. Podzielił on los ludzi zesłanych przymusowo na Sybir. Miał możliwość podróżować po Europie, cały czas żywo angażował się w walkę z zaborcą polskim. Wierzył w przekonania Polaków o pięknej i wolnej Polsce.

Człowiek zbuntowany, który żył w epoce romantyzmu był określany mianem indywidualisty. Jego działaniu wciąż przyświeca pragnienie buntu. Sprzeciwia się postępowaniu całego ogółu, w ten sposób jest wyobcowany z tłumu, posiada własne plany, które chce w samotności zrealizować. Jest świadomy tego, ze większość ludzi nie rozumie jego postępowania. Jednak nie ma to dla niego żadnego znaczenia.

Jednostką buntującą się jest Faust, który jest tytułową postacią utworu autorstwa Johana Wolfganga Goethego. Jest ot człowiek, który posiada ogromną wiedzę książkową. Jednak bohater ten nie czuje spełnienia w życiu doczesnym, nie potrafi znaleźć odpowiedzi na nurtujące go pytania o egzystencję ludzką. Analizując własne życie zauważył, że nie pozyskał wielkich dóbr materialnych, odczuwał samotność, także wyizolowanie, pracowania nie była czymś co sobie wymarzył. Czuje, ze nie udało mu się osiągnąć prawdziwego szczęścia. Faust marzył o dokonaniu czynu, który przekraczał granice poznania ludzkiego. W tej sytuacji nie zawahał się zawrzeć paktu z samym szatanem. Okazało się, ze zaprzedał własną duszę. Jego decyzja wyrażała także poczucie buntu wobec niesprawiedliwego świata, w którym nie zaznał rzeczywistego szczęścia.

Kolejnym buntownikiem jest Gustaw - bohater z "IV części Dziadów" autorstwa Adama Mickiewicza. Był człowiekiem, który doświadczył prawdziwej tragedii osobistej. Odnosi się z pogardą do stosunków społecznych, w których liczą się jedynie względy materialne. Nawet ukochana istota jest źródłem buntu głównego bohatera, który określa ją mianem "wietrznej istoty".

Okazuje się, że ludzie buntujący się jednaj sobie inne osoby. W związku z tym powstaje nowy porządek, który wyraża bunt pokolenia. Taka sytuacja dotyczyła Adama Mickiewicza, który przedstawił w "III części Dziadów" własną teorię mesjanizmu, która miała wezwać obywateli do poświęcenia się ojczyźnie. W późniejszym okresie buntował się przeciwko temu przekonaniu Juliusz Słowacki

Trudno postrzegać bunt, jako cechę pojawiającą się jedynie w epoce romantyzmu. Ludzie, którzy buntowali się przeciw zastanej rzeczywistości istnieją od początków świata ziemskiego. Okazuje się, że źródło takich postaw tkwi w naszym subiektywnym postrzeganiu świata. Każdy z nas ma prawo do własnych opinii na dany temat. Mamy prawo żyć w taki sposób, który zgadza się z zasadami naszego sumienia. Jednak idealna sytuacja, która będzie wszystkim odpowiadać nie jest możliwa do zrealizowania. W tym kontekście mamy prawo do bronienia własnego stanowiska. W wielu sytuacjach ludzie protestują. Mamy do czynienia ze strajkami na terenie zakładów pracy, przed budynkami wielkich instytucji. Są różne formy protestu oraz próby egzekwowania własnych praw.

Bunt pojawia się również w okresie dojrzewania młodego człowieka. Nasze dzieci nagle staja się nieznośne, nie chcą spełniać poleceń swoich rodziców, sprzeciwiają się wszelkim zakazom. Są przekonani, ze sami odnajdą swoja drogę życiową, w tym względzie nie szukają u innych pomocy. Ponadto my sami czasem czujem, że na nasza osobowość składają się dwie sprzeczne ze sobą postawy. Nie godzimy się na zastane konwenanse. W tej sytuacji stajemy się indywidualistami, którzy pragną realizować własne zamierzenia. Lubimy demonstrować nasze przekonania przy pomocy określonego stroju, pełnego różnych kontrowersyjnych akcentów. Chcemy wyrazić własne poczucie indywidualności i oryginalności.

Nawiązując do sytuacji politycznej na świecie warto zauważyć, że wszelkie zmiany w dziejach poszczególnych narodów zrodziła postawa buntu. Nawet zasady oparte na teorii komunizmu były wywołane przez buntowników. Ludzie od najdawniejszych czasów sprzeciwiają się władzy absolutnej, która tłumi wolność słowa oraz wyznania. Taki stan rzeczy ma również miejsce w systemie totalitarnym. Żaden człowiek nie może zgodzić się na sztuczną hierarchizację społeczeństwa. W związku z tym wszelkie działania, które nie sprzyjają ludziom spotykają się z postawą buntu.

Podsumowując powyższe rozważania pragnę zaznaczyć, że bunt towarzyszył człowiekowi od początków jego istnienia. Znalazł odzwierciedlenie w historii oraz literaturze na przestrzeni ludzkiego istnienia. Warto dodać, że z pewnością będzie istniał do końca świata, bowiem zawsze znajdzie się pretekst do podjęcia określonego strajku czy protestu. Jedną z pozytywnych cech postawy buntowniczej jest wywołanie zmian, które wpływają na rozwój całej ludzkości i cywilizacji. Można zaryzykować powiedzenie, że bez buntu nie ma życia ludzkiego.