Krasiński należy do grona trzech wieszczów, obok Mickiewicza i Słowackiego stawia się go w panteonie największych twórców romantyzmu (Norwid należy już do innego pokolenia i nie sposób zaliczyć go do grona wieszczów). Jednak twórczość Krasińskiego jest najsłabiej znana i często błędnie interpretowana. Pozycja Krasińskiego wynika głównie z jego podporządkowania woli ojca. Trudno czasem orzec, jakie było jego osobiste zdanie w pewnych kwestiach, ponieważ nieodmiennie kierował się zdaniem swego ojca. Związek ten doskonale ujmują listy Zygmunta do generała Krasińskiego a także innych osób. Uderza w nich silne podporządkowanie, bezgraniczne zaufanie i brak krytyki. Zasadnicze decyzje życiowe dorosłego już poety również były odbiciem oczekiwań rodzica- zerwanie z ukochana, małżeństwo z inną, zaniecenie udziału w powstaniu…

Twórczość Krasińskiego jest szczególnie nakierowana na zrozumienie sensu dziejów. Program poetycki jest tu programem historiozoficznym. Krasiński pragnie być nie tyle wieszczem będącym w szczególnych relacjach e Stwórcą, ile prognosta, diagnosta, który odczytuje przyszłość ze zdarzeń przeszłości . odczytanie sensów zdarzeń miało służyć pojęciu roli człowieka , jego przeznaczenia, a także rozwoju społeczeństw. Od razu trzeba zaznaczyć, że historyczne utwory Krasińskiego nie przypominają tradycyjnych gatunków tego rodzaju. Krasińskiego nie interesują malownicze sceny z przeszłości, nie stara się oddać klimatu minionych epok, nie ma tu nic z ducha powieści Waltera Scotta ( Krasińskiego każdym razie nie w dojrzałej twórczości poety, ponieważ pierwsze prace jak "Grób rodzinny Reichstalów. Powieść oryginalna z dziejów wojny trzydziestoletniej" czy " władysław Herman i dwór jego. Powieść historyczna z dziejów narodowych Xi wieku" zdradzają inspiracje awanturniczą powieścią angielskiego prozaika). Historycyzm Krasińskiego to filozofia dziejów, to rozpoznawanie skutków na podstawie przyczyn i analogii, a także ogólnych praw moralnych. Moralność jest tu bardzo istotna, chodzi o moralność chrześcijańską, w ujęciu Krasińskiego nad światem czuwa wola Boża, Boski plan, któremu nie wolno się przeciwstawić, grzechem jest nawet myśl, ze człowiek może pokierować biegiem historii wbrew Bożym zamierzeniom. Taka zuchwałość musi zostać ukarana.

Zainteresowanie Krasińskiego historiozofa budziła przede wszystkim historia nowożytna, szczególnie wydarzenia mające miejsce po roku 1789, czyli wybuchu rewolucji francuskiej. Krwawe przemiany organizacji społecznej, nagłe przewartościowania w systemie rządów wywarły na Krasińskiego bardzo silny wpływ i stały się podstawą jego pomniejszych rozważań. Mechanizmy zmiany warstw rządzących, rządzących ogóle przemiany społeczne i zagadnienie władzy stanowią w twórczości poety obraz spójny mimo zmiany realiów historycznych. Nawet rozważania zawarte w "Irydionie", którego akcja dzieje się w starożytności, są wynikiem obserwacji współczesnej autorowi rzeczywistości. Czego owe obserwacje dotyczą? W ogólnym znaczeniu są to ludzkie cechy, ludzka natura, która jest zdolna do silnej nienawiści, potrafi wiele zdziałać, wiedziona żądzą zemsty. I właśnie skutki takiego postępowania, skutki dziania pod wpływem nienawiści czy buntu przedstawia poeta, ukazując ich tragiczny wymiar. Bohaterowie "Nie -Boskiej k komedii" ponoszą klęskę, ponieważ buntują się przeciwko Bożym zamiarom. Śmierć Pankracego, dowódcy obozu rewolucjonistów jest tu znamienna. Na planie militarnym rewolucjoniści odnoszą zwycięstwo. Ostatni obrońca Okopów świętej Trójcy, umiera samobójczą śmiercią. Pankracy triumfuje. Jednak jego radość ze zwycięstwa trwa bardzo krótko, bowiem objawia mu się sam Chrystus, by oślepić go swym blaskiem i ukarać śmiercią. Za co? Przede wszystkim za pychę, za przekonanie, ze on człowiek, jednostka przewodząca tłumom jest zdolna zmienić losy świata, poprowadzić historie innymi torami niż wyznaczył to Bóg. Po drugie za kierowanie się nienawiścią. Ewolucjoniści nie maja żadnego planu, pragną tylko krwawej zemsty na tych, którzy dotąd posiadali władzę i bogactwa. Tłum jest zazdrosny, motłoch wypomina swoje krzywdy, nie chce już poprawy swojej sytuacji, chce zemsty. Nienawiść musi zostać ukarana.

Krasiński jest wyznawca historycyzmu Schillerowskiego, wynika to między innymi z listu, jaki napisał do Gaszyńskiego: "Szekspir rozumiał duszę ludzką, Schiller ducha ludzkości […] Z Szekspira w końcu nic nie wyciśniesz, jeno naukę, że <>, z Schillera się dowiesz, ze <>. Coś kronikarskiego jest w pierwszym, coś historycznego w drugim".

Krasiński szukał analogi dziejowych, z zapałem neofity śledził przejawy powtarzalności historii. To pozwalało mu na wyrokowanie o przyszłości. Ze studiów nad owymi "correspondances" (odpowiedniościami, analogiami) przewiduje światy kolejne konflikty sprzecznych racji rozwiązywane drogą walki, destrukcji, gwałtownego niszczenia dawnych porządków, czyli rewolucji. To dążenie do poznania, do odkrycia prawdy historycznej, rozumianej jako prawda o mechanizmach historie kształtujących podsumował trafnie Norwid pisząc: "Shakespeare może powiedzieć: <>, a Calderon może powiedzieć: << Ja znam Dobro>>, a Zygmunt może powiedzieć: << Ja znam historie>>."

W swych dociekaniach historycznych Krasiński dochodzi d wniosku, ze mit narodowego charakteru Polaków i historii narodowej w ogóle jest w znacznej mierze wykreowany i nie odpowiada rzeczywistości. Dlatego też podejmuje swoista polemikę z tym mitem, który obrazował polski, słowiański charakter jako łagodny, cnotliwy, Polacy mieli być od wieków narodem rolniczym, żyjącym w zgodzie z natura i przestrzegającym jej prawa. Krasiński poniekąd obala ten mit, wprowadzając do swoich utworów zło, zbrodnię, mroczne tajemnice i okrucieństwo (np. w "Agaj- Hanie").

Krasiński skupiał się na momentach przełomowych, będąc pod wrażeniem zdarzeń we Francji, przypatrywał się ze szczególną uwagą tendencjom rewolucyjnym. Jego najlepsze utwory historyczne "Nie -Boska komedia" i "Irydion" toczą się właśnie w chwili burzenia starego ładu choć akcję obu dramatów dzielą dziesiątki wieków przesłanie wyłania się podobne. Przesłanie dotyczące niszczącej siły rewolucji. Degradacji nie tylko pokonanego obozu, ale tez moralnej klęski zwycięzców, którzy władzę przejęli siłą. To przesłanie wynika z wspominanego wcześniej założenia o Bożym porządku dziejów. Utwory Krasińskiego są nazywane metafizycznymi, ponieważ obok analizy sytuacji przełomu i profetycznych wskazań, ujawnia się siła nadrealna - wola Boża.