Twórczość Jana Kochanowskiego jest uznawana za wybitną, nie tylko wobec poezji polskiej, ale także na tle dorobku europejskiego. Bez wątpienia w ogromnym stopniu wpłynęła ona na rozwój i ukształtowanie polskiego renesansu. Jego ówczesne fraszki i pieśni zawierają obraz dążeń do harmonijnego życia, w zgodzie z naturą. Optymista kierujący się zasadą "carpe diem" wyżej cenił zdrowie, czystość sumienia, cnotliwość niż posiadanie dóbr doczesnych.
Pieśń XXV jest doskonałym odzwierciedleniem systemu wartości, przyjętego przez Jana z Czarnolasu. Ma ona charakter hymnu, zaś główne jej przesłanie to próba ukazania, jak wielką miłością, dobrocią i mądrością kierował się Bóg, powołując do istnienia człowieka i otaczający go świat. Utwór stanowi hołd złożony Bogu w podziękowaniu za łaski, którymi obdarzył swoje stworzenie. Podmiot mówiący w wierszu wypowiada się w imieniu zbiorowości, wszystkich ludzi, którzy są świadomi potęgi Stwórcy, może być utożsamiony z autorem wiersza. Apostrofa w pierwszym jego wersie wskazuje na adresta lirycznego, którym jest Bóg. Może on być określony mianem Deus Artifex. W ujęciu Kochanowskiego nabiera on cech doskonałego stwórcy, jest zarazem architektem jak i artystą, którego największe i najlepsze dzieło stanowi idealnie zaprojektowany świat. Dystans, który dzieli Boga i człowieka, nie przeszkadza temu ostatniemu odczuwać bliskości swojego Stworzyciela, poprzez jego obecność we wszystkich jego dziełach pierwiastka doskonałości. Dogmatyczny obraz Boga, ukazywany przez kościół, nie jest w w stanie oddać jego rzeczywistej potęgi, przejawiającej się w tworach boskich. Wysławiając dobroć swego stwórcy podmiot nadaje utworowi charakter modlitwy, w jego ostatniej strofce zawarta jest prośba o łaski, otoczenie opieką i miłosierdzie. Ten typ poezji nazywamy liryką bezpośrednią.
Pierwsza strofa pieśni, poprzez użyte pytania retoryczne, stanowi tzw. dialog pozorowany, dalsza część wiersza to monolog liryczny. Na utwór składa się siedem strof, złożonych z czterech wersów, ich miarą metryczną jest trzynastozgłoskowiec, po 7 sylabie następuje średniówka. Autor stosuje rymy męskie, dokładne ,gramatyczne. Utwór zawiera duża ilość środków stylistycznych : powtórzeń, służących wyeksponowaniu pewnych treści, pytań retorycznych o refleksyjnym charakterze, zawierających rozważania egzystencjalne. Poeta używa przerzutni, eksklamacji, epitetów. Pojawiają się animizacje, które obrazowi Boga nadają sugestywność, obrazują przesłanie zawarte w utworze. Kochanowski posługuje się językiem staropolskim, jak np. zwrotem "k'woli", nie używanym już w jego czasach. Środki te podkreślają ponadczasowość i powagę utworu.
Bóg został zobrazowany przez autora bardzo wyraziście i plastycznie. Poprzez odwołanie do swoich indywidualnych uczuć, nadał mu szczery charakter. Mimo, iż dominuje patos, odnosimy wrażnie, że mamy do czynienia z osobistą modlitwą. Podmiot liryczny poprzez powagę, okazanie szacunku, podziwu, okazywaną cześć daje świadectwo swej głębokiej wiary. Jedność Boga i przyrody, przedstawiona przez autora, świadczy o pojmowaniu przez niego świata zgodnie z ideą panteizmu. Renesansowy charakteru utworu zostaje podkreślony przez wskazanie roli człowieka w otaczającym go świecie. Z kolei teocentryzm pieśni jest chrakterystyczny dla twórczości okresu śreniowiecza.
Pieśń XXV jest niezwykła dla ludzi epoki odrodzenia i współczesnych jej odbiorców, gdyż reprezentuje charakterystyczne postawy i poglądy renesansowe, przedstawiając te treści nadzwyczaj kunsztownie. To także wyraz pierwotnej tęsknoty za Bogiem, refleksja nad celem i sensem życia.
