Główne cechy tragedii szekspirowskiej:
- brak zasady antycznej zasady trzech jedności (czasu, miejsca i akcji),
- sceny zbiorowe,
- fantastyczne wątki i bohaterowie (wiedźmy, widmo),
- elementy okrucieństwa,
- bohaterowie są uwolnieni spod wpływu fatum (przeznaczenia),
- złamanie zasady decorum (jednorodności podniosłego stylu zaburzona poprzez komizm),
- postacie prawdziwe, zmienne, ukazanie ich głębi psychologicznej,
- obecność długich tyrad (monologów),
- liczne aforyzmy (mądrości).
Rola postaci fantastycznych (wiedźm) w "Makbecie":
- to symboliczne ucieleśnienie zła ukrytego we wnętrzu księcia Makbeta,
- siła napędowa akcji, pokusy,
- to uzewnętrznienie całego zła świata.
Postawa głównego bohatera Makbeta:
- poniższy cytat to wyraz ubolewania bohatera nad okrutnym życiem, słynny topos świata jako teatru, a człowieka, jako aktora, cienia, igraszki losu, koncepcję tę przejęli polscy twórcy m. in. renesansowy - Jan Kochanowski oraz barokowi - Mikołaj Sęp - Szarzyński i Wacław Potocki, którzy ukazywali znikomość i marność ludzkiego żywota.
"Życie jest tylko przechodnim półcieniem,
nędznym aktorem, który swoją rolę
przez parę godzin wygrawszy na scenie
w nicość przepada - powieścią idioty,
głośną, wrzaskliwą, a nic nie znaczącą".
