Hrabia Henryk czuje się wybitna jednostką, wyniesioną ponad innych, ponieważ ma dar poetyckiego tworzenia. Oddając się twórczości, zaniedbał inne, ważniejsze sprawy. Nie był dobry dla żony, zapomniał o synu. W końcu sam się przekonał, że przepaść miedzy jego natchnioną poezją, a prawdziwym życiem jest nie do przebycia.
Piękna poezja hrabiego nie ma nic wspólnego ze swoim twórca, hrabia potrafi pisać o miłości, ale nie potrafi okazać uczucia żonie, ani synkowi, który bardzo go potrzebuje. Hrabia Henryk jest ambitny i egoistyczny, a uważa się z boskiego wysłannika. Jego wiersze maja piękną formę, ale brak im prawdziwej treści.
Hrabia przeklina w końcu poezję, która doprowadziła go do klęski. Stracił rodzinę i dopuścił się zdrady. Uosobieniem tej fałszywej poezji była piękna dziewica, w pogoni za nią Hrabia uciekł od rodziny i codzienności, potem okazuje się, że piękna kochanka jest wstrętna mara, odrażającym rozkładającym się trupem, który zwiódł próżnego poetę.
Postać hrabiego Henryka jest krytyka wymierzoną przeciwko mitowi poety romantycznego. Wieszcza narodu, który w boskim uniesieniu chce prowadzić za sobą cały naród. Poety natchnionego, który głosi swą wyjątkowość, wynosi się ponad tłumy i, powołując się na boskie wyróżnienie, usprawiedliwia swoje niemoralne postępki.
