Zagadnienie problematyki utworu Zygmunta Krasińskiego pod tytułem "Nie- Boska komedia" jest dość złożone, dlatego ograniczę się tylko do dwóch zasadniczych kwestii: roli poezji i obrazu poety w utworze oraz przedstawieniu rewolucji.
Problematyka odnosząca się poezji, a szczególne do roli poety we współczesnym społeczeństwie została przedstawiona w części pierwszej dramatu, która przedstawia życie prywatne Hrabiego Henryka, choć jego ostateczna klęska ma miejsce dopiero na końcu utworu, kiedy to Mąż przeklina swój poetycki talent, który zwiódł go na manowce. Hrabia Henryk jest romantycznym poetą, zgodnie z ówczesnymi przekonaniami, uważa się za jednostkę wybitną, wyniesioną przez swój wyjątkowy dar ponad resztę społeczeństwa. Jego życie jest bardziej wzniosłe. Hrabia żyje wyobraźnią i marzeniami. Zakochany, a właściwie ogarnięty szalona miłością bierze ślub, jednak życie codzienne szybko go przytłacza, szalona romantyczna miłość nie znosi zwykłego życia, żona wydaje mu się pospolita, zarzuca jej, że jest przyziemna i jego tym zaraza. Nie potrafi jej pozostać wierny, zdradza ja z marą, która przychodzi do niego pod postacią dziewicy. Zachwycony poeta podąża za nią, by się przekonać, ze ona rozkładającym się trupem. Nic jednak nie potrafi go przekonać do jego własnego małżeństwa. Z tego związku przychodzi na świat syn, Orcio. Matka, która już straciła nadzieje na odzyskanie miłość męża, pragnie, by choć syn, zyskał jego miłość. Dlatego tuż po urodzeniu, modli się by był on poetą, inaczej go przeklnie. Zgodnie z jej pragnieniem Orcio jest obdarzony talentem poetyckim, ale płaci za niego wysoką cenę, jest dzieckiem chorowitym, a do tego traci wzrok. Coraz częściej miewa wizje, w których objawia mu się przyszłość. Orgio jest prawdziwym poetą, jest niewinny i cierpiący, jego wizje są prawdziwe, a poezja dobra, ponieważ wynika z miłości. Dziecko wzrusza swoja dojrzałością i pragnieniem ocalenia ojca, który obrał złą drogę. Hrabiego gubi jego pycha, został on ukazany jako poeta fałszywy, pisze pięknie, ale jego słowa kłamią. Hrabia nie potrafi kochać, zadręcza swoją żonę, liczy się tylko ze swoimi pragnieniami. Dopiero w chwili upadku i samobójczej śmierci dostrzega swój błąd, widzi, że jego poezja była marą, podobnie jak nocna zjawa, zaprzedał się jej, poświecił dla niej rodzinę, utracił to, co miał najcenniejszego.
Druga część dramatu dotyczy rewolucji, jako drogi przemian społecznych. Autor ukazuje przede wszystkim jej zło, ponieważ rewolucja niesie przelew krwi, jest bratobójczą walką, która niewiele zmienia. Po usunięciu jednej władzy, jej miejsce zajmie inna, jednanie będzie równości. Krasiński stara się dać obiektywny obraz rewolucji, oba obozy przedstawia zarówno z dobrej jak i złej strony. Każda strona ma swoje rację, ale obie ponoszą tez poważne winy. Dlatego w tej walce nie ma zwycięzców. Arystokraci zostają pokonani, ostatni obrońca, Hrabia Henryk, popełnia samobójstwo. Rewolucjoniści odnoszą zwycięstwo, jednak ich przywódca ginie również. Pozostają sami, bez celu, zniszczyli wroga, jednak nie wiedzą, co dalej czynić. Nie umieją stworzyć nowego porządku.
