ARKADIA jak podaje Słownik wyrazów obcych Władysława Kopalińskiego to "kraj wiejskiej prostoty i spokoju, idyllicznej, sielankowej szczęśliwości, beztroski." W starożytnej Grecji istniał górski kraj, nie graniczący z morzem, umiejscowiony na Peloponezie. Ze względu na swoje intymne położenie wolny był od wpływów innych społeczności. Zamieszkiwany był przez lud bardzo biednych, prostych pasterzy. Żyli oni w zgodzie z otaczającym ich światem, ciesząc się naturalnymi bogactwami przyrody. Kraj ten stał się uosobieniem Edenu - raju na ziemi. Miejsca wielkiej szczęśliwości i pogody. Człowiek czuł się tu swobodnie i naturalnie. Dzięki powstającej tu poezji bukolicznej zasłynął jako kraina szczęśliwej idylli.
ARKADIA - i po raz pierwszy pojawiający się w literaturze mit arkadyjski, możemy odnaleźć w IV eklodze Wergiliusza. Przedstawia on bowiem Arkadię jako poetycką wizję wyidealizowanej krainy spokoju, odwiecznego porządku i wiecznej szczęśliwości, w której trwa nieprzerwanie wiosna. Jej mieszkańcy - ubodzy pasterze przepełnieni byli ładem i harmonią i takie też było prowadzone przez nich szczęśliwe życie.
Do tego arkadyjskiego mitu nawiązuje w swej twórczości wielki polski renesansowy poeta Jan Kochanowski. Szczególnie widoczne jest to w pieśni Panny XII z "Pieśni świętojańskiej o Sobótce"
Przedstawia tu poeta pochwałę życia wiejskiego i taka koncepcja życia jest dla poety bardzo bliska i najpiękniejsza zarazem. Preferuje on ideał ziemianina, który żyje w zgodzie z naturą i prowadzi samowystarczalny tryb życia. Życie mieszkańców Arkadii wolne jest od wszelkich niebezpieczeństw wojennych. Brak w nim większych materialnych problemów, waśni i kłótni sąsiedzkich i nieporozumień. Życie ziemianina obfituje w pełną radości egzystencję pełną radości, szczęścia, spokoju wewnętrznego, sąsiedzkiej życzliwości, zaufania, szacunku dla osób starszych i chorych oraz miłego przebywania z swoją ukochaną rodziną. Dobrobyt związany jest z pracą na ziemi, która być może nie przynosi wielkiego bogactwa ale pozwala żyć w dostatku i szczęśliwości.
"EXEGI MONUMENTUM AERE PERENNIUS" zwrot ten pochodzi z łaciny i oznacza: wzniosłem pomnik trwalszy od spiżu. Pochodzi ze słynnej ody Horacego, przedstawiającej temat ponadczasowego charakteru tworzonej przez poetów literatury. Po przez swa twórczość każdy artysta staje wielki nieśmiertelny i wieczny. Pozostawiona po sobie spuścizna literacka służy innym ludziom przez następne pokolenia. Zyskuje się w ten sposób wieczność i sławę.
"NON OMNIS MORIAR" - czyli zwrot pochodzący z łaciny oznacza nie wszystek umrę, będę żył w swoich utworach. Fragment ten pochodzi z Pieśni III Horacego. Autor wyraża w tym stwierdzeniu głębokie przekonanie o ponadczasowym charakterze napisanych przez niego utworów. Trwających przez następne lata pomimo nawet jego fizycznej śmierci.
Podobne przekonanie możemy odnaleźć w twórczości Jana Kochanowskiego w "Pieśń XXIV / księgi wtóre" - kiedy pisze on trawestując myśl Horacego:
"Niezwykłym i nie lada piórem opatrzony"
Poeta przedstawia się jako człowieka, który potrafi połączyć w sobie dwie sprzeczne natury: śmiertelną i nieśmiertelną. Jest normalnym człowiekiem więc jak każdy człowiek musi poddać się wszechmocnej śmierci, która zakończy jego ziemskie życie. Trwać będzie jednak poprzez swoją nieśmiertelną twórczość. Porównuje ją do łabędzia, który jest wolnym stworzeniem i może poruszać się po całym świecie. Wszędzie więc dotrą też jego słowa, jego mądrość i krocząca za nim sława.
"O mnie Moskwa i będą wiedzieć Tatarowie, I różnego mieszkańcy świata Anglikowie; Mnie Niemiec i waleczny Hiszpan, mnie poznają, Którzy głęboki strumień Tybrowy pijają."
