Orcio jest synem hrabiego Henryka i Marii. Jego postać tworzona jest w opozycji di ojca - poety przeklętego. Orcio ma nieszczęśliwe dzieciństwo, brakuje mu opieki ojca, bardzo kocha swoją matkę, ale cierpi na widok jej nieszczęścia, którego przyczyną także jest ojciec. Orcio jest wiecznie smutny, zamyślony, nie ma w nim dziecięcej beztroski.
Wydaje się że dzieckiem dojrzałym ponad swój wiek. Traci wzrok, a jednocześnie coraz więcej widzi w swojej duszy. Jest natchnionym poetą. Łącznikiem między światem realnym, do którego należy jego dusza, a światem zmarłych , do którego zmierza jego dusza Jego wizje, czasem prorocze prowadzą w końcu wątły organizm do śmierci. Ton dar poezji był wymodlony przez matkę, prosiła ona boga, by syn był poetą, sadząc, że to jedynie zapewni mu miłość ojca.
Orcio jest poetą błogosławionym, ponieważ jego życie jest prawe, ponieważ potrafi on kochać i próbuje ratować ojca przed potępieniem. Dziecko, które nie zaznało szczęścia, umiało kochać, jest poeta, któremu można wierzyć, w przeciwieństwie do jego ojca, który nie kochał, a pragnął sławy i uznania jako artysta.
