Liryka to rodzaj przekazu literackiego, z którym wiążemy zwykle wyrażanie uczuć, doświadczeń, przemyśleń podmiotu lirycznego w kunsztownej, poetyckiej formie. W ten właśnie sposób najwcześniej wyrażony został światopogląd romantyków. Liryka epoki romantyzmu znacznie jednak różniła się od klasycznej. Twórcy tego okresu wzbogacili stylistycznie poezję, sięgając do zasobów języka potocznego, czy odmian regionalnych. Na miejscu poznania rozumowego, surowego racjonalizmu stawiali oni doświadczenia i uczucia jednostki. Nie bali się wyrażać niepewności, tajemniczości, lęku. Zagłębiali się w sferę metafizyki i ulotnych, trudnych do definiowania aspektów życia duchowego.
Romantyczną koncepcja poezji wywodziła się z traktowania tego rodzaju twórczości jako efektu natchnienia, wewnętrznego przymusu. Poeta był kimś wyższym - widział więcej niż zwykli śmiertelnicy, miał dostęp do poznania spraw im nieznanych, odkrywał tajemnicze sfery życia duchowego. Wieszcz romantyczny stał ponad tłumem, głosił wyższość uczucia nad rozumem. Przypisywał sobie prawo, a raczej misję kierowania społeczeństwem, przewodzenia mu. Efektem oddania we władanie światu uczuć są utwory współcześnie rażące patosem, ale też niezwykłym, lirycznym pięknem.
Epoka romantyzmu to okres bujnego rozkwitu sztuki dramatycznej, która doskonale pozwalała oddać moralne i duchowe uwikłanie jednostki. Przedstawiają one bunt bohaterów, którzy często stają w sytuacji bez wyjścia zmuszani do tragicznych wyborów, ograniczających się do "mniejszego zła". Na tym polega fatalizm ich losów.
Na kształt polskiego dramatu romantycznego wpłynęły zarówno rozmaite europejskie nurty kulturowe, jak i specyficzna sytuacja polityczna naszego kraju
Można powiedzieć, że gatunki epickie nie były wtedy tak poważane i cenione, jak należące do liryki i dramatu.
